Katie Melua was nog niet eens twintig toen ze doorbrak met het fraaie Call Of The Search. De albums die volgden vond ik steeds net wat minder interessant, maar het deze week verschenen Album No. 8 is een flinke stap in de goede richting en bovendien een groeiplaat. Het klinkt allemaal net wat minder zoet en lieflijk, al blijft het natuurlijk wel Katie Melua. Ik was zeker niet direct overtuigd, maar Album No. 8 komt steeds mooier tot leven en kleurt de huidige tijd fraai in met mooie klanken en de prachtige stem van Katie Melua, die wat warmer en volwassener klinkt dan in haar jonge jaren. Langzaam maar zeker heeft ze mij weer overtuigd.
Ik was in 2003 absoluut gecharmeerd van het debuutalbum van Katie Melua. Waar ik de albums die volgden al snel wat te braaf of zelfs veel te braaf vond, liet Call Of The Search een bijzonder eigen geluid horen, waarmee Katie Melua alle kanten op kon. Dat was voor mij in de jaren die volgden niet altijd de juiste kant helaas, maar in commercieel opzicht waren de albums zeer succesvol.
Het betekende wel dat ik na een paar albums stopte met het volgen van Katie Melua, totdat deze week Album No. 8 op de mat plofte. Album No. 8 is de opvolger van het in 2013 verschenen Ketevan (het kerstalbum uit 2016 tel ik maar even niet mee) en volgt op het einde van het huwelijk van Katie Melua, dat ongeveer even lang duurde als de stilte sinds haar vorige album. Het einde van haar huwelijk heeft hier en daar sporen nagelaten op Album No. 8, maar een echt breakup album is het zeker niet.
Album No. 8 is een album waar je niet te snel conclusies over moet trekken. Het album opent met een flink bataljon aan strijkers, een warm akoestisch geluid en de mooie stem van Katie Melua. Typisch Katie Melua dacht ik in eerste instantie, al klonk het allemaal wel bijzonder aangenaam en niet zo zoet en braaf als haar laatste albums.
Album No. 8 bevat veel meer tracks waarin de strijkers domineren, maar ook flink wat songs waarin de instrumentatie subtieler en ook speelser is. Op het door Leo Abrahams geproduceerde album durft Katie Melua voorzichtig afstand te nemen van het geluid waarmee ze ooit doorbrak naar een groot publiek. Dat doet ze in eerste instantie met een geluid vol invloeden uit de jaren 70, waarin de Brits-Georgische zangeres klinkt als een tijdloze singer-songwriter uit de Laurel Canyon, waarna hier en daar voorzichtig experimenten volgen.
Het jazzy Voices In The Night kleurt wat duidelijker buiten het typische Katie Melua geluid en wanneer je goed luistert doet Katie Melua dat in veel meer tracks, al heb ik naar een ander album geluisterd dan AllMusic.com dat invloeden uit de postpunk, electropop en Krautrock hoort op het album. Dat hoor ik gelukkig niet, want Katie Melua mag best Katie Melua blijven.
Omdat de uitstapjes buiten de gebaande paden subtiel zijn, heb ik het een paar keer opnieuw moeten proberen met Album No. 8, maar inmiddels moet ik toegeven dat ik aangenaam verrast ben door het nieuwe album van Katie Melua. De Britse muzikante klinkt wat ouder en doorleefder dan in haar hele jongen jaren en dat heeft haar zang goed gedaan. De instrumentatie op het album is me nog wel eens wat te zoet, maar minstens net zo vaak hoor ik een tijdloos singer-songwriter geluid dat je een paar decennia mee terug neemt in de tijd.
De vroege albums waren me vaak net wat te vol geproduceerd, maar Leo Abrahams heeft fraai werk verricht en heeft het nog altijd herkenbare Katie Melua geluid wat warmer en wat minder bombastisch gemaakt. Zeker in de kleine uurtjes vult de fraaie stem van Katie Melua op fraaie wijze de ruimte en bij beluistering met de koptelefoon hoor je ook nog eens hoe smaakvol de instrumentatie is. Iedereen die Katie Melua, net als ik, een paar jaar geleden al heeft afgeschreven, moet het zeker nog eens proberen met Album No. 8, dat zeker de tijd moet krijgen om te groeien. Erwin Zijleman
Album No. 8 van Katie Melua is verkrijgbaar via de Mania webshop: