Sleepless Dreamer, het debuut van Pearl Charles, kreeg twee jaar geleden flink wat aandacht in Engeland, maar in Nederland las ik er niets over. Dat was zonde, want de singer-songwriter uit Los Angeles debuteerde wat mij betreft op even opvallende als aangename wijze. Magic Mirror is het logische vervolg. De balans slaat nog wat verder door richting Californische 70s pop, maar Pearl Charles sleept er van alles bij, inclusief een vleugje roots. Het geluid is niet alleen aangenaam, maar steekt ook knap in elkaar, de songs van Pearl Charles zouden het in de jaren 70 stuk voor stuk geweldig hebben gedaan en de muzikante uit Los Angeles heeft een heerlijke stem. Alleen de openingstrack even overslaan, want die valt wat uit de toon.
Pearl Charles debuteerde in de zomer van 2015 met een zeer veelbelovende EP, waarop de singer-songwriter uit Los Angeles bijzonder aangename Californische psychedelische pop liet horen. Deze titelloze EP werd begin 2018 gevolgd door het in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk zeer goed ontvangen debuutalbum van Pearl Charles.
Sleepless Dreamer werd hier en daar in het hokje Amerikaanse rootsmuziek geduwd, maar ik hoorde persoonlijk toch vooral pop en dan vooral pop zoals die in de jaren 70, ver voor de geboorte van Pearl Charles, in Los Angeles en omstreken werd gemaakt.
In Nederland deed de muziek van Pearl Charles helaas niet veel, maar Sleepless Dreamer was voor mij reden genoeg om met hele hoge verwachtingen uit te kijken naar het tweede album van de Amerikaanse muzikante. Dat album is deze week dan eindelijk verschenen (het album stond oorspronkelijk gepland voor de zomer van 2020) en heeft de titel Magic Mirror meegekregen.
Het is een album met wat mij betreft een valse start, want openingstrack Only For Tonight flirt wel erg met jaren 70 disco en heeft zich bovendien net wat teveel laten beïnvloeden door ABBA’s Dancing Queen. In de tweede track maakt Pearl Charles het gelukkig meteen goed, want in What I Need verrijkt de muzikante uit Los Angeles haar 70s pop met een vleugje country.
Ik was twee jaar geleden vooral onder de indruk van de stem van Pearl Charles. Het is een stem die in de openingstrack van haar nieuwe album veel minder indruk maakt, maar vanaf de tweede track hoor ik weer de Pearl Charles van haar debuutalbum en debuut EP. Pearl Charles heeft een herkenbaar eigen stemgeluid en het is een bijzonder lekker geluid, dat mij in ieder geval keer op keer weet te verleiden.
Op Sleepless Dreamer schoof de Amerikaanse singer-songwriter al flink op richting toegankelijke pop en dat is een lijn die wordt doorgetrokken op Magic Mirror. Pearl Charles heeft hierbij een duidelijke voorkeur voor Californische pop van bijvoorbeeld Fleetwood Mac, maar ze is ook de Amerikaanse rootsmuziek niet helemaal uit het oog verloren en kent bovendien haar klassiekers binnen de Californische singer-songwriters uit de jaren 70.
Als extraatje krijgen we dit keer een vleugje disco in de openingstrack en verder is Pearl Charles op Magic Mirror niet vies van aalgladde Amerikaanse pop. Hier en daar vliegt het album wel wat uit de bocht met net wat teveel toegankelijke pop, maar smaakvolle uitstapjes zijn nooit ver weg.
Die uitstapjes zitten deels in de gevarieerde, rijke en keer op keer zeer aangenaam klinkende instrumentatie en in de trefzekere 70s productie, maar het is toch vooral de stem van Pearl Charles die me vrijwel continu betovert, met de stuk voor stuk zo uit de jaren 70 weggelopen en volstrekt tijdloze popsongs op het album als bonus.
Liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek zullen het wat teveel pop vinden, terwijl liefhebbers van pop mogelijk niet uit de voeten kunnen met alle invloeden uit de jaren 70, maar muziekliefhebbers met een voorkeur van tijdloze pop vol invloeden en vrijwel alles dat in de jaren 70 in Los Angeles werd gemaakt, is ook het nieuwe album van Pearl Charles weer smullen. En het knap gemaakte Magic Mirror wordt alleen maar verslavender. Erwin Zijleman
De muziek van Pearl Charles is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://pearlcharlesmusic.bandcamp.com/album/magic-mirror.
