Girlfriend van Matthew Sweet trek ik nog met enige regelmaat uit de kast, maar van de albums die de Amerikaanse muzikant in het huidige millennium maakte, ken ik er niet al te veel. Het deze week verschenen Catspaw bevalt me echter zeer. Matthew Sweet kiest op zijn vijftiende album voor een wat steviger geluid waaronder nog altijd prima popliedjes zijn verstopt. Hier en daar hoor je flarden van de Matthew Sweet uit het verleden, maar Catspaw klinkt over de hele linie toch vooral anders en dat siert de man. En net als op zijn albums van lang geleden schrijft hij nog altijd popliedjes die makkelijk verleiden en even makkelijk blijven hangen.
De naam Matthew Sweet wordt op deze BLOG nog wel een aantal keren genoemd, maar albums van de Amerikaanse muzikant waren tot vandaag niet te vinden op de krenten uit de pop. Dat is best gek, want ik heb de muzikant uit Lincoln, Nebraska, absoluut hoog zitten.
Dat heeft Matthew Sweet wel te danken aan albums die hij in de eerste helft van de jaren 90 maakte, met Girlfriend uit 1991 en 100% Fun uit 1995 als uitschieters of in ieder geval mijn persoonlijke favorieten.
Ik moet wel toegeven dat ik de albums van Matthew Sweet de afgelopen 15 jaar niet meer heel serieus heb gevolgd, buiten de drie albums met covers die hij opnam met Susanna Hoffs. Die albums deden het prima als "guilty pleasure", maar echt onderscheidend vond ik ze uiteindelijk niet.
Omdat het aanbod deze eerste weken van het jaar nog betrekkelijk dun is, kon ik Matthew Sweet’s nieuwe album niet laten liggen. Ik ben ook blij dat het niet is blijven liggen, want Catspaw bevalt me wel. Matthew Sweet verruilde een paar jaar geleden Los Angeles voor zijn geboortegrond in Nebraska en dat heeft hem kennelijk goed gedaan.
Iedereen die het vroege werk van de Amerikaanse muzikant kent, weet dat Matthew Sweet destijds het patent had op volstrekt onweerstaanbare popliedjes en dit patent blijkt nog niet verlopen.
Catspaw is een stuk rauwer dan de albums die ik van Matthew Sweet ken en staat vol lekker stevige rocksongs. Het zijn gelukkig wel rocksongs waarin de muzikant uit Nebraska zijn gaven als songwriter uitvoerig etaleert. Ondanks het veel stevigere geluid zijn het nog altijd zonnige en opgewekte popliedjes die driftig strooien met memorabele melodieën en refreinen die direct in je hoofd blijven hangen.
In muzikaal opzicht doet het me natuurlijk denken aan Matthew Sweet, maar ook aan bands als R.E.M. en Big Star, niet de minste bands. Wanneer de gitaren net wat langer mogen janken, hoor ik ook nog wat van Neil Young en Crazy Horse en ook dat zijn invloeden waar je mij niet over zult horen klagen.
De songs op Catspaw zijn misschien niet allemaal de 24 karaat popsongs waar Matthew Sweet in zijn beste dagen mee strooide, maar de Amerikaanse muzikant houdt op zijn 15e album een heel behoorlijk niveau vast en weet te verrassen met het wat stevigere geluid.
De oude Matthew Sweet is in muzikaal opzicht overigens niet helemaal verdwenen, want ook de songs op Catspaw worden hier en daar verrijkt met de heerlijke koortjes die we kennen van zijn oudere werk en ook de zonnestralen zijn op dit net wat donkerder klinkende album nooit ver weg.
Omdat Catspaw ook in vocaal opzicht een prima album is, kan ik alleen maar concluderen dat Matthew Sweet een prima album heeft afgeleverd, waarop de muzikant een flink deel van de glorie van zijn oudere albums heeft hervonden.
Het is een enorme verrassing, al werd die wel wat minder groot toen ik de albums die ik heb laten liggen nog even beluisterde, want ook die hebben zeker hun momenten. Catspaw vind ik vergeleken met de andere recente albums echter een stuk beter en is een album dat van de eerste tot de laatste noot Matthew Sweet waardig is.
Ik zal niet de enige zijn die de muzikant uit Nebraska al had afgeschreven, maar dat blijkt na beluistering van het uitstekende Catspaw op zijn minst voorbarig. Erwin Zijleman
