Na lange afwezigheid keren The Dixie Chicks terug als The Chicks met een album dat hun wat traditioneel aandoende rootsgeluid op bijzonder overtuigende wijze het heden in sleurt
De afgelopen weken ging het vooral om het laten vallen van het woord Dixie uit hun naam, maar nu is er Gaslighter, de opvolger van Taking The Long Way uit 2006. The Chicks hebben hun vertrouwde geluid deels behouden, maar hebben het, samen met producer Jack Antonoff, ook grondig gemoderniseerd. Het pakt verrassend goed uit. Zowel in muzikaal, vocaal als productioneel opzicht is Gaslighter een indrukwekkend album, maar ook de songs en de persoonlijke teksten van Natalie Maines, die een vechtscheiding van zich af zingt, spreken zeer tot de verbeelding. Al met al een glorieuze terugkeer van The Chicks.
Dit conservatieve deel van de VS zal waarschijnlijk ook niet veel goede woorden over hebben voor het besluit van de band om het woord Dixie (een verwijzing naar de zuidelijke staten van de VS ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog) uit haar naam te halen. Daarom prijkt op Gaslighter niet de naam van The Dixie Chicks, maar vormen Natalie Maines, Emily Strayer en Martie Maguire nu The Chicks.
Gaslighter kwam er zeker niet zonder slag of stoot. The Chicks begonnen al in 2016 aan de opvolger van Taking The Long Way, maar het was na lange afwezigheid niet makkelijk om de draad weer op te pakken. Het ging pas lopen toen het trio de samenwerking zocht met topproducer Jack Antonoff. Het is de producer die Taylor Swift transformeerde in een popprinses, maar het is ook de man achter onder andere Carly Rae Jepsen, Lana Del Rey en Lorde.
Ook de samenwerking tussen The Chicks en Jack Antonoff is wat mij betreft een geslaagde. Natalie Maines, Emily Strayer en Martie Maguire zijn er op Gaslighter in geslaagd om hun zo herkenbare geluid te behouden, maar het album klinkt ook fris en eigentijds. Amerikaanse rootsmuziek stroomt nog altijd nadrukkelijk door de aderen van The Chicks, maar Gaslighter schuwt ook uitstapjes richting pop niet. Dat laatste hoor je vooral in de instrumentatie, die voller, elektronischer en moderner klinkt dan die op de vroege albums van The Dixie Chicks (wonderlijk hoe Allmusic.com doet alsof de band altijd al The Chicks heet).
Het akoestische geluid van Natalie Maines, Emily Strayer en Martie Maguire is overgoten met een eigentijds klinkend Jack Antonoff sausje en dat pakt verrassend goed uit. De combinatie van organische klanken, elektronica en een flink laagje chroom past nog altijd prachtig bij de rootsy vocalen van Natalie Maines en de harmonieën van het drietal. The Chicks zijn er in geslaagd om een aantal karakteristieke kenmerken van het oude geluid van het drietal te behouden, maar ze slepen dit geluid ook op overtuigende wijze het heden in en raken hier en daar aan landgenoten HAIM.
Gaslighter is daarom zeker geen 13 in een dozijn popalbum, maar een album waarop pop en roots op fraaie wijze worden gecombineerd met de instrumentale en vocale kwaliteiten van The Chicks en met het vermogen van het trio om memorabele songs te schrijven. Gaslighter is een album vol lekker in het gehoor liggende songs, maar het zijn ook songs waarin The Chicks verrassend diep graven, met grote regelmaat het experiment opzoeken en Natalie Maines ook nog haar frustraties over een vervelende echtscheiding kwijt kan.
Ook in productioneel opzicht is Gaslighter een kunststukje. Het is knap hoe Jack Antonoff er steeds weer in slaagt om flarden van het oude Dixie Chicks geluid op te laten borrelen en dit vervolgens te voorzien van zijn eigen hand. Het is na lange afwezigheid altijd even afwachten of de oude magie nog aanwezig is, maar Gaslighter van The Chicks loopt over van deze magie. Erwin Zijleman
