Wednesdays van Ryan Adams had eigenlijk vorig jaar moeten verschijnen, maar de Amerikaanse muzikant trok de aandacht vorig jaar uiteindelijk niet met zijn muziek. Ik weet zeker dat ik Wednesdays vorig jaar een geweldig album zou hebben gevonden, maar door de talloze beschuldigingen van seksuele intimidatie en manipulatie aan het adres van de Amerikaanse muzikant zit er een luchtje aan Wednesdays. Zonder dit luchtje is het een intiem, melancholisch en persoonlijk album vol met de sober ingekleurde songs die je zo graag hoort van Ryan Adams. Met het luchtje kan ik er toch minder van genieten, al is het maar uit respect voor alle jonge vrouwen die hem vorig jaar aanklaagden.
Ryan Adams stond lang bekend als muzikaal wonderkind. Met name in de eerste tien jaar van het huidige millennium bracht de Amerikaanse muzikant aan de lopende band geweldige albums uit en bleven minstens evenveel albums op de plank liggen. De afgelopen tien jaar was het net wat minder, maar albums van Ryan Adams bleven absoluut albums om naar uit te kijken.
Begin 2019 kondigde de Amerikaanse muzikant een serie nieuwe albums aan, maar niet veel later kreeg de #MeToo beweging hem in het vizier. Meerdere vrouwen, onder wie singer-songwriters Phoebe Bridgers, Natalie Prass, Emma Swift en Liz Phair en zijn ex-vrouw en muzikante en actrice Mandy Moore, beschuldigden Ryan Adams onder andere van seksuele intimidatie en manipulatief gedrag.
Ryan Adams trok de aangekondigde serie albums in en ging uiteindelijk heel diep door het stof. Of dat genoeg is laat ik in het midden, maar op een of andere manier was ik niet direct enthousiast toen vorige week, uit het niets, een nieuw album van het voormalige wonderkind verscheen.
Er zit door alle perikelen helaas een luchtje aan het nieuwe album van Ryan Adams, maar zolang hij niet is veroordeeld was ik toch net nieuwsgierig genoeg naar zijn nieuwe album. Het deze week verschenen Wednesdays is een behoorlijk sober en melancholisch album, maar het gaat te ver om Wednesdays de reactie van Ryan Adams op de gebeurtenissen van het afgelopen jaar te noemen. Het album lag immers al op de plank en de meeste songs stonden op de tracklists van de albums die de Amerikaanse muzikant vorig jaar wilde uitbrengen.
Ryan Adams debuteerde precies 20 jaar geleden met het uiterst sobere Heartbreaker, maar bracht sindsdien ook flink wat voller ingekleurde en stevigere albums uit. Wednesdays is zoals gezegd een spaarzaam ingekleurd album. We horen vooral een akoestische gitaar en spaarzaam wat toetsen of een mondharmonica. Het wordt gecombineerd met de stem van Ryan Adams, die wat minder expressief is gaan zingen, maar nog altijd flink wat emotie in zijn stem kan leggen.
Objectief beschouwd is Wednesdays een bijzonder sterk Ryan Adams album, waarop de Amerikaanse muzikant een brug slaat tussen Amerikaanse rootsmuziek en tijdloze singer-songwriter muziek. De songs zijn stuk voor stuk smaakvol ingekleurd, Ryan Adams vertolkt ze vol gevoel en het zijn ook nog eens aansprekende songs, waarin Ryan Adams zoals zo vaak verloren liefdes bezingt.
Dat laatste is ook direct waar het wat wringt. De verloren liefdes die de Amerikaanse muzikant bezingt zouden best wel eens jonge vrouwelijke singer-songwriters als Phoebe Bridgers, Natalie Prass en Emma Swift kunnen zijn, die uiteindelijk te maken kregen met gedrag dat op geen enkele manier goed te praten is.
Het maakt het voor mij toch lastig om van dit album te genieten, hoe mooi sommige songs op het album ook zijn. Ik weet dat aan veel dingen die ik koop (van levensmiddelen tot elektronica tot kleding) aspecten van uitbuiting kleven, maar als ik muziek kies zijn er ook genoeg muzikanten die vrouwen wel met respect behandelen.
Ryan Adams heeft al met al een uitstekend album afgeleverd, maar voor ik er echt van kan genieten moet hij eerst maar eens schoon schip maken, bijvoorbeeld door in zijn songs niet zelf het slachtoffer uit te hangen. In de tussentijd zet ik Punisher van Phoebe Bridgers nog maar eens op. Erwin Zijleman