Big Colors had eigenlijk in 2019 moeten verschijnen, maar het liep anders. In een artikel in de New York Times werd Ryan Adams door een aantal vrouwen beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag, waarna zijn bestaan als succesvol en gewaardeerd muzikant tot stilstand kwam. Een jaar na het uitstekende en meer roots georiënteerde Wednesdays verschijnt Big Colors alsnog. Het blijkt een rockalbum vol tijdloze songs. Ryan Adams laat zich stevig inspireren door de Amerikaanse rockmuziek uit de jaren 80 en 90, maar geeft ook zijn eigen draai aan de rocksongs op het album. Misschien niet zo goed als Wednesdays, maar wat luistert het lekker weg.
Ik kon alle verhalen die de afgelopen jaren de ronde deden rond Ryan Adams, vorig jaar maar moeilijk los zien van zijn album Wednesdays. Wednesdays was een uitstekend album en misschien zelfs wel een van de betere albums van Ryan Adams, maar het was er voor mij helaas wel een met een nare bijsmaak.
Er is op de diverse fora vervolgens eindeloos gediscussieerd over de vraag of je muziek los kunt zien of zelfs moet zien van kwalijke feiten, zoals de feiten waarvan Ryan Adams wordt verdacht, en het bleek een discussie waar lastig uit te komen is. Het is wel zo dat er maar weinig muzikale helden overblijven wanneer onbesproken gedrag een voorwaarde is voor het mogen maken van muziek, maar is dit een reden om opzij te kijken? Het blijft lastig, maar nadat ik Wednesdays vorig jaar, ondanks de kwaliteit van het album, grotendeels in de ban heb gedaan, was ik stiekem toch wel nieuwsgierig naar het onlangs verschenen nieuwe album van de Amerikaanse muzikant.
Ryan Adams stond in de tijd waarin hij bekend stond als wonderkind bekend om zijn veelzijdigheid en dat is niet veranderd. Waar Wednesdays zwaar leunde op de Amerikaanse rootsmuziek waarmee Ryan Adams ooit doorbrak, is Big Colors weer wat meer een mainstream rockalbum. Big Colors zou eigenlijk al in 2019 verschijnen, maar werd terug getrokken toen Ryan Adams in de New York Times werd beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag. Het album is nu dan toch nog verschenen en lijkt in niets op voorganger Wednesdays.
In het oeuvre van Ryan Adams is Big Colors echter wel een logisch vervolg op Ryan Adams uit 2014 en Prisoner uit 2017, de albums die Ryan Adams maakte voor hij in opspraak raakte (het uitstekende live-album Live At Carnegie Hall uit 2015 en de remake van Taylor Swift’s 1989 uit hetzelfde jaar niet meegerekend). Big Colors staat vol met lekker in het gehoor liggende rocksongs met hier en daar een vleugje 80s (een paar keer lijkt Billy Idol opgestaan) en 90s of een vleugje roots.
Het zijn de rocksongs die het zo goed doen op de Amerikaanse radiostations die een roadtrip door het land zo treffend kunnen ondersteunen. Het klinkt allemaal gelikt of zelfs wat zoetsappig, maar ook zeker mooi, met hier en daar het muzikale vuurwerk dat je enthousiast doet opveren en zo nu en dan de galm die past bij dit soort muziek. Ook in vocaal opzicht is er helemaal niets aan te merken op Big Colors. Ryan Adams is goed bij stem en voorziet de songs op het album van zijn zo herkenbare stempel.
Ook de songs op Big Colors zijn van het niveau dat je van Ryan Adams mag verwachten. Het album staat vol met tijdloze rocksongs die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen. Het is af en toe alsof je een playlist met Amerikaanse rocksongs uit de jaren 80 hebt opgezet. Dat lijkt makkelijk, maar probeer ze maar eens te schrijven.
Al met al ben ik best tevreden over Big Colors, dat misschien wat minder goed is dan Wednesdays, maar wel Ryan Adams waardig is en bovendien bijzonder lekker klinkt. Resteert de vraag of je een nieuw Ryan Adams album los mag zien of kan zijn van de serieuze beschuldigingen aan zijn adres. Ik ben er nog steeds niet uit, maar deze keer geef ik de muziek het voordeel van de twijfel, al kost het me nog steeds veel moeite. Erwin Zijleman
