Nathaniel Rateliff beloofde producer Richard Swift ooit om de Harry Nilsson in zichzelf te ontdekken en daar moet hij zich na de trieste dood van de producer natuurlijk aan houden. Het levert een introspectief en ingetogen album op dat volop herinnert aan de grote singer-songwriters uit de jaren 70 en niet of nauwelijks aan het moddervette soulgeluid van The Night Sweats. De persoonlijke songs lijken soms wat ruw en schetsmatig, maar winnen snel aan kracht, zeker als je gevoelig bent voor de folkie in Nathaniel Rateliff. Niet iedereen zal het kunnen waarderen, maar ik vind het een verrassend sterk album.
Op het zonder The Night Sweats gemaakte And It’s Still Alright is het tijd voor introspectie. Nathaniel Rateliff zag zijn huwelijk op de klippen lopen en werd bovendien diep geraakt door het overlijden van vriend en producer Richard Swift, die het geluid van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats zo fraai vormgaf.
And It’s Still Alright laat door het introspectieve karakter van het album en door het ontbreken van zijn band een flink ander geluid horen dan we gewend zijn van de twee albums die vooraf gingen aan het nieuwe album van de muzikant uit Hermann, Missouri. And It’s Still Alright is overigens niet het eerste soloalbum van Nathaniel Rateliff, want voor het formeren van The Night Sweats maakte hij er ook al twee, waarvan met name Falling Faster Than You Can Run zeer de moeite waard is.
Met zijn nieuwe album grijpt Nathaniel Rateliff terug op zijn eerste soloalbums. And It’s Still Alright moet het doen zonder het moddervette soulgeluid van de vorige twee albums en klinkt met grote regelmaat als een singer-songwriter album uit de jaren 70. Bij meerdere songs op het album moest ik denken aan de albums van Harry Nilsson en dat is een mooi compliment.
Helemaal uit de lucht vallen komt de vergelijking met Harry Nilsson overigens niet. Richard Swift vroeg Nathaniel Rateliff een paar jaar geleden om toch vooral die Harry Nilsson deuntjes te blijven schrijven, waarop de Amerikaanse beloofde uit te zoeken hoeveel Harry Nilsson er in hem zat. Het is een belofte die door de trieste dood van Richard Swift meer lading kreeg.
Op zijn nieuwe soloalbum klinkt de muziek van Nathaniel Rateliff een stuk meer ingetogen dan die van zijn band, maar er is hoorbaar veel aandacht en zorg besteed aan de instrumentatie. Voor And It’s Still Alright werd een heel legioen aan muzikanten opgetrommeld, onder wie flink wat snarenwonders en de nodige strijkers. De instrumentatie op het album zit hierdoor vol mooie details, maar And It’s Still Alright klinkt op hetzelfde moment als een album dat deels genoegen neemt met ruwe schetsen van songs.
Liefhebbers van het soulvolle geluid van de albums van Nathaniel Rateliff en The Night Sweats zullen flink moeten wennen aan dit album, dat vooral invloeden uit de folk bevat en dat niet alleen refereert naar de catalogus van Harry Nilsson, maar ook naar die van een jonge Leonard Cohen.
Ik ben persoonlijk niet zo’n heel groot liefhebber van de dampende soul van Nathaniel Rateliff en zijn band, maar dit introspectieve soloalbum bevalt me verrassend goed. Niet alle songs zijn even sterk of even goed uitgewerkt, maar het zijn wel songs vol emotie, die geen moment leunen op de twee zo succesvolle albums die aan And It’s Still Alright vooraf gingen. Het maakt van dit soloalbum van Nathaniel Rateliff een moedig album, maar het is ook een album dat nog lang aan kracht wint en dat uiteindelijk veel meer is dan een trip down Memory Lane. Ik had het niet direct verwacht, maar ik vind dit persoonlijke album van de Amerikaanse muzikant erg mooi. Erwin Zijleman
Het soloalbum van Nathaniel Rateliff is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://nathanielrateliff.bandcamp.com/releases.