Ga er maar aan staan om het de hemel in geprezen Norman Fucking Rockwell! te benaderen of zelfs te overtreffen. Het leek op voorhand een onmogelijke opgave, maar Lana Del Rey heeft wederom een geweldig album gemaakt. Wederom met topproducer Jack Antonoff, die heeft gekozen voor een net wat atmosferischer geluid. Het is wederom een typisch Lana Del Rey album, al is het maar vanwege de zang, de nostalgie en de flinke dosis melancholie. Hier en daar klinkt Lana Del Rey net wat anders, maar veel vaker is het vertrouwde kost. Zeer vertrouwde kost zelfs, maar ach wat is het weer mooi. Voor mij wederom jaarlijstjesmateriaal, dat is zeker.
Lana Del Rey maakte in de zomer van 2019 met Norman Fucking Rockwell! een van de beste albums van het betreffende jaar en misschien zelfs wel het allerbeste album van 2019. Vorig jaar verscheen een album waarop ze haar gedichten voordroeg, maar het deze week verschenen Chemtrails Over The Country Club is de echte opvolger van het in 2019 terecht zo uitvoerig geprezen Norman Fucking Rockwell!.
Lana Del Rey dook precies tien jaar geleden op met haar eerste single Video Games, die voor het eerst haar inmiddels zo bekende geluid liet horen. Na Norman Fucking Rockwell! ligt de lat natuurlijk idioot hoog, maar nu ik Chemtrails Over The Country Club een aantal keren gehoord heb, kan ik alleen maar concluderen dat Lana Del Rey wederom een fantastisch album heeft afgeleverd.
De openingstrack is even wennen door de hoge en wat geknepen zang van Lana Del Rey, die hier en daar wordt afgewisseld met de vertrouwde zang van de Amerikaanse muzikante. Het is een openingstrack die me bij eerste beluistering wat tegenstond, maar mede door de bijzondere zang, wordt een bijzondere spanningsboog opgebouwd en word je eigenlijk direct opgeslokt door het album.
Het is een album dat na de bijzondere openingstrack direct opschuift richting het geluid dat we kennen van Norman Fucking Rockwell! en dat is nog altijd een geluid dat makkelijk indruk maakt. Lana Del Rey schoof na de zo indrukwekkende eerste single nog even op richting grootse pop, maar zeker sinds Norman Fucking Rockwell! moet ze worden gerekend tot de smaakmakers van de hedendaagse popmuziek. Dat gaat haar ook met Chemtrails Over The Country Club weer verrassend makkelijk af.
Lana Del Rey heeft haar uit duizenden herkenbare geluid nog wat intenser omarmd en maakt indruk met de ene na de andere geweldige song. Het zijn songs die in muzikaal opzicht afwisselend ingetogen en behoorlijk groots klinken en door de lome en zwoele zang van Lana Del Rey klinken deze songs ook intiem.
Ook voor Chemtrails Over The Country Club deed de Amerikaanse muzikante weer een beroep op topproducer Jack Antonoff, die het album prachtig heeft ingekleurd en hier en daar voorzichtig buiten de lijntjes van het Lana Del Rey geluid kleurt. Chemtrails Over The Country Club ligt absoluut in het verlengde van het zo goede Norman Fucking Rockwell!, maar het geluid op het nieuwe album is nog wat atmosferischer en broeieriger.
Het past allemaal weer prachtig bij de vocalen van Lana Del Rey, die als zangeres zeker niet door iedereen wordt gewaardeerd, maar voor mij is ook de zang op het nieuwe album weer de ultieme verleiding, zeker als de melancholie de overhand heeft. Het siert de muzikante uit Los Angeles dat ze op haar nieuwe album niet alleen de Video Games stem op zet, maar ook succesvol experimenteert met wat hogere, rauwere en expressievere zang.
Chemtrails Over The Country Club is met alle productionele hoogstandjes een album van deze tijd, al klinkt de muziek van Lana Del Rey sinds Video Games ook met enige regelmaat nostalgisch, zeker als aan het eind van het album, samen met Weyes Blood en Zella Day ook nog eens de Laurel Canyon folk van Joni Mitchell wordt geëerd.
Inmiddels komt Chemtrails Over The Country Club voor de zoveelste keer voorbij en is voor mij al lang duidelijk dat het nieuwe album van Lana Del Rey mij net zo dierbaar gaat worden als zijn voorganger en hoog gaat opduiken in mijn jaarlijstje over 2021. Prachtig. Erwin Zijleman
