Gillian Welch en haar metgezel David Rawlings waren aan het begin van het huidige millennium uitermate productief. Het leverde de twee beste albums van Gillian Welch op, maar er was nog veel meer. Drie complete albums kwamen er dit jaar uit de archieven en ze zijn alle drie goed. Het tweede deel van Boots No. 2: The Lost Songs sprong er wat bovenuit, maar ook op het nu verschenen derde deel valt er toch weer veel te genieten. Het is ruim drie kwartier lang het uit duizenden herkenbare geluid van Gillian Welch en David Rawlings, maar luister wat beter en je hoort absoluut variatie. Je hoort bovendien dat ook het restmateriaal van de twee van hoog niveau is.
Sinds 2003 zijn er nogal wat jaren voorbij gegaan zonder een enkel album van Gillian Welch, maar dit jaar vliegen de albums je om de oren. Met het derde deel van Boots No. 2: The Lost Songs voltooit Gillian Welch de afgelopen zomer aangekondigde trilogie en dan was er ook nog het gloednieuwe en volledig met covers gevulde All The Good Times.
Ik vond met name het tweede deel van Boots No. 2: The Lost Songs erg sterk, maar ik was dit jaar blij met iedere worp van Gillian Welch. Ook het deze week verschenen album mag er weer zijn, al is het maar omdat het toch weer net wat anders klinkt dan de vorige twee albums in de serie.
Ook op Boots No. 2: The Lost Songs, Vol. 3 horen we Gillian Welch weer samen met haar metgezel David Rawlings aan het werk en komt werk voorbij dat tussen de albums Time (The Revelator) uit 2001 en Soul Journey uit 2003 werd opgenomen. De twee Amerikaanse muzikanten maakten destijds overuren om van een platencontract af te komen, maar de meeste songs die werden opgenomen werden niet uitgebracht.
De kracht van het tweede deel uit de serie was dat het een serie songs bevatte die ook als zelfstandig album niet hadden misstaan en misschien ooit ook wel zo bedoeld waren (daarover verschillen de meningen). Het derde deel laat zich weer wat meer beluisteren als een verzameling restmateriaal, zeker als er songs (Make Me A Pallet On Your Floor, One Little Song) voorbij komen die ook op Soul Journey staan. Ik kan me voorstellen dat het voor menigeen wat veel van het goede is zo langzamerhand, maar als groot fan van Gillian Welch vind ik het weer smullen.
Voor verrassingen ben je bij Boots No. 2: The Lost Songs, Vol. 3 aan het verkeerde adres. Ook dit album laat weer het uit duizenden herkenbare geluid van Gillian Welch horen. Het is een akoestisch geluid dat wat traditioneel aan doet en dat zich over het algemeen langzaam voortsleept. Het is een geluid met vooral invloeden uit de Appalachen folk uit de vorige eeuw, maar er komen ook een aantal wat meer bluesy tracks en wat tracks met invloeden uit de country voorbij.
Ook dit keer moeten we het voor een belangrijk deel doen met akoestische gitaren en hier en daar een mondharmonica. Het past allemaal prachtig bij de al even herkenbare stem van Gillian Welch, die hier en daar subtiel wordt ondersteund door Dave Rawlings. Smullen dus voor de liefhebbers van haar muziek en hier reken ik mezelf absoluut toe.
Ik vind het derde deel uit de serie niet zo goed als het geweldige tweede deel, maar de nieuwe worp doet niet onder voor de eerste release in de serie. Met Boots No. 2: The Lost Songs hebben we kennis kunnen maken met werk uit de periode waarin Gillian Welch presteerde op de toppen van haar kunnen. Vervolgens zou het acht jaar stil blijven, naar verluidt door een writer’s block, maar onlangs beweerde Gillian Welch dat ze het in deze periode opgenomen werk gewoon niet goed genoeg vond.
Hopelijk worden ook deze archieven nog eens geopend, want dit jaar is maar weer eens gebleken dat vrijwel alles uit de archieven van Gillian Welch van hoog niveau is. Alleen de drie delen Boots No. 2: The Lost Songs zijn al goed voor meer dan twee uur muziek en bijna alles had niet misstaan op de reguliere albums van Gillian Welch. Misschien moet ze toch maar wat minder kritisch op haar werk worden. Erwin Zijleman
De muziek van Gillian Welch is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://gillianwelch.bandcamp.com.
