A.A. Williams zette vorig jaar pas haar eerste stappen in de popmuziek, maar maakt nu al een onuitwisbare indruk met een debuut dat een aantal tegenpolen met elkaar weet te verbinden
Forever Blue is het debuut van een klassiek geschoold muzikante (cello en piano), maar het is ook het debuut van een muzikante die niet vies is van postrock of zelfs metal. Het komt allemaal samen in prachtig opgebouwde songs op haar debuutalbum. Het zijn songs die klassieke elementen combineren met exploderend gitaargeweld en die naar nog grotere hoogten worden getild door de werkelijk prachtige stem van de Britse muzikante. Forever Blue is een album vol dynamiek en vol tegenstellingen, maar het is ook een album van een bijzondere schoonheid en intensiteit. Ik had een week geleden nog nooit van A.A. Williams gehoord, maar wat heeft ze een sterk debuut afgeleverd.
Deze week verscheen het debuut van de muzikante uit Londen, Forever Blue. Het is een debuut dat ik persoonlijk niet zou omschrijven als death gospel en ook metal is slechts incidenteel te horen op het debuut van A.A. Williams. Dat de Britse muzikante klassiek geschoold is hoor je wel onmiddellijk. Forever Blue opent met een stemmige track met een hoofdrol voor pianoklanken en flink wat strijkers, waaronder de cello van A.A. Williams. Het wordt gecombineerd met wat donker klinkende gitaren en vooral met de opvallend mooie stem van A.A. Williams.
De openingstrack van het debuut van de muzikante uit Londen laat niet alleen horen dat ze klassiek geschoold is, maar ook dat ze haar songs prachtig op kan bouwen en dat ze deze songs verrijkt met uiteenlopende invloeden. Het is een track die sfeervol en klassiek opent, maar die langzaam meer de kant van postrock op gaat. Waar invloeden uit de metal en gothrock geen dominante rol spelen op Forever Blue, keren invloeden uit de postrock wel met enige regelmaat terug, wat zorgt voor de nodige dynamiek op het album.
Je hoort het ook weer in de tweede track op het album, die in eerste instantie vrijwel volledig vertrouwt op de warme en donkere stem van A.A. Williams, maar die langzaam maar zeker steeds meer wordt opgetuigd. Wanneer de muzikante uit Londen haar zang wat meer aanzet schuift ze wat op richting Chelsea Wolfe en Emma Ruth Rundle, zonder de metal gitaren, maar hier en daar wel met voorzichtige en minder voorzichtige postrock explosies.
Het laten omslaan van ingetogen passages in flink wat gitaargeweld is een kunst die lang niet alle bands even goed beheersen, maar A.A. Williams is er een meester in. Luister maar eens naar Fearless dat prachtig ingetogen en sfeervol opent, maar eindigt met hoge gitaarmuren en toch nog wat metal in de zang van Cult of Luna’s Johannes Persson.
Wanneer de gitaarlijnen wat meer ingetogen zijn, doet het ook wel wat denken aan de songs waarmee Lera Lynn ooit opdook in de gitzwarte tv-serie True Detective. Zeker in de meer ingetogen songs valt goed op hoe mooi A.A. Williams zingt en hoe haar stem steeds prachtig samensmelt met zowel strijkers als gitaren. Forever Blue is het grootste deel van de tijd een donker album, maar het is zeker geen donker album van het deprimerende soort.
A.A. Williams is pas ongeveer een jaar bezig als popmuzikant, maar dat is echt geen moment te horen. Forever Blue is voorzien van een groots geluid, van geweldige zang en ook nog eens van songs die zowel intiem als meeslepend kunnen zijn. De hype rond haar persoon is me vorig jaar eerlijk gezegd ontgaan, maar wat ben ik blij dat ik haar debuutalbum wel direct heb opgepikt. Forever Blues is immers een groots debuut van een enorm talent. Erwin Zijleman
De muziek van A.A. Williams is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://aawilliams.bandcamp.com/album/forever-blue.