Ik was Still Corners na hun eerste twee albums voor het Sub Pop label uit het oog verloren, maar ben net op tijd bij de les om de voltooiing van een heuse trilogie mee te maken. The Last Exit bevat alle invloeden die de eerste albums van de Brits-Amerikaanse band zo bijzonder maakten, maar kiest ook voor nog wat beeldendere klanken, die het gevoel van een roadtrip moeten geven. Daar is Still Corners zeker in geslaagd, want laat je meevoeren op de mooie klanken en je waant je niet langer in het koude Nederland, maar ergens in het zuiden van de Verenigde Staten, in een tijd dat je bij corona nog vooral dacht aan een Mexicaans biertje. Het vleugje Mazzy Star dat geregeld opduikt is een extra bonus.
De eerste twee albums van Still Corners konden rekenen op positieve recensies, maar het was voor het roemruchte Sub Pop label kennelijk niet genoeg om het platencontract van de band te verlengen. Greg Hughes en Tessa Murray verruilden het dure Londen vervolgens voor de Britse kust, waar de Amerikaanse muzikant en zijn Britse evenknie gewoon verder gingen met het maken van muziek.
Het deze week verschenen The Last Exit is het derde deel van een trilogie, die in 2016 werd gestart met Dead Blue en in 2018 een vervolg kreeg met Slow Air. Het zijn albums die me volledig zijn ontgaan, maar toen ik vorige week een nieuw Still Corners album in de lijst met nieuwe releases zag staan, was ik direct weer bij de les.
De trilogie die Still Corners de afgelopen jaren heeft voltooid heeft de roadtrip als centraal thema en het is dan ook geen verrassing dat het Brits-Amerikaanse tweetal het beeldende karakter van haar muziek verder heeft versterkt.
The Last Exit heeft echter ook nog flink wat raakvlaken met de eerste twee albums van de band. De bovengenoemde invloeden zijn allemaal, zij het in meerdere of mindere mate, hoorbaar op The Last Exit, dat hier en daar wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek toevoegt.
Ondanks het feit dat Still Corners een thuis heeft gevonden aan de Britse kust, tovert The Last Exit toch vooral beelden van de uitgestrekte landschappen in de Verenigde Staten op het netvlies, zeker wanneer de muziek van de band wordt verrijkt met twangy gitaren.
Ik heb bij beluistering van de muziek van Still Corners altijd associaties gehad met de muziek van Mazzy Star en die heb ik ook bij beluistering van The Last Exit. De zang van Tessa Murray is wat minder zwoel en broeierig dan die van Mazzy Star’s Hope Sandoval, maar ze slaagt er wel in om de muziek van Still Corners te voorzien van een luie en dromerige sfeer.
Ook in muzikaal opzicht hoor ik hier en daar wel wat van Mazzy Star, al is de muziek van Still Corners wel wat minder ruw en intens en bovendien bestrijkt het Brits-Amerikaanse tweetal qua stijlen een veel breder palet.
Het was even geleden dat ik naar de muziek van Still Corners had geluisterd, maar The Last Exit voelde direct vertrouwd. Het Brits-Amerikaanse duo heeft een beeldende luistertrip gemaakt waarin de songs met een kop en een staart niet zijn vergeten.
Net als bij een echte roadtrip variëren de beelden en is het ene beeld indrukwekkender dan het andere, maar Still Corners heeft op The Last Exit een heel acceptabel minimum niveau, met enkele flinke uitschieters naar boven.
Het is knap hoe de band er in slaagt om heel veel verschillende invloeden te combineren in een geluid dat altijd consistent klinkt en het is ook nog eens een geluid waarbij het bijzonder lekker wegdromen is op de late avond en dat kunnen we momenteel, bij gebrek aan andere opties, best gebruiken. Erwin Zijleman
De muziek van Still Corners is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://stillcorners.bandcamp.com/album/the-last-exit.
The Last Exit van Still Corners is verkrijgbaar via de Mania webshop: