Wat je van ver haalt is niet altijd lekkerder, maar het gaat absoluut op voor de muziek van de Nieuw-Zeelandse band The Beths, die ook op hun tweede album weer goed zijn voor genadeloze verleiding
Het debuut van de Nieuw-Zeelandse band The Beths hoort wat mij betreft bij de leukste albums van 2018, waardoor ik met hoge verwachtingen uitkeek naar album nummer 2. Dat album is er nu en borduurt deels voort op het zo energieke en aanstekelijke debuut. Aan de andere kant hebben The Beths hun geluid verrijkt met net wat meer ingetogen songs, die niet zo energiek, maar wel net zo verleidelijk zijn als de uptempo songs. De Beths jagen er in 38 minuten tien songs doorheen en ze zijn allemaal even leuk, aanstekelijk en onweerstaanbaar. Het debuut van de band liep over van de belofte en die wordt waargemaakt met album nummer 2.
Alle reden dus om uit te kijken naar het tweede album van de Nieuw-Zeelandse band en dat album verscheen deze week. Jump Rope Gazers volgt op twee jaren waarin er van alles veranderde in het leven van de leden van The Beths. Door het succes van het debuutalbum kon worden gekozen voor een leven als professioneel muzikant en volgde een lange periode waarin podia in alle uithoeken van de wereld werden beklommen. Al die nieuwe levenservaring heeft zijn sporen nagelaten op Jump Rope Gazers, dat terugkijkt op het niet altijd makkelijke bestaan van een muzikant op tournee, maar ook de successen viert.
The Beths leggen op hun tweede album net wat andere accenten, waaronder de keuze voor een aantal wat meer ingetogen songs, maar Jump Rope Gazers gaat ook verder waar het uitstekende Future Me Hates Me twee jaar geleden ophield. Het feest van herkenning is het duidelijkst in de wat meer uptempo songs, waarin The Beths ook dit keer driftig strooien met aanstekelijke gitaarloopjes, memorabele melodieën en refreinen, onweerstaanbare koortjes, een punky attitude en natuurlijk de uitstekende zang van frontvrouw Elizabeth Stokes, die de onweerstaanbare popliedjes van de band naar een nog wat hoger plan tilt.
Het riep twee jaar geleden bij mij associaties op met de muziek uit de jaren 90 van Throwing Muses, The Bangles, Belly, Juliana Hatfield, The Sundays, Magnapop, The Cranberries en The Cardigans, om de belangrijkste namen maar eens te noemen. Het zijn ook de namen die het vaakst opduiken bij beluistering van Jump Rope Gazers.
Toch is het tweede album van The Beths zoals gezegd geen kopie van het debuut van de band. Het tweede album van de band uit Auckland klinkt net zo fris en onbevangen als het terecht bewierookte debuut, maar de band heeft zich ook ontwikkeld. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal nog wat hechter, maar Jump Rope Gazers is in muzikaal en vocaal opzicht ook net wat interessanter dan het debuut van de band. Dat hoor je in de uptempo songs op het album, maar je hoort het vooral in de songs waarin The Beths wat gas terugnemen.
Het zijn songs die keer op keer prachtig zijn ingekleurd, die prachtig worden gezongen door Elizabeth Strokes en die wat melancholie toevoegen aan alle zonnestralen in de muziek van The Beths. Omdat het tempo op Jump Rope Gazers vaak wat lager ligt dan op het debuut van de band is het niet zo’n brok ruwe energie als dit debuut, maar in de uptempo songs gaat de band er nog altijd vol tegenaan en worden geen concessies gedaan, terwijl de wat meer ingetogen songs strooien met prachtige klanken.
Persoonlijk bevat de dynamiek op het tweede album van The Beths me wel. De uptempo songs zijn nog net zo onweerstaanbaar als die op Future Me Hates Me, maar de net wat minder uitbundige songs vroegen een mooie extra dimensie toe aan de muziek van The Beths, die wederom de soundtrack voor een mooie zomer hebben aangedragen. Wat is dit toch een leuke band. Erwin Zijleman
De muziek van The Beths is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://thebethsnz.bandcamp.com/album/jump-rope-gazers-2.
