De volgende release in de Paul McCartney Archives serie en Flaming Pie is een hele mooie die niet al te veel onder doet voor de albums die de Britse muzikant in de jaren 70 uitbracht
Ik grijp niet zo heel snel naar het latere werk van Paul McCartney, maar voor Flaming Pie ga ik vaker een uitzondering maken. Op Flaming Pie grijpt McCartney terug op zijn werk met The Beatles en op zijn oudere solowerk en het pakt fantastisch uit. Het album staat niet alleen vol tijdloze McCartney songs, maar het zijn bovendien McCartney songs van het hoogste niveau. De instrumentatie is prachtig, de productie is vakwerk en McCartney zingt als in zijn beste jaren. Nu ook nog eens fraai geremastered en voorzien van veel bonusmateriaal. Een bijzonder mooie en waardevolle uitgave in de toch al zo mooie Archives Collection.
Egypt Station (2018), New (2013), Memory Almost Full (2007), Chaos And Creation In The Backyard (2005), Driving Rain (2001) en Run Devil Run (1999) waren stuk voor stuk prima albums, maar het beste albums in het tweede deel van de carrière van Paul McCartney is wat mij betreft toch Flaming Pie uit 1997. Het is desondanks een album dat ik nauwelijks heb beluisterd de afgelopen 23 jaar, tot vorige week een fraaie reissue van het album verscheen in de McCartney Archive Collection.
McCartney liet zich tijdens de opnamen van Flaming Pie naar eigen zeggen inspireren door het omvangrijke Beatles Anthology project, dat destijds net was voltooid. Het is hoorbaar, want meer dan op de meeste andere albums die hij in de tweede helft van de jaren 80 en de jaren 90 afleverde, hebben de songs op Flaming Pie een hoog Beatles gehalte. Flaming Pie is een ontspannen klinkend album, waarop Paul McCartney niet probeert te vernieuwen, maar vooral doet waar hij goed in is.
Ik had Flaming Pie al meer dan 20 jaar niet meer gehoord, maar direct vanaf de eerste noten van de hernieuwde kennismaking valt op hoe goed en tijdloos de songs op het album zijn. McCartney grijpt op Flaming Pie niet alleen terug op zijn beste jaren van zijn solocarrière en op de laatste jaren met de band die de geschiedenis van de popmuziek veranderde, maar weet ook een bijzonder hoog niveau te halen. De songs op het album dringen zich stuk voor stuk genadeloos op en na één keer horen zitten ze voorgoed in het geheugen. Geen loze bewering, want ondanks het feit dat ik Flaming Pie al zo’n 20 jaar niet meer gehoord had was het onmiddellijk een feest van herkenning.
Paul McCartney wordt op het album bijgestaan door een waslijst aan muzikanten, waaronder de nodige strijkers en blazers, maar ook topkrachten als Steve Miller, Ringo Starr en Jeff Lynne, die het album werkelijk prachtig heeft geproduceerd. De geremasterde versie klinkt werkelijk perfect en laat een glashelder geluid vol nostalgie horen.
Flaming Pie bevalt me veel beter dan verwacht en gaat nog heel vaak terugkeren. Liefhebbers van extra materiaal hebben van alles te kiezen, want de nieuwe versies van Flaming Pie variëren van uitgebreid tot zeer uitgebreid met voor de liefhebber een schat aan bonusmateriaal. Zelf beperk ik meestal tot het originele album en dat is ook in dit geval een uitstekende keuze (en een voordelige, want de meest luxe versie kost een klein vermogen). Ik ben vast niet de enige die Flaming Pie al tijden niet meer beluisterd heeft, maar ik zou het zeker weer eens doen. Uiteraard kun je hiervoor ook op Spotify terecht. Erwin Zijleman
Flaming Pie, Archives Collection van Paul McCartney is verkrijgbaar via de Mania webshop: