Flying Horseman slaat weer net wat andere wegen in, maakt het je zeker niet altijd makkelijk, maar overtuigt ook dit keer met avontuurlijke klanken vol invloeden
Na de fascinerende, ruim een uur durende, luistertrip van Room/Ruins lijkt Mothership in eerste instantie een album van een andere band, maar langzaam maar zeker duiken meer en meer Flying Horseman ingrediënten op. Mothership is deels een toegankelijk album met invloeden uit de funk en uit de jaren 80, maar zeker in de wat meer ingetogen tracks hoor je toch ook weer het geluid dat zoveel indruk maakte op het vorige album van de Belgische band. Ik moest zeker even wennen aan het compactere en toegankelijkere geluid op Mothership, maar hoe vaker ik het album hoor, hoe beter het wordt.
Deze week verscheen met enige vertraging een nieuw album van de Belgische band. Mothership is vergeleken met zijn voorganger een betrekkelijk kort album. Met een speelduur van 38 minuten is Mothership bijna een half uur korter dan zijn terecht bewierookte voorganger. Niet alleen de speelduur is wat compacter dan we van Flying Horseman gewend zijn, maar ook de songs zelf zijn compacter. Het geluid van de Belgische band lijkt bovendien wat toegankelijker geworden.
In de openingstrack Citizen duiken vrijwel onmiddellijk funky bas en gitaarloopjes op, waardoor de naam van Talking Heads wat prominenter opduikt dan die van de meeste andere hierboven genoemde namen. Zwierige synths en de zang van voorman Bert Dockx, die een paar maanden geleden nog een album uitbracht met zijn andere band Ottla, completeren het geluid van de band. Het is voor Flying Horseman begrippen een betrekkelijk compacte en toegankelijke popsong, maar de Vlaamse band kiest zeker niet voor de makkelijkste weg.
Mothership vervolgt met Set Reset, dat nog wat toegankelijker klinkt en eveneens wordt gedomineerd door funky gitaarloopjes. Het herinnert nogal aan de jaren 80, maar Flying Horseman is haar eigenzinnigheid zeker niet uit het oog verloren.
Ik moet toegeven dat ik de eerste twee tracks op het album bij eerste beluistering niet zo indrukwekkend vond, maar bij tracks drie en vier, Flare en Where Do You Live was ik weer bij de les en was de betovering terug. In deze meer ingetogen tracks doet Flying Horseman weer wat meer denken aan de band die zoveel indruk maakte met Rooms/Ruins en zijn de invloeden uit de funk vervangen door dromerige klanken en fraai gitaarwerk met nog steeds een vleugje 80s.
Hotel combineert de invloeden uit de eerste vier tracks met afwisselend bombast en bezwering, wat wordt doorgetrokken in Secrets dat in eerste instantie toegankelijk klinkt, maar uiteindelijk toch dieper begint te graven. Met Summer Dance en A Song That Lasts keert Flying Horseman terug naar een wat broeieriger geluid en doet de band ook weer wat meer denken aan het geluid op het vorige album.
Waar ik Rooms/Ruins vrijwel onmiddellijk omarmde, heb ik flink geworsteld met Mothership. Met name de toegankelijkere songs op het album maakten in eerste instantie lang niet zoveel indruk als verwacht of gehoopt. Mothership heeft na enige gewenning echter veel te bieden. Alle tracks zijn knap opgebouwd en laten een duidelijk eigen geluid horen. Zeker in de wat stemmigere songs op het album hoor je dat Flying Horseman de magie van haar vorige album nog niet kwijt is en intrigeert het weer stevig.
Mothership is wat mij betreft niet zo indrukwekkend als Rooms/Ruins, zeker niet bij eerste beluistering, maar het is wel een album dat flink doorgroeit en zich zeker weet te onderscheiden binnen aanbod van het moment. Erwin Zijleman
Mothership van Flying Horseman is verkrijgbaar via de Mania webshop: