Eliot Bronson wordt binnen de Amerikaanse rootsmuziek al jaren een grote belofte genoemd, maar is de belofte absoluut voorbij op het ijzersterke breakup album Empty Spaces
Ondanks het feit dat het zes jaar geleden was dat ik voor het laatst naar een album van Eliot Bronson luisterde, associeerde ik zijn naam direct met kwalitatief uitstekende Amerikaanse rootsmuziek. En terecht, want Empty Spaces is een ijzersterk album met prima songs, een veelheid aan invloeden, een fraaie instrumentatie, een aansprekende stem en geweldige songs. Eliot Bronson kent op zijn breakup album zijn klassiekers, maar maakt ook Amerikaanse rootsmuziek die aansluit bij die van de nieuwe smaakmakers in het genre. De weemoed spat er af en toe van af, maar in muzikaal opzicht schijnt ook vrijwel continu de zon.
Ik was alweer zes jaar geleden zeer gecharmeerd van het titelloze en derde album van de Amerikaanse muzikant, dat fraai geproduceerd werd door Nashville topproducer Dave Cobb.
Ik vergeleek de muziek van Eliot Bronson zes jaar geleden met de muziek van Chris Isaak en vooral Ryan Adams, die op dat moment nog een voorbeeld was voor beginnende rootsmuzikanten. Ook Empty Spaces doet af en toe nog wel wat denken aan Chris Isaak en Ryan Adams, maar Eliot Bronson heeft inmiddels ook een duidelijk eigen geluid.
Empty Spaces volgt op roerige tijden voor de Amerikaanse muzikant. Eliot Bronson zag een lange relatie op de klippen lopen en nam bovendien afscheid van zijn vorige thuisbasis, Atlanta, Georgia. De Amerikaanse muzikant opereert inmiddels vanuit Nashville, Tennessee, en heeft met Empty Spaces een album afgeleverd, waarmee hij zich kan scharen onder de groten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment.
Eliot Bronson doet dat dit keer zonder de hulp van Dave Cobb, die de vorige twee albums produceerde. Het is niet direct te horen, want Empty Spaces klinkt prachtig vol en hier en daar fraai nostalgisch. Eliot Bronson nam het album op met zijn volledige band en produceerde Empty Spaces met bandlid Wil Robertson.
Of het door de corona pandemie komt weet ik niet, maar we worden momenteel overspoeld met breakup albums. Ook Empty Spaces van Eliot Bronson is er absoluut een. De teksten van de songs gaan vooral over een gebroken hart, verlies en verwerking, wat zorgt voor een wat melancholische sfeer. Het is een sfeer die wordt benadrukt door een behoorlijk ingetogen, maar ook zeer smaakvolle instrumentatie, waarin de gitaren domineren, maar af en toe ook een mellotron opduikt.
Ook in vocaal opzicht is Empty Spaces een album waar de melancholie van af druipt. Eliot Bronson beschikt over een hele mooie stem, maar het is ook een stem die altijd wat weemoedigs heeft. Het is een stem die me zes jaar geleden al opviel, maar in vocaal opzicht is de muzikant uit Nashville flink gegroeid. Bovendien probeert Eliot Bronson niet meer te klinken als zijn grote voorbeelden, waardoor het vleugje Bob Dylan in zijn stem dit keer ontbreekt.
Empty Spaces bevat in de ingetogen tracks vooral invloeden uit de folk, maar Eliot Bronson kan ook in omliggende genres uit de voeten, waardoor het etiket Amerikaanse rootsmuziek net wat beter voldoet dan folk, zeker wanneer de Amerikaanse muzikant kiest voor een net wat steviger geluid en zich dan voorzichtig op het terrein van een muzikant als Tom Petty begeeft.
Empty Spaces is al met al een zelfverzekerd klinkend album waarop Eliot Bronson de belofte van zijn vorige twee albums inlost, maar ook nog groei laat horen. Je hoort het in de zang en in de instrumentatie, maar vooral in de veelzijdigheid en de diepgang van de songs. Het is een album dat het uitstekend doet in de kleine uurtjes, maar het is ook een album dat je stiekem iedere keer weer net wat dierbaarder wordt. Ik reken Eliot Bronson in ieder geval definitief tot de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman