Skyway Man, een project van de Amerikaanse muzikant James Wallace, is niet bang voor een genre meer of minder. Zo ongeveer alle genres binnen de Amerikaanse rootsmuziek komen voorbij op The World Only Ends When You Die en hier laat Skyway Man het zeker niet bij. De rockopera van de Amerikaanse band wandelt met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek en stopt net zo makkelijk bij The Beatles als bij Pink Floyd. Ter verdere verhoging van de feestvreugde wordt de muziek van de Amerikaanse band ook nog eens verrijkt met Spacebomb invloeden uit de funk en R&B. Het schiet alle kanten op, maar het blijft verrassend consistent.
Bij het doorbladeren van wat Britse muziektijdschriften uit 2020 kwam ik een album van Skyway Man tegen en het is een album dat werd bejubeld zonder heel duidelijk te beschrijven om wat voor muziek het gaat, wat me nieuwsgierig maakte naar het album.
Skyway Man is een project van de vanuit Nashville, Tennessee, opererende singer-songwriter James Wallace, die je mogelijk ook kent van de folkrock band James Wallace & The Naked Light. The World Only Ends When You Die is zijn tweede album onder de naam Skyway Man en het is niet alleen een bijzonder ambitieus maar ook een bijzonder overtuigend album.
The World Only Ends When You Die is een heuse “psych-folk opera" die past in een tijd waarin muziek nog niet zo snel als (te) pretentieus werd beschouwd. De muziek van Skyway Man heeft een hoog 70s gehalte, maar als het gaat om invloeden uit dit decennium is James Wallace niet bepaald kieskeurig.
Het album heeft zich laten beïnvloeden door alle uithoeken van de Amerikaanse rootsmuziek van die jaren, waarbij net zo makkelijk inspiratie wordt geput uit de folk en de blues als uit de soul en gospel. Dit alles is vervolgens overgoten met een flink dosis psychedelica, wat het jaren 70 karakter van het album nog wat verder vergroot.
The World Only Ends When You Die klinkt echter zeker niet alleen als een verloren gewaand rootsalbum. In een deel van de tracks klinkt het album alsof Pink Floyd uit een Londense studio is geplukt en vervolgens gedropt in de befaamde Muscle Shoals Sound Studio in Sheffield, Alabama, om een rootsy versie van The Wall op te nemen.
The World Only Ends When You Die is net wat noordelijker opgenomen in de inmiddels ook befaamde Spacebomb Studios in Richmond, Virginia, waar de huisband van de studio James Wallace vergezelde, wat je absoluut terug hoort in de blazersarrangementen. Het zorgt voor de impulsen uit de funk en de R&B die ook duidelijk hoorbaar zijn op het album.
De vrouwenstemmen van The Lostines voegen nog wat vrouwelijks toe aan de muziek van Skyway Man, wat de diversiteit op het album nog wat verder vergroot. Die diversiteit is nog lang niet volledig besproken, want The World Only Ends When You Die van Skyway Man kan ook nog opschuiven richting Cosmic country, richting alles tussen The Beatles en Prince en zelfs richting de oer-Britse Canterbury progrock uit de jaren 70 of reggae uit dezelfde periode.
Door de veelheid aan stijlen blijft het album maar van kleur verschieten, wat natuurlijk wel past bij een “psych-folk opera”, maar wat ook wel wat energie kost. Ik ben normaal gesproken niet zo gek op rockopera’s, maar het verhaal op het tweede album van Skyway Man dringt zich niet heel nadrukkelijk op en het album laat zich ook zonder dit verhaal goed beluisteren, al is het maar omdat James Wallace en zijn medemuzikanten het hele album lang goede muziek blijven maken.
Hiernaast slaagt de band er in om de soms grote overgangen bijna organisch te laten verlopen, waardoor je het idee hebt dat je naar één lange track aan het luisteren bent. Het is zeker niet het makkelijkste album dat ik uit het vorige jaar heb meegenomen, maar het is absoluut een album dat alle aandacht verdient (en vooralsnog helaas nauwelijks heeft gekregen). Erwin Zijleman
The World Only Ends When You Die van Skyway Man is verkrijgbaar via de Mania webshop:
De muziek van Skyway Man is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://skywayman.bandcamp.com/album/the-world-only-ends-when-you-die.
t