Lang voor het nodig was om thuis te blijven sloot Ron Sexsmith zich samen met zijn vaste producer op in zijn nieuwe huis op het Canadese platteland. Het levert een serie typische Ron Sexsmith songs op. Het is het soort songs dat de grote singer-songwriters in de jaren 70 schreven en het is het soort songs dat de Canadese muzikant inmiddels ook al drie decennia schrijft. Vergeleken met zijn vorige albums klinkt Hermitage net wat lomer en zorgelozer en dat is precies wat we nodig hebben in deze onzekere tijden. Het lijkt allemaal zo makkelijk, maar ondertussen levert Ron Sexsmith wederom een topprestatie.
Ron Sexsmith schrijft niet alleen hele goede popsongs, maar hij weet inmiddels ook al een kleine 30 jaar een beangstigend hoog niveau vast te houden. Natuurlijk heb ook ik mijn favorieten binnen het oeuvre van Ron Sexsmith (Cobblestone Runway uit 2002 en Retriever uit 2004 zijn me net wat dierbaarder dan de rest), maar al zijn albums heb ik hoog zitten en beluister ik nog steeds met heel veel plezier.
Ook het deze week verschenen Hermitage wist me vrijwel onmiddellijk te verleiden. Ron Sexsmith heeft ook dit keer weer een geweldige serie volstrekt tijdloze popsongs geschreven. Het zijn popsongs die je bij eerste beluistering al meerdere decennia denkt te kennen en die zich onmiddellijk als een warme deken om je heen slaan. Hermitage klinkt niet heel anders dan de vorige albums van Ron Sexsmith, maar misschien wel net iets meer laid-back. Het zal te maken hebben met de nieuwe leefomgeving van de Canadese muzikant, die de grote stad (Toronto) heeft verruild voor het Canadese platteland.
Samen met zijn vaste producer en drummer Don Kerr werd in de nieuwe woning een eenvoudige studio ingericht, waarna de twee aan de slag gingen met de nieuwe songs. Don Kerr bespeelde de drums en tekende voor de productie, terwijl Ron Sexsmith alle andere instrumenten en uiteraard de vocalen voor zijn rekening nam. Het was zo te horen goed toeven op het Canadese platteland, want Hermitage straalt niet alleen plezier maar ook rust uit.
Ron Sexsmith schudt ook dit keer de nagenoeg perfecte popliedjes uit zijn mouw en hij doet dit zo achteloos dat je ook dit keer bij eerste beluistering niet eens door hebt hoe goed de songs van de Canadese singer-songwriter zijn. Hermitage kabbelt bijzonder aangenaam voort, maar ondertussen zijn de songs weer zo goed dat Paul McCartney er een uitstekend album mee had kunnen vullen.
Ook de rust die de songs uitstralen bevalt me wel. Je hoort deze rust het in de betrekkelijk ingetogen instrumentatie en productie en je hoort het zeker ook in de zang van Ron Sexsmith, die naast een geweldig songwriter ook een uitstekend zanger is. Hermitage is 14 songs en 39 minuten lang goed voor een goed gevoel en zorgeloze popmuziek en wat het is ook dit keer weer goed gemaakte popmuziek. En precies wat we nodig hebben in deze tijden.
Hermitage zal zich niet direct scharen onder het meest gedreven werk van de Canadese muzikant, want daarvoor klinkt het album net wat te loom en zorgeloos, maar wanneer de songs zich eenmaal in het geheugen hebben genesteld weet je dat Ron Sexsmith wederom een prestatie van formaat heeft geleverd. Wereldberoemd gaat hij er echt niet meer mee worden, die hoop heb ik al lang opgegeven, maar iedereen die de muziek van Ron Sexsmith inmiddels al geruime tijd koestert, zal ook weer vallen voor de nieuwe portie popsongs met zijn unieke stempel. Erwin Zijleman