Paul McCartney had een wereldtournee gepland staan voor 2020, maar het liep anders. Thuis knutselde hij McCartney III in elkaar en het is net als de twee andere met huisvlijt gevulde Paul McCartney albums een buitengewoon fascinerend album. Op McCartney III draait het niet om de productie, maar om de songs en als het aankomt op het schrijven van songs behoort Paul McCartney nog altijd tot de allergrootsten. Het zijn stuk voor stuk songs die vermaken, maar het zijn ook songs die de fantasie prikkelen, zeker wanneer de inmiddels 78 jaar oude muzikant het experiment zoekt. Paul McCartney maakt nooit een slecht album, maar McCartney III is weer eens een hele goede.
Een week voor kerst is normaal gesproken niet het moment om een nieuw album uit te brengen en al helemaal niet als je een muzikant van naam en faam bent. Paul McCartney, een van de allergrootsten uit de geschiedenis van de popmuziek, heeft lak aan deze regel, want een week voor kerst verschijnt McCartney III.
Het album heeft deze titel niets voor niets meegekregen. Net als McCartney uit 1970 en McCartney II uit 1980 heeft Paul McCartney het nieuwe album helemaal alleen gemaakt. McCartney uit 1970 volgde op het uit elkaar vallen van The Beatles, terwijl McCartney II in 1980 volgde op het einde van Wings. Veertig jaar na McCartney II hoeft Paul McCartney niet te treuren over het uit elkaar vallen van zijn band, maar dit keer was het de corona pandemie die er voor zorgde dat de Britse muzikant er tijdelijk alleen voor stond en zijn tour werd geannuleerd.
Het dit jaar precies 50 jaar oude McCartney wordt nog altijd gezien als een van de beste soloalbums van de Britse muzikant, terwijl het 40 jaar oude McCartney II werd geroemd vanwege de experimenteerdrift van de voormalige Beatle. De eerste twee zelf in elkaar geknutselde albums werden gemaakt in een periode waarin Paul McCartney op de toppen van zijn kunnen presteerde. Dat gaat wat mij betreft ook op voor McCartney III.
Een geweldig songwriter als Paul McCartney kan geen echt slechte albums maken, maar de Britse muzikant heeft absoluut mindere perioden gekend. De afgelopen jaren steekt de inmiddels 78 jaar oude Paul McCartney echter in een uitstekende vorm. New uit 2013 en Egypt Station uit 2018 waren verrassend sterke albums en ook McCartney III bevalt me uitstekend.
McCartney III is echter een totaal ander album dan zijn twee voorgangers. Zowel New als Egypt Station waren voorzien van een blinkende productie waarin geen plek was voor schoonheidsfoutjes. McCartney III is daarentegen een door McCartney in elkaar geknutseld album dat rauw en eerlijk klinkt. De ene keer domineert de piano, de volgende keer de gitaren, maar in alle gevallen is de instrumentatie op McCartney III relatief sober en ontbreekt de vakkundige productie van de vorige albums van de Britse muzikant.
Schoonheidsfoutjes doen er niet toe op McCartney III en ook het gruis op en de slijtage van de stembanden van Paul McCartney mogen gehoord worden. Alles komt daarom aan op de songwriting skills van de Brit en die zijn nog altijd dik in orde. McCartney III laat zich beïnvloeden door de muziek waarmee Paul McCartney opgroeide, maar staat ook met minstens één been in het heden.
McCartney III laat zich natuurlijk niet vergelijken met zijn allerbeste werk, maar het album laat een geïnspireerde muzikant horen die op zijn 78e nog lang niet klaar is voor een plekje achter de geraniums. Ik liet me ook dit keer vrij makkelijk overtuigen door de grote klasse van de songwriter Paul McCartney, maar McCartney III is ook een album dat nog wel even kan doorgroeien. Het is een album dat ingrediënten van 50 jaar soloalbums samenvoegt en er nog een vleugje uit het heden en wat experiment aan toevoegt ook.
Of wat jongere muziekliefhebbers ook onder de indruk zullen zijn van de huisvlijt van Paul McCartney vraag ik me af, maar persoonlijk beleef ik al een aantal dagen heel veel plezier aan McCartney III en daar gaan als het aan mij ligt nog flink wat dagen, maanden en jaren bij komen. Erwin Zijleman
