Going To Hell van Lande Hekt lag deze week op de grotendeels virtuele stapel met nieuwe albums die bij mij niet direct een belletje deden rinkelen, maar blij vluchtige beluistering was ik direct om. In eerste instantie omdat het me wel wat aan Juliana Hatfield deed denken en dat is voor mij altijd een pre. Going To Hell valt ook nog eens op door een behoorlijk veelzijdig geluid en door intieme en persoonlijke teksten, die diepte geven aan de vaak aangenaam klinkende gitaarsongs op het album. Het zijn over het algemeen lekker in het gehoor liggende songs, die naar een hoger plan worden getild door de bijzonder aangename stem van Lande Hekt.
Lande Hekt kende ik tot voor kort alleen van de Britse band Muncie Girls, die de afgelopen jaren twee albums met een aanstekelijke maar wat mij betreft nog niet direct opzienbarende mix van punkpop en indierock uitbracht. De Britse muzikante debuteerde in 2019 als soloartiest met een aardig mini album, maar zet een flinke stap vooruit met haar volwaardige debuutalbum Going To Hell, dat deze week is verschenen.
Het is een debuutalbum dat deels voortborduurt op de muziek van haar band, maar Going To Hell bevat wat minder invloeden uit de punk en rock en wat meer uit de pop. Bovendien heeft Lande Hekt voor haar soloalbum flinke lappen tekst geschreven, waardoor het album ook niet misstaat in het hokje singer-songwriter.
Dat laatste gaat zeker op wanneer de elektrische gitaren een enkele keer worden verruild voor een akoestische en Lande Hekt met intieme folky songs op de proppen komt. Voor de rest domineren de elektrische gitaren, maar Going To Hell blijft voor rockbegrippen een redelijk ingetogen album.
Op de albums van Muncie Girls was me nooit zo opgevallen dat Lande Hekt een mooie en bijzondere stem heeft, maar het is op haar soloalbum haar sterkste wapen. Het is heldere en warme stem, maar het is ook een stem met een subtiel rauw randje, waardoor Going To Hell bijzonder makkelijk verleidt, als je gevoelig bent voor dit soort stemmen natuurlijk.
Het is een stem die me af en toe wel wat doet denken aan Sarah (tegenwoordig bekend als Sam) Bettens van K’s Choice en ook de zang van Juliana Hatfield is nooit heel ver weg. Ook in muzikaal opzicht zijn de albums van Juliana Hatfield absoluut relevant vergelijkingsmateriaal, zeker als net wat steviger gitaarwerk de basis vormt voor de songs van Lande Hekt, mooie koortjes worden toegevoegd en haar stem net wat meisjesachtiger klinkt.
Net als op de albums van Muncie Girls zoekt Lande Hekt de inspiratie voor haar soloalbum eerder in de Verenigde Staten dan in haar vaderland Engeland en deze inspiratie komt vooral uit de jaren 90. Het is een inspiratiebron die de afgelopen tijd veel vaker opduikt, maar Going To Hell van Lande Hekt springt er tussen vergelijkbare albums van recente datum toch wel uit.
Enerzijds vanwege haar al eerder genoemde stem, maar ook zeker vanwege de songs, die stuk voor stuk lekker in het gehoor liggen, maar ook verrassend veelzijdig zijn, wat in dit genre wel eens anders is. Lande Hekt heeft ook nog eens zeer persoonlijke songs geschreven, waarin thema’s als haar seksualiteit en zelfacceptatie centraal staan.
Om het album nog wat extra glans te geven is het nog aardig om te vermelden dat Lande Hekt het album samen met producer Ben David opnam in Australië en hierbij alle instrumenten met uitzondering van de percussie voor haar rekening nam.
Going To Hell is in de stevigste songs een bijzonder lekkere gitaarplaat, maar het is ook een album dat diepgang laat horen en dat in muzikaal opzicht toch wat interessanter is dan de albums van haar band. Het is bovendien een album dat net wat anders klinkt dan die van de meeste andere jonge vrouwelijke singer-songwriters van het moment en dat zijn er zoals al vaker gezegd heel veel. Going To Hell heb ik bij toeval opgepikt, maar het bevalt me echt uitstekend. Erwin Zijleman
Going To Hell van Lande Hekt is verkrijgbaar via de Mania webshop:
De muziek van Lande Hekt is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://landehekt.bandcamp.com/album/going-to-hell.