Amerikaanse rootsmuziek is een containerbegrip dat een opvallend breed muzikaal terrein bestrijkt. Brennen Leigh maakt op Prairie Love Letter vooral wat traditioneel aandoende country en folk. Ze vertelt mooie verhalen en kleurt deze verhalen prachtig in, met een hoofdrol voor gitaren en de viool. Het vraagt om een stem vol gevoel en doorleving en ook hierover beschikt de muzikante uit Nashville, Tennessee. Het levert een album op dat vooral in de smaak zal vallen bij liefhebbers van traditioneel aandoende Amerikaanse rootsmuziek, maar ook een ieder die rootsmuziek liever wat moderner heeft zou dit album eens moeten beluisteren.
Het nieuwe jaar is begonnen, maar als het gaat om muziek zit ik nog altijd midden in 2020. Het afgelopen jaar heeft een enorme hoeveelheid nieuwe albums opgeleverd en hier zitten flink wat albums tussen die alle aandacht verdienen. Met name binnen de Amerikaanse rootsmuziek was het aantal nieuwe albums zo groot dat ik veel moois heb moeten laten liggen, maar Prairie Love Letter van Brennen Leigh is echt veel te mooi om te laten liggen.
Ik had tot mijn eerste beluistering van Prairie Love Letter nog nooit van Brennen Leigh gehoord, maar een nieuwkomer is het zeker niet. De muzikante uit Nashville, Tennessee, heeft vorig jaar, als ik goed geteld heb, haar zesde album afgeleverd en als de vorige vijf net zo goed zijn als Prairie Love Letter heb ik flink zitten slapen.
Dat Brennen Leigh geen nieuwkomer is hoor je ook wel op haar laatste album, want Prairie Love Letter laat in alle opzichten een gelouterde muzikant horen. De muzikante uit Nashville laat horen dat ze een zeer getalenteerd songwriter en een uitstekend zangeres is, maar ze kan ook nog eens uitstekend uit de voeten op de gitaar en de mandoline.
Laat ik beginnen bij de songs. Prairie Love Letter staat vol met mooie verhalen, die vaak terugkijken op het verleden, maar die ook de maatschappelijke thema's niet schuwen. Het zijn verhalen zoals je die wel vaker tegenkomt in de countrymuziek, maar Brennen Leigh omzeilt de meeste clichés door persoonlijke verhalen te vertellen.
Deze verhalen zijn verpakt in aansprekende songs, die binnen de Amerikaanse rootsmuziek vooral tegen de country en dan met name tegen de wat traditioneel aandoende country aan schuren. Dat is een muzieksoort waar lang niet iedereen van gecharmeerd is (ik krijg er thuis de handen niet voor op elkaar), maar zelf hou ik er wel van.
Prairie Love Letter ademt de sfeer van het verleden en de sfeer van het Amerikaanse platteland. Hier en daar kiest Brennen Leigh voor country van heel lang geleden, maar mijn allergiegrens wordt nergens bereikt.
Dat het gaat om traditioneel aandoende country hoor je vooral in de instrumentatie, die wordt gedragen door de banjo en de al eerdere genoemde gitaren en mandoline, waarna de viool de melancholie met scheppen vol mag toevoegen. Het snarenwerk op het album is van hoog niveau en Brennen Leigh draagt er zoals gezegd zelf ook haar steentje aan bij. Hier en daar hoor je de country van weleer op Prairie Love Letter, maar het album kan ook opschuiven richting de oude folk die Gillian Welch al een tijd met zoveel succes maakt.
Brennen Leigh heeft een album gemaakt dat makkelijk overeind blijft door de mooie verhalen, de prima songs en de oerdegelijke maar smaakvolle instrumentatie, maar de Amerikaanse singer-songwriter is ook nog eens een prima zangeres, die haar songs met veel gevoel en vol doorleving vertolkt.
Ik heb binnen de Amerikaanse rootsmuziek over het algemeen een voorkeur voor net wat moderner klinkende muziek, voor mij een paar maanden geleden ook de reden om het album van Brennen Leigh te laten liggen, maar Prairie Love Letter is een album waar de kwaliteit van af spat en zo op zijn tijd is enige nostalgie ook wel lekker. Dat ik hier niet alleen in sta, blijkt ook wel uit het feit dat Prairie Love Letter volkomen terecht is opgedoken in heel wat rootsy jaarlijstjes. Erwin Zijleman
De muziek van Brennen Leigh is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://brennenleigh.bandcamp.com/album/prairie-love-letter.
