Luister naar Widowspeak en je hoort flarden Cowboy Junkies en Mazzy Star, maar ook een fraai eigen geluid, dat zich direct als een warme deken om je heen slaat. Plum staat vol prachtige gitaarlijnen, die mooi combineren met de fluisterzachte stem van Molly Hamilton, die het beste van Hope Sandoval en Margo Timmins weet te combineren. Het vorige album van het tweetal uit New York haalde drie jaar geleden vol overtuiging mijn jaarlijstje en het nu verschenen Plum is misschien nog wel mooier. Widowspeak maakt lome en dromerige popmuziek vol prachtige accenten, die het album steeds weer een stukje verder optillen. Prachtplaat.
De naam Widowspeak deed bij mij niet direct een belletje rinkelen, tot ik er achter kwam dat ik in 2017 echt heel erg enthousiast was over het vierde album van de band. Expect The Best dook uiteindelijk zelfs op in mijn jaartlijstje over 2017, maar is kennelijk een album dat ik vervolgens niet al te vaak meer heb beluisterd. Ik was de naam Widowspeak in ieder geval helemaal vergeten, maar bij de hernieuwde kennismaking met de muziek van de band uit Brooklyn, New York, was ik direct weer bij de les en herinnerde ik me ook feilloos het vorige album van de band.
Expect The Best deed me precies drie jaar geleden afwisselend denken aan Mazzy Star en Cowboy Junkies en laten dat nu twee bands zijn die ik tot mijn absolute favorieten reken. Ook bij de eerste noten van Plum, het vijfde album van de band rond zangeres Molly Hamilton en gitarist Robert Earl Thomas, moest ik even aan Mazzy Star denken, maar ik heb dit keer in eerste instantie veel meer associaties met de muziek van Cowboy Junkies. Enerzijds omdat Molly Hamilton in de openingstracks dichter tegen Margo Timmins dan tegen Hope Sandoval aankruipt met haar fluisterzachte zang en anderzijds omdat de instrumentatie op Plum in het algemeen en het gitaarwerk in het bijzonder met enige regelmaat doen denken aan die van de Canadese band.
Widowspeak maakte haar vorige album vlak na de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten, wat diepe sporen naliet op het album. Plum volgt op twee jaren waarin Molly Hamilton en Robert Earl Thomas tijdelijk afstand namen van hun band en laatstgenoemde een soloalbum maakte, maar voor het nieuwe album togen de twee naar de studio van singer-songwriter en producer Sam Evian (Cass McCombs, Dori Freeman, Hannah Cohen, Molly Sarlé) in de Catskill mountains, waar Robert Earl Thomas vrijwel alle instrumenten voor zijn rekening nam, Molly Hamilton voornamelijk tekende voor de vocalen, en een beperkt aantal gastmuzikanten de puntjes hebben gezet.
Het vorige album van Widowspeak haalde zoals gezegd eind 2017 mijn jaarlijstje en ik begreep weer onmiddellijk waarom. Molly Hamilton is een geweldige zangeres, die prachtig fluisterzacht kan zingen of zwoel en verleidelijk, wat ze ook allebei weer doet op Plum. Robert Earl Thomas tekent voor prachtige gitaarlijnen, die vrijwel altijd centraal staan in het geluid van Widowspeak en het geluid van de band steeds weer prachtig inkleuren.
De productie van Sam Evian heeft de muziek van het tweetal ook absoluut goed gedaan, want de subtiele klanken op het album komen prachtig uit de speakers. Zeker in de openingstracks van Plum doet Widowspeak vooral aan Cowboy Junkies denken, maar wanneer de klanken wat lomer, zwoeler en psychedelischer worden en hier en daar citeren uit de archieven van de dreampop, keren ook de associaties met de muziek van Mazzy Star weer terug en combineert Widowspeak het beste van beide werelden.
Plum is een vooral ingetogen en stemmig album, maar wat zitten er veel mooie details verstopt in de muziek van het Amerikaanse tweetal en wat verschiet de muziek op Plum vaak van kleur. Ik heb me voorgenomen om Widowspeak vanaf nu niet meer te vergeten, maar voor de zekerheid schrijf ik het vijfde album van de band uit Brooklyn alvast op voor mijn jaarlijstje, want daar hoort ook Plum zeker thuis. Erwin Zijleman
De muziek van Widowspeak is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://widowspeak.bandcamp.com/album/plum.