31 augustus 2021

Celine Cairo - Overflow

De Nederlandse muzikante Celine Cairo imponeert met een sensationeel goed album vol prima songs, wonderschone klanken en vooral betoverend mooie zang, die het album tot grote hoogten optilt
Ik moet eerlijk toegeven dat de naam Celine Cairo me helemaal niets zei toen ik haar album Overflow een paar dagen geleden in handen kreeg, maar wat ben ik blij dat ik het album niet heb laten liggen. Celine Cairo heeft samen met onder andere topproducer Tim Bran een album met internationale allure afgeleverd. Het is een album dat prachtig is ingekleurd met hier en daar een verwijzing naar London Grammar en dat vol staat met aansprekende songs, maar het kippenvel komt van de prachtige stem van Celine Cairo, die veertig minuten lang imponeert met zang die je eindeloos wilt koesteren. Wat mij betreft een van de grote verrassingen van het muziekjaar 2021.


Celine Cairo is een Nederlandse singer-songwriter die inmiddels drie EP’s en drie albums op haar naam heeft staan. Ik was haar naam zelf nog niet eerder tegengekomen volgens mij, tot ik haar nieuwe album Overflow aantrof tussen de nieuwe releases van deze week. Het is wat mij betreft een van de grote verrassingen van deze week, want het nieuwe album van Celine Cairo is een wonderschoon album dat van de eerste tot de laatste noot imponeert. 

Ik begon zonder enige achtergrondinformatie aan mijn eerste beluistering van het album en dacht even dat ik nieuw werk van London Grammar in handen had. Dat is niet zo gek, want Overflow werd geproduceerd door Tim Bran, die vooral bekend is van zijn werk met Birdy, Halsey en natuurlijk London Grammar. Ook het nieuwe album van Celine Cairo bevat duidelijk de hand van Tim Bran, die tekent voor atmosferische elektronische klankentapijten en een subtiele maar zeer trefzekere organische basis. 

Om associaties op te roepen met het werk van London Grammar is meer nodig, want de band beschikt in de persoon van Hannah Reid over een van de betere zangeressen van het moment. Dat legt de lat hoog voor Celine Cairo, maar de Amsterdamse muzikante blijkt een geweldige zangeres, die zeker niet onder doet voor Hannah Reid en haar qua bereik en klankkleuren zelfs overtreft. 

Met de productie, waaraan ook de Amsterdamse muzikant en producer Benjamin Rheinländer bijdroeg, en de werkelijk prachtige stem van Celine Cairo zijn twee sterke kanten van Overflow benoemd, maar het album heeft nog veel meer te bieden. 

Celine Cairo nam haar nieuwe album op met haar vaste band, die het album op zeer fraaie wijze heeft ingekleurd. Overflow bevat zoals gezegd de van London Grammar bekende combinatie van atmosferische elektronica en subtiele organische accenten, maar waar de Britse band vaak net wat teveel vertrouwt op het ene trucje, is Overflow gevarieerder en ook sfeervoller ingekleurd. 

Ook de kwaliteit van de songs op Overflow is fascinerend hoog. Celine Cairo werkte meerdere jaren aan de songs op het album en werd hierin bijgestaan door een drietal Britse songwriters, onder wie producer Tim Bran. Het levert een serie bijzonder sterke songs op en het zijn songs waarmee Celine Cairo de competitie met de internationale concurrentie makkelijk aan kan. 

Ik was direct onder de indruk van Overflow, maar het album is sinds mijn eerste beluistering alleen maar beter geworden. Er valt steeds weer wat nieuws te ontdekken in de mooie klanken op het album, de songs blijven makkelijk hangen maar ook verrassen en dan is er ook nog de prachtige stem van Celine Cairo, die steeds meer indruk maakt en behoort tot de mooiste stemmen van het moment. 

Ik lees op het Internet nog niet heel veel over het album, maar Overflow van Celine Cairo is een album dat het absoluut verdient om gehoord te horen en dat wat mij betreft over de potentie beschikt om van de Amsterdamse singer-songwriter een wereldster te maken. 

Het is slim dat Tim Bran heeft gekozen voor een geluid dat onmiddellijk doet denken aan London Grammar, maar hoe vaker ik naar Overflow luister, hoe minder ik London Grammar hoor en hoe meer Celine Cairo. Ik ben over het algemeen goed voorbereid op de nieuwe albums van de week, maar deze zag ik echt niet aan komen. Ik ben er even stil van. Erwin Zijleman

De muziek van Celine Cairo is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amsterdamse muzikante: https://celinecairo.bandcamp.com/album/overflow.


Overflow van Celine Cairo is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

30 augustus 2021

Thalia Zedek Band - Perfect Vision

Thalia Zedek moet het nog altijd doen met een cultstatus, maar ook het nieuwe album van de Thalia Zedek Band staat weer vol met songs van hoog niveau die zich genadeloos opdringen
Perfect Vision is het achtste album van Thalia Zedek of de Thalia Zedek Band en het is wederom een hele goede en wat mij betreft een van de beste van de Amerikaanse muzikante en haar band. De geweldige muzikanten op het album laten een geluid horen dat afwisselend sfeervol en stekelig is, waarna Thalia Zedek er met haar zo karakteristieke stem voor zorgt dat haar muziek een uniek geluid heeft, dat eigenlijk nergens aan doet denken, of het moet een vleugje Patti Smith zijn. Op Perfect Vision verkeert de band in topvorm, maar ook de songs op het album zijn van hoog niveau en hetzelfde geldt voor de kritische teksten. Thalia Zedek bezweert als vanouds en levert wederom een prachtalbum af.


Ik heb inmiddels al een eeuwigheid een zwak voor de Amerikaanse muzikante Thalia Zedek. Ze maakt inmiddels al twintig jaar muziek onder haar eigen naam of onder de naam Thalia Zedek Band, maar in de jaren 80 en 90 verdiende ze haar sporen in de muziek al ruimschoots met bands als Live Skull, Uzi en Come. 

Als ik kijk naar haar solowerk, vind ik Been Here And Gone uit 2001 nog altijd het meest indrukwekkende album, maar een slecht album ken ik niet van Thalia Zedek, al moet ik toegeven dat ik het in 2018 verschenen Fighting Season over het hoofd heb gezien. Het deze week verschenen en onder de naam Thalia Zedek Band uitgebrachte Perfect Vision is de opvolger van het album uit 2018 en het is een typisch Thalia Zedek album. 

Ook op Perfect Vision combineren Thalia Zedek en haar bandleden invloeden uit de rock en roots in een eigenzinnig geluid, dat direct vanaf de eerste noten het unieke stempel van Thalia Zedek bevat. De ijzersterke openingstrack Cranes is de enige track op het album die wordt ingekleurd met fraaie pedal steel klanken en is mede daarom ook de meest roots georiënteerde track op het album, maar het is roots met een stevige rock ’n roll injectie. 

In de rest van de tracks op Perfect Vision domineert de rock nog net wat meer, maar het is zeker geen 13 in een dozijn rock die de Thalia Zedek Band maakt. Ook het nieuwe album van de band is een album waarop de gitaren domineren, maar ook de viool speelt, net als op de vorige albums van de band, een zeer belangrijke rol op het album, terwijl naast de eenmalige bijdrage van de pedal steel ook een of twee keer door cello en trompet aangebrachte accenten opduiken. 

Als ik naar de muziek van Thalia Zedek luister heb ik altijd associaties met de muziek van Patti Smith, wat wordt versterkt door de zang van Thalia Zedek, die af en toe ook wel iets heeft van Patti Smith. Over de zang op Perfect Vision zullen de meningen overigens wederom verdeeld zijn. Thalia Zedek heeft een bijzondere stem, die zeker niet bij iedereen in de smaak zal vallen, zeker niet wanneer in de uithalen zo nu en dan een vleugje Nico opduikt. Zelf heb ik wel wat met de zang op het album, al is het maar omdat Thalia Zedek met veel passie en urgentie zingt. 

Waar over de kwaliteit van de zang misschien nog wel te twisten valt, is de kwaliteit van de muziek op het album onomstreden. De muzikanten van de Thalia Zedek Band spelen stuk voor stuk uitstekend en zetten een rijk, sfeervol, bezwerend en tijdloos geluid neer, waarin de zang van de frontvrouw uitstekend gedijt. 

Thalia Zedek schrijft ook nog eens rake teksten, waarin de nodige misstanden aan de kaak worden gesteld, met speciale aandacht voor de rol van vrouwen in de muziek en de rechten van de LHBTIQ gemeenschap. Het voorziet het geluid op Perfect Vision van nog wat meer kracht en urgentie, wat vast nog is versterkt door het feit dat het album werd afgemaakt op de dag waarop het Capitool in Washington werd bestormd door Trump aanhangers en ander gespuis. 

Of Thalia Zedek Band met dit nieuwe album nog nieuwe zieltjes gaat winnen vraag ik me af, maar iedereen die de Amerikaanse muzikante, net als ik, al geruime tijd volgt zal beamen dat Perfect Vision een volgend mooi hoofdstuk is in een fascinerend oeuvre. Het is een oeuvre waarin het debuutalbum Been Here And Gone er wat mij betreft nog altijd bovenuit steekt, maar het deze week verschenen Perfect Vision zou zomaar uit kunnen groeien tot de beste van de rest. Erwin Zijleman

De muziek van Thalia Zedek Band is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://thaliazedek.bandcamp.com/album/perfect-vision.


Perfect Vision van Thalia Zedek Band is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

29 augustus 2021

Madi Diaz - History Of A Feeling

Madi Diaz koos op haar vorige album nog vol voor de pop, maar omarmt op het ontroerende breakup album History Of A Feeling vol overgave de Amerikaanse rootsmuziek met hier en daar een stevige uithaal
Madi Diaz kende ik vooral van naam, maar echt veel indruk maakte ze nog niet met haar vooral met pop en rock gevulde albums, al was er incidenteel een fraai uitstapje richting Amerikaanse rootsmuziek. Die Amerikaanse rootsmuziek staat centraal op haar nieuwe album, waarop een gestrande liefdesrelatie centraal staat. Het melancholische History Of A Feeling klinkt vaak als een vergeten folkalbum van een aantal decennia geleden, maar producer Andrew Sarlo laat het album hier en daar ook prachtig ontsporen met rauwe gitaren. De mooie en emotievolle stem van Madi Diaz past zich prachtig aan en kan zowel ingetogen als gepassioneerd klinken. Het levert een prachtig album op.


De carrière van de Amerikaanse singer-songwriter Madi Diaz is een wonderlijke. Ze is opgeleid aan het prestigieuze Berklee College Of Music en koos in eerste instantie voor een logisch bestaan als singer-songwriter, maar toen ze eenmaal in Los Angeles was neergestreken ging ze vol voor de pop. Haar in 2012 verschenen debuutalbum Plastic Moon bevatte een wat wispelturige mix van van alles en nog wat, maar op het in 2014 verschenen Phantom was Madi Diaz getransformeerd in een popprinses, die zich bij voorkeur omgaf met pompeuze elektronica en beats. 

Phantom liet absoluut horen dat Mia Diaz een getalenteerd songwriter en een prima zangeres is, maar in muzikaal opzicht vond ik het album nauwelijks interessant. Het deze week verschenen History Of A Feeling verschilt van Phantom als de dag verschilt van de nacht. Weg zijn de beats, weg is de elektronica en weg zijn de eindeloze flirts met wat eendimensionale pop. 

Op haar nieuwe album keert de tegenwoordig vanuit Nashville opererende muzikante terug naar de Amerikaanse rootsmuziek en levert ze op het eerste gehoor een tijdloos folkalbum af, dat ook in de late jaren 60 in de heuvels rond Los Angeles gemaakt had kunnen worden. Bij iets nauwkeurigere beluistering hoor je iets anders, maar daarover later meer. 

History Of A Feeling is een breakup album en het is er een van het klassieke soort. Direct vanaf de eerste noten slaat de melancholie zich als een klamme deken om je heen en maakt de Amerikaanse muzikante je deelgenoot van haar verdriet en woede. Madi Diaz kiest hierbij vaak voor sobere klanken van akoestische gitaar en piano, waarbij ze klinkt als een folkzangeres uit het verleden, maar History Of A Feeling is ook voorzien van een eigentijds tintje. 

Hiervoor verantwoordelijk is producer Andrew Sarlo, die we kennen van Courtney Marie Andrews, Bon Iver en Maggie Rogers, maar natuurlijk ook van Big Thief. Andrew Sarlo houdt het geluid op History Of A Feeling vaak intiem en sober, maar hij kleurt het geluid op het album zo nu en dan ook voller in met atmosferische elektronica of met verrassend stevige gitaren. Het voorziet het album van veel dynamiek en intensiteit. 

Die dynamiek en intensiteit hoor je ook in de stem van Madi Diaz, die prachtig ingetogen en gevoelig kan zingen, maar het af en toe ook uit kan schreeuwen, waarbij de melancholie en woede met veel kracht uit de speakers komen. Ik had niet veel met de popprinses Madi Diaz, maar ze blijkt op History Of A Feeling een zeer getalenteerd singer-songwriter, die je makkelijk meesleept in de ellendige periode die ze de afgelopen jaren doormaakte. 

De ingetogen songs op het album zijn sterk vanwege de mooie en emotievolle stem van de muzikante uit Nashville, maar het zijn de uitbarstingen in de instrumentatie en de zang die van History Of A Feeling een bijzonder album maken. Wanneer de gitaren naar een uitbarsting toe werken, neemt de woede het over van het verdriet en schakelt Madi Diaz niet alleen met haar stem, maar ook in haar teksten een tandje bij. 

Woede en verdriet liggen dicht bij elkaar, waardoor de sfeer steeds kan omslaan in de songs op History Of A Feeling, wat het album voorziet van veel kracht. Ik hoop dat Madi Diaz op haar nieuwe album haar geluid eindelijk heeft gevonden, want van albums als History Of A Feeling wil ik er nog wel een paar. Indrukwekkend. Erwin Zijleman

De muziek van Madi Diaz is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://madidiaz.bandcamp.com.


History Of A Feeling van Madi Diaz is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

28 augustus 2021

Sierra Ferrell - Long Time Coming

Sierra Ferrell levert met Long Time Coming een droomdebuut af dankzij een aantal geweldige muzikanten, maar ook zeker dankzij haar veelzijdige songs en haar fantastische stem
Het debuut van Sierra Ferrell zal zeer in de smaak vallen bij liefhebbers van wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek, maar ook een ieder die Amerikaanse rootsmuziek liever iets moderner heeft, zou zomaar kunnen vallen voor de vele charmes van de muzikante uit Nashville. Long Time Coming maakt immers makkelijk indruk dankzij alle uitstekende muzikanten die op het album te horen zijn, verrast met steeds weer andere invloeden en imponeert met de stem van Sierra Ferrell, die haar songs als een gelouterde countryzangeres vertolkt. Door het traditionele karakter van de muziek op het album dacht ik even dat het niets voor mij was, maar deze fraaie muzikale roadtrip is echt niet te weerstaan.


Ik ben normaal gesproken niet zo heel gek op hele traditionele Amerikaanse rootsmuziek, maar nadat ik het vorige week verschenen debuut van de Amerikaanse muzikante Sierra Ferrell in eerste instantie aan de kant had geschoven als wat te traditioneel naar mijn smaak, bleef het album vervolgens toch maar weer terug komen, tot ik er alsnog als een blok voor viel. 

Sierra Ferrell liet na haar tienerjaren de kleine landelijke gemeenschap in west Virginia waar ze opgroeide achter zich en sloot zich aan bij een groep muzikanten. Via Seattle en New Orleans is ze terecht gekomen in Nashville, Tennessee, waar ze haar debuutalbum opnam. 

Dat deed ze samen met de gelouterde producer Gary Paczosa, die eerder werkte met onder andere Alison Krauss, Dolly Parton en Sarah Jarosz. In de studio in Nashville kreeg Sierra Ferrell ook nog eens gezelschap van een heel leger aan muzikanten, onder wie topmuzikanten als Billy Strings, Sarah Jarosz, Dennis Crouch, Jerry Douglas, Tim O’Brien, Nate Leath en Stu Hibberd. 

Al deze muzikanten tekenen voor een vol en veelzijdig geluid, waarin gitaren, mandoline, banjo, dobro, lap steel en viool wat mij betreft de show stelen, maar ook de prachtige bijdragen van blazers in een aantal songs mogen niet onvermeld blijven. 

De veelzijdigheid blijft niet beperkt tot het instrumentarium op Long Time Coming, want Sierra Ferrell kijkt ook niet om een genre meer of minder. Country, folk en bluegrass domineren op het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante, maar ze kan ook uit de voeten met onder andere honky-tonk, western swing, cajun en jazz, om nog maar een paar genres te noemen. 

Het is niet overdreven om te stellen dat Sierra Ferrell op haar debuut zo ongeveer het hele palet van de Amerikaanse rootsmuziek bestrijkt, maar ze slaagt er ook nog eens in om flinke stappen door de tijd te zetten. 

Long Time Coming is zoals gezegd het debuutalbum van de muzikante uit Nashville, maar ik ken niet zoveel debuutalbums die zo fantastisch klinken als het debuut van Sierra Ferrell. Het leger aan topmuzikanten dat aanschoof voor het album speelt bijna continu de pannen van het dak en neemt je mee op een roadtrip langs de geschiedenis van de Amerikaanse rootsmuziek, waarvoor Sierra Ferrell de perfecte soundtrack aanlevert. 

Het is aan Sierra Ferrell om de prachtige klanken te voorzien van vocalen en dat doet ze op imponerende wijze. De jonge Amerikaanse muzikante is een fantastische zangeres, die haar songs met veel gevoel, doorleving en expressie vertolkt. Ze houdt zich makkelijk staande in het zo imposant ingekleurde geluid op het album en maakt song na song diepe indruk met haar zang. 

Long Time Coming is een album dat ook decennia geleden gemaakt had kunnen worden, maar ondanks het feit dat ik niet zo gek ben op traditionele Amerikaanse rootsmuziek, staat het klassieke geluid op het album me nergens tegen. Sierra Ferrell klinkt op haar debuutalbum als de grote country- en bluegrass zangeressen van heel lang geleden en ze doet er wat mij betreft niet voor onder. 

De geweldige zang van de muzikante uit Nashville grijpt je keer op keer bij de strot, waarna de fantastische instrumentatie op het album je de genadeslag geeft. Ik heb geen idee of er een markt is voor de traditionele klanken van Sierra Ferrell, maar een toptalent als dit verdient echt alle aandacht. Droomdebuut. Erwin Zijleman

De muziek van Sierra Ferrell is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://sierraferrell.bandcamp.com/album/long-time-coming.


Long Time Coming van Sierra Ferrell is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

27 augustus 2021

Bnny - Everything

Bnny stort op Everything niet alleen een enorme hoeveelheid melancholie over je uit, maar betovert, benevelt en bezweert ook met een bak vol mooie invloeden en de nodige pracht
Jess Viscius ging na de trieste dood van haar partner door diepe dalen, die allemaal samen komen op het debuut van haar band Bnny. Everything is een aardedonker album, maar het is op hetzelfde moment een zwoel en verleidelijk album. Invloeden variëren van The Velvet Underground tot Cowboy Junkies en van Serge Gainsbourg tot Mazzy Star, maar Bnny slaagt er ook in om een eigen geluid te creëren. Het is een geluid dat aangenaam voort kan kabbelen, maar het is ook een intens geluid dat zich steeds genadelozer opdringt. De instrumentatie is sober maar zeer trefzeker en hetzelfde kan gezegd worden van de zang. Het levert een intiem album op dat nog lang doorgroeit.


Bnny (voorheen Bunny) is de band rond de uit Chicago, Illinois, afkomstige muzikante Jess Viscius en debuteert deze week met het fraaie Everything. De sfeer op het album wordt bepaald door de dood van de partner van Jess Viscius in 2017. Muzikant Trey Gruber overleed aan het eind van dat jaar aan een overdosis, waarmee een veelbelovende carrière als muzikant in de knop werd geknakt. Het heeft flink wat impact gehad op Jess Viscius, die met Bnny een buitengewoon melancholisch album heeft afgeleverd met liefde en verlies als centrale thema’s. 

Everything maakt zeker geen geheim van de belangrijkste inspiratiebronnen. Met name het werk van The Velvet Underground heeft diepe sporen nagelaten op het debuutalbum van Bnny. De instrumentatie wordt gedomineerd door gitaren en is vaak vrij elementair, terwijl Jess Viscius hier en daar een vleugje Nico laat horen, maar gelukkig wel een stuk aangenamer zingt. 

Zeker wanneer de zang wat zwoeler is, hoor ik in de verte iets van Mazzy Star, maar het blijft bij wat vluchtige associaties. Hetzelfde geldt voor de vergelijking met het werk van Cowboy Junkies, die je af en toe hoort in de zachte vocalen en het mooie gitaarwerk, maar ook de vergelijking met de Canadese band gaat maar in een aantal gevallen op. Hier en daar hoor ik ook nog wel wat van de indierock zoals die in de jaren 90 werd gemaakt door bands met een vrouwelijk boegbeeld, van de doorleefde ballads van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra (zonder de zang van Lee) of van de weergaloze bijdrage die Lera Lynn leverde aan de soundtrack van de tv-serie True Detective, maar buiten The Velvet Underground blijft al het vergelijkingsmateriaal wat aan de oppervlakte drijven. 

Het zorgt er voor dat Bnny voldoende anders klinkt om het debuutalbum van de band op te pikken deze week en wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan. Het debuutalbum van de band uit Chicago is immers ook een album dat zich steeds nadrukkelijker opdringt. Dat ligt deels aan het melancholische karakter van het album en de fraaie echo’s uit het verleden, maar Bnny slaagt er ook in om een bijzondere sfeer te creëren. 

Die sfeer komt voor een belangrijk deel op het conto van zangeres Jess Viscius, die prachtig onderkoeld kan zingen, maar ook buitengewoon zwoel kan verleiden met zang waarvoor Serge Gainsbourg zonder enige twijfel direct zou zijn gevallen. De nadrukkelijk aanwezige zang wordt alleen maar versterkt door de sobere instrumentatie, waarin fraaie gitaarlijnen en subtiele keyboards worden gecombineerd met een strak spelende ritmesectie. Het wordt allemaal fraai gevangen door producer Jason Balla (Dehd) die ook nog een vleugje unplugged Nirvana en wat van Dum Dum Girls aan het geluid van Bnny toevoegt. 

Op de achtergrond vervliegt de muziek van Bnny snel tot een aangenaam en zwoel geluid, maar de ware kracht van het album ervaar je wanneer je het zeer intieme album met volledige aandacht beluistert. Jess Viscius heeft een aantal zware jaren achter de rug, maar alles krijgt een plekje op het zeer fraaie Everything, dat deze weken moet concurreren met stapels nieuwe releases, maar dat echt de aandacht verdient. Ook bij mij kwam Everything maar net van de stapel af, maar dit album kan wat mij betreft zomaar doorgroeien tot een jaarlijstjeswaardig album. Erwin Zijleman

De muziek van Bnny is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://bnnyband.bandcamp.com/album/everything.


Everything van Bnny is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

Angus & Julia Stone - Life Is Strange

Life Is Strange van broer en zus Angus en Julia Stone is de soundtrack bij een game, maar het is ook een zeer aangename soundtrack voor de ‘Indian summer’ die hopelijk nog gaat komen
Zomaar opeens stond een nieuw album van Angus en Julia Stone op de streaming media platforms. Het blijkt een zeer aangenaam album, dat ook nog eens beter is dan het vorige album van het Australische duo. De instrumentatie is wat interessanter, maar de meeste verleiding komt ook dit keer van de stemmen van Angus en vooral Julia, die met haar zwoele vocalen alle donkere wolken van de afgelopen weken verdrijft. Angus en Julia Stone zijn de sympathie van de critici wat kwijt geraakt na hun eerste albums, maar op Life Is Strange is niet zoveel aan te merken. Het is vooral een heel aangenaam album om bij te luieren, maar het steekt bij net wat meer aandacht ook knap in elkaar.


Afgelopen vrijdag was daar opeens Life Is Strange van Angus en Julia Stone. Het album was zover ik weet pas voor veel later dit jaar aangekondigd en is vooralsnog ook niet fysiek verschenen. Life Is Strange is ook geen gewoon album, maar de soundtrack bij de game Life Is Strange: True Colors, die binnenkort verschijnt. 

Ik ben absoluut niet thuis in de gamewereld, maar Life Is Strange kan, als ik naar de bijbehorende soundtrack luister, zeker geen doorsnee game zijn. De muziek van Angus en Julia Stone is immers zo dromerig dat ik me niet kan voorstellen dat het mee zal vallen om lang bij de les te blijven, wat in de meeste games toch een vereiste is. Zelf beluister ik Life Is Strange overigens als een regulier album van broer en zus Stone, want zo klinkt het. 

Life Is Strange is de opvolger van het inmiddels vier jaar oude Snow, waarop het geluid van het Australische tweetal wat zoeter en lichtvoetiger was dan op de eerdere albums. Ik was zelf overigens best te spreken over het album, al is het slechts als ‘guilty pleasure’, maar de meeste kritieken waren niet mals. 

Sindsdien hebben we het moeten doen met het solowerk van Angus en Julia. Angus timmerde aardig aan de weg met zijn band Dope Lemon en Julia liet eerder dit jaar van zich horen met haar soloalbum Sixty Summers, dat ik persoonlijk een draak van een album vond en vind. Het geluid van Angus en Julia Stone is op Life Is Strange gelukkig niet heel erg veranderd en klinkt direct vanaf de eerste noten vertrouwd. 

Waar het soloalbum van Julia Stone me, ondanks haar zwoele vocalen, vooral tegenstond, is Life Is Strange een album dat zich direct aangenaam opdringt. Ook Life Is Strange is niet zo goed als de eerste twee albums van Angus en Julia Stone, maar het kan de concurrentie met Snow makkelijk aan. 

Na een paar keer horen vind ik het nieuwe album van het Australische duo een stuk beter dan hun vorige album. In muzikaal opzicht klinkt het net wat minder gepolijst en een stuk interessanter, al is het niet zo puur en folky als op de eerste albums. 

Life Is Strange is een heerlijk album om de zomer, of op zijn minst het gevoel het gevoel van de zomer te omarmen. Het is een album vol lome, dromerige en zwoele folkpop met hier en daar wat interessante uitstapjes naar popmuziek uit de jaren 80. De stem van Angus Stone dringt zich makkelijk op, maar de meeste verleiding komt van de zang van Julia, die gelukkig niet zo overdrijft als op haar laatste soloalbum. 

Het is zoals gezegd een soundtrack bij een game, maar Life Is Strange laat zich absoluut beluisteren zonder deze game en is een mooie aanvulling op het oeuvre van Angus en Julia Stone. Ik noemde het vorige album van het tweetal hierboven een ‘guilty pleasure’, maar Life Is Strange is hier net wat te goed voor. 

De instrumentatie heeft net genoeg scherpe randjes en verrassingen, de songs blijven makkelijk hangen en de zang is uitstekend. Niet iedereen zal gevoelig zijn voor de zwoele verleiding van Angus en Julia Stone, maar muziekliefhebbers die uit de voeten konden met Snow en met het titelloze album dat hier aan vooraf ging, vinden ook op het nieuwe album van Angus en Julia Stone genoeg van hun gading. 

Het is bovendien een album dat het geweldig doet met de koptelefoon, die net wat meer details en schoonheid laat horen, wat er voor zorgt dat dit album nog even door groeit en de zon nog wat nadrukkelijker gaat schijnen. Erwin Zijleman


at

26 augustus 2021

James McMurtry - The Horses And The Hounds

Het is een paar jaar stil geweest rond de Amerikaanse rootsmuzikant James McMurtry, maar op het deze week verschenen album The Horses And The Hounds verkeert hij nog altijd in topvorm
Bij de naam James McMurtry denk ik vooral aan de albums die hij in 2005 en 2008 uitbracht, maar ook in 2021is de Amerikaanse rootsmuzikant in goeden doen. In muzikaal opzicht kan de muzikant uit Texas zowel uit de voeten met rootsmuziek als met rock en in beide gevallen klinkt dat, alleen al vanwege het geweldige gitaarwerk, fantastisch. James McMurtry is ook nog eens een uitstekend tekst- en songwriter en vertolkt zijn teksten met de nodige doorleving. Het levert een album op dat in alle opzichten een hoog niveau aantikt en dat maar weer eens laat horen hoe goed James McMurtry is. Na zes jaar stilte was ik hem weer wat vergeten, maar The Horses And The Hounds staat hier inmiddels al een tijdje op repeat.


De Amerikaanse singer-songwriter James McMurtry debuteerde aan het eind van de jaren 80, maar zijn beste albums maakte hij wat mij betreft in het huidige millennium, al was het door John Cougar Mellencamp geproduceerde debuut Too Long In The Wasteland uit 1989 ook uitstekend. 

Childish Things uit 2005 en Just Us Kids uit 2008 zijn wat mij betreft echter de voorlopige klassiekers in zijn oeuvre, maar ook het in 2015 verschenen Complicated Game behoort wat mij betreft tot de beste albums van de Texaanse muzikant. 

Childish Things, Just Us Kids en Complicated Game waren tot voor kort overigens ook de enige studioalbums die de Amerikaanse muzikant de afgelopen 15 jaar uitbracht, maar gelukkig verscheen er deze week weer eens een nieuw album van James McMurtry, die in zijn woonplaats Austin, Texas, overigens wel zeer frequent op het podium te vinden is. 

Door zijn niet al te hoge productiviteit is James McMurtry niet zo bekend als de meeste van zijn soortgenoten, maar met The Horses And The Hounds heeft hij weer een album gemaakt waar de klasse van af druipt. 

The Horses And The Hounds bevat flink wat ingrediënten die we kennen van de Amerikaanse muzikant. Ook op zijn nieuwe album vertelt James McMurtry mooie verhalen, een vaardigheid die hij heeft geërfd van vader Larry, die eerder dit jaar overleed, maar bij leven een groot schrijver was. James McMurtry vertelt deze mooie verhalen met een stem die inmiddels prachtig doorleefd klinkt, maar die nog niet aan slijtage onderhevige is. 

Ook in muzikaal opzicht klinkt The Horses And The Hounds geweldig, al is het maar vanwege het fraaie snarenwerk van gitaristen David Grissom en Charlie Sexton. Ook de andere muzikanten op het album spelen geweldig en alles is prachtig opgenomen in de fraaie productie van de gelouterde producer Ross Hogarth, met wie James McMurtry in een ver verleden ook al eens werkte, en die dit keer achter de knoppen zat in de studio van Jackson Browne in Santa Monica, California. 

Het is een paar jaar stil geweest rond de Texaanse muzikant, maar op zijn nieuwe album heeft hij direct de goede vorm en het goede energieniveau te pakken. Net als op zijn vorige albums bestrijkt James McMurtry op The Horses And The Hounds een breed palet binnen de Amerikaanse rootsmuziek en is hij niet vies van uitstapjes richting rock, waarin hij het terrein betreedt dat door Tom Petty is achtergelaten. 

Het klinkt allemaal zo toegankelijk en aanstekelijk dat het wat mij betreft niet uitgesloten is dat James McMurtry, die volgend jaar 60 jaar oud wordt, nog een stap richting een breder publiek kan maken. Zeker voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek met een randje rock legt de muzikant uit Austin, Texas, de lat immers hoog op zijn nieuwe album, dat direct bij eerste beluistering aanvoelt als het spreekwoordelijke warme bad. 

The Horses And The Hounds klinkt vooral oerdegelijk, maar het niveau ligt in alle opzichten hoog. Het geluid verleidt makkelijk, de zang is prima en de songs doen misschien geen nieuwe dingen, maar dat is ook precies zoals je het wilt op een album als dit. James McMurtry is de afgelopen twee decennia niet heel productief, maar alles dat hij uitbrengt is goed. Heel goed zelfs. Het geldt ook weer voor het uitstekende nieuwe album van de Texaan. Erwin Zijleman

De muziek van James McMurtry is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://jamesmcmurtry.bandcamp.com/album/the-horses-and-the-hounds.


The Horses And The Hounds van James McMurtry is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

25 augustus 2021

Clara Engel - Dressed in Borrowed Light

De eigenzinnige muzikante Clara Engel staat al meer dan 15 jaar garant voor prachtige albums en levert nu met het beklemmende Dressed in Borrowed Light een van haar mooiste albums tot dusver af
Er zijn het afgelopen jaar meerdere albums verschenen die de sfeer van een wereld die in de greep wordt gehouden door een pandemie wisten te vangen, maar geen album doet dat zo goed als Dressed in Borrowed Light van Clara Engel. Het is een beklemmend, maar ook zeer sfeervol album, dat perfect aansluit op het vorig jaar verschenen A New Skin. Vergeleken met dat album is de instrumentatie dit keer wat rijker, maar de muziek van de Canadese muzikante blijft uiterst sober. Ook Dressed in Borrowed Light is weer een album waar je je volledig aan moet overgeven voor het beste resultaat, maar dan heb je wel een album van een ongekende schoonheid in handen.


Een jaar of acht geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de muziek van de Canadese muzikante Clara Engel en sindsdien heb ik een zwak voor haar bijzondere werk. Het is werk dat in brede kring helaas niet erg bekend is, wat alles te maken heeft met de wijze waarop de muzikante uit Toronto opereert. 

Clara Engel heeft inmiddels al een jaar of vijftien alle touwtjes in handen. Ze maakt haar albums vaak in haar eentje en brengt haar muziek vrijwel uitsluitend uit via bandcamp met incidenteel een in eigen beheer uitgebrachte en altijd prachtig verpakte cd. De productiviteit lijkt van Clara Engel lijkt zo nu en dan ook nog eens geen grenzen te kennen, waardoor er inmiddels een imposant stapeltje albums op haar bandcamp pagina is te vinden. 

Het deze week uitgebrachte Dressed In Borrowed Light is het tweede album dat de Canadese muzikante maakte tijdens de coronapandemie. Eind vorig jaar verscheen immers het wonderschone A New Skin, dat de sfeer van de pandemie fraai wist te vangen. Ook het eind vorig jaar en begin dit jaar opgenomen Dressed in Borrowed Light vangt op treffende wijze de sfeer van de bijzondere tijd waarin we leven. 

Clara Engel maakt nog altijd zich buitengewoon langzaam voortslepende muziek, die wordt gedragen door sobere gitaarlijnen en wordt versterkt door atmosferische klanken. Het combineert prachtig met de stem van Clara Engel, die haar teksten op bezwerende wijze voordraagt. 

Dressed in Borrowed Light is direct vanaf de eerste noten een typisch Clara Engel album, maar vergeleken met A New Skin is er ook wel wat veranderd. Op A New Skin hoorden we alleen de muzikante uit Toronto zelf en bestond de instrumentatie slechts uit gitaren, de melodica en een mondharmonica. Ook Dressed in Borrowed Light nam Clara Engel thuis op, maar dit keer voegde ze bijdragen van andere muzikanten toe aan haar geluid. 

Ze tekent dit keer zelf voor gitaren, een handvol exotisch klinkende instrumenten als de ‘shruti box’, de chromonica en gusli en zorgt bovendien voor bijzondere percussie accenten. Het had ongetwijfeld een mooi geluid opgeleverd, maar door de toegevoegde bijdragen van onder andere cello, lap steel, bas , drums en nog wat exotische instrumenten, klinkt het nieuwe album van Clara Engel werkelijk prachtig. 

Het gebruik van meer instrumenten betekent overigens niet dat de muziek van Clara Engel opeens vol klinkt. Dressed in Borrowed Light is, net als zijn voorgangers, een zich langzaam voortslepend album, waarop de gitaarakkoorden en de stem van Clara Engel altijd de basis vormen. Het is muziek die het verdient om met volledige aandacht beluisterd te worden, want dan is het effect van de bijzondere klanken maximaal. 

De wat sobere basis wordt dit keer werkelijk prachtig versterkt door alle accenten op de achtergrond en de trefzekere achtergrondzang in een aantal tracks. Het bijna continu aanwezige atmosferische klankentapijt versterkt het bezwerende karakter van de muziek van de Canadese muzikante, terwijl de fraaie accenten het album voorzien van extra schoonheid. 

Wereldberoemd gaat Clara Engel nooit worden met deze bijzondere muziek, maar ik roep inmiddels al jaren dat haar unieke oeuvre wel wat meer aandacht verdient. Het prachtig ingekleurde, uiterst sfeervolle en beklemmende Dressed in Borrowed Light is wat mij betreft een mooi instapalbum, maar grote kans dat je vervolgens voor nog geen 100 dollar haar hele oeuvre van inmiddels 29 titels aanschaft. Erwin Zijleman

De muziek van Clara Engel is verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://claraengel.bandcamp.com/album/dressed-in-borrowed-light.

at

24 augustus 2021

Charlie Watts (1941-2021)

 



De Rolling Stones kwamen er tot dusver, buiten de dood van Brian Jones, genadig van af, maar aan de vooravond van de zoveelste toernee moet de band het doen zonder drummer Charlie Watts, die vandaag op 80-jarige leeftijd overleed. 

Charlie Watts maakte sinds 1963 deel uit van de band, maar was van oorsprong een jazzmuzikant. In de rock 'n roll  van de Rolling Stones kon hij echter ook uitstekend uit de voeten, want het drumwerk van de Brit is even karakteristiek als trefzeker.

Waar het in de jaren 70 in de mode raakte om drumkits zo omvangrijk mogelijk te maken, hield Charlie Watts vast aan zijn elementaire drumkit, die alles bood wat hij nodig had. Charlie Watts was misschien niet zo flamboyant als vroege tijdgenoten als Keith Moon, Ginger Baker en John Bonham, maar hij was absoluut een uitstekend drummer. 

De Rolling Stones gaan volgend jaar waarschijnlijk gewoon op toernee, maar zonder Charlie Watts wordt het echt nooit meer zoals het was. Erwin Zijleman

at

Maggie Rose - Have A Seat

Maggie Rose beschikt over een werkelijk geweldige soulstem, maar ook de subtiele instrumentatie en de songs op haar nieuwe album Have A Seat zijn van een bijzonder hoog niveau
Ik had tot een paar weken geleden nog nooit van Maggie Rose gehoord, maar ik ben onder de indruk van haar nieuwe album, waarop de Amerikaanse muzikante een prachtig ingekleurd soulgeluid laat horen, overtuigt met volstrekt tijdloze soulsongs vol invloeden en ook nog eens de sterren van de hemel zingt met haar prachtige soulstem, die op Have A Seat echt alle kanten op kan. Maggie Rose verzet binnen de soulmuziek misschien geen bergen, maar haar tijdloze geluid blijkt keer op keer van een bijzondere kracht en schoonheid. Iedere keer als ik naar het album luister ben ik wat meer onder de indruk en dat gaat inmiddels al een aantal weken zo door.


In rootskringen wordt al een aantal weken best druk gedaan over Have A Seat van de Amerikaanse singer-songwriter Maggie Rose. Het is een naam die me eerlijk gezegd helemaal niets zei en ook de twee albums die de muzikante uit Nashville de afgelopen jaren heeft uitgebracht ben ik volgens mij nooit tegen gekomen. Toch is dat druk doen over het derde album van de Amerikaanse muzikante volkomen terecht. Have A Seat is immers een uitstekend album van een geweldige zangeres. 

Maggie Rose beschikt over een lekker soulvolle stem en die benut ze uitstekend op Have A Seat, dat met minstens één been in de soul staat. Maggie Rose nam haar nieuwe album op in de fameuze FAME Studios in Muscle Shoals, Alabama, waar ze gezelschap kreeg van Alabama Shakes lid Ben Tanner, die het album produceerde. Het was vlak voor de uitbraak van de coronapandemie dringen in de legendarische studio, want Maggie Rose werd ook nog eens bijgestaan door een aantal fantastische muzikanten, waarna ook nog de nodige strijkers en blazers acte de présence gaven. 

Onder de muzikanten die zijn te horen op het album komen we oude rotten als bassist David Hood en gitarist Will McFarlane tegen, die beiden speelden met de groten der aarde. In muzikaal opzicht zit het allemaal wel goed op Have A Seat, dat een fraai en authentiek klinkend soulgeluid laat horen. Het is een soulgeluid dat zich nadrukkelijk laat inspireren door de soul die decennia geleden in Muscle Shoals werd gemaakt, maar Maggie Rose slaagt er ook in om eigentijds te klinken en schuwt ook een funky injectie niet. 

Het is bovendien een lekker gevarieerd geluid, waardoor Have A Seat zeker niet eenvormig klinkt, wat in het genre wel eens anders is. De geweldige muzikanten op het album spelen over het algemeen behoorlijk subtiel, waardoor de afzonderlijke instrumenten goed te onderscheiden zijn en met name het gitaarwerk van Will McFarlane keer op keer indruk maakt. 

Door het vaak behoorlijk subtiele geluid is er alle ruimte voor de stem van Maggie Rose en die stem eist de aandacht nadrukkelijk op. De Amerikaanse muzikante kan geweldig uithalen met haar soulvolle strot, maar kan ook mooi ingetogen zingen. Grote soulzangeressen uit verleden en heden dienen relevant vergelijkingsmateriaal aan, maar Have A Seat doet ook met enige regelmaat denken aan de muziek van Carole King in haar beste jaren. 

Wanneer Maggie Rose de zang uit haar tenen haalt doen de koortjes er nog een schep bovenop, maar doet de instrumentatie, waarin van alles opduikt, juist een stapje terug, wat een mooi en sfeervol geluid oplevert. 

De criticus zal beweren dat Maggie Rose geen echt nieuwe dingen doet op Have A Seat. Dat kan ik niet ontkennen. Maggie Rose laat op haar nieuwe album een geluid horen dat ik veel vaker heb gehoord, al varieert de muzikante uit Nashville wel tussen meerdere invloeden. Ik lig er persoonlijk niet wakker van, want het soulgeluid op Have A Seat klinkt geweldig en Maggie Rose is een uitstekend zangers. 

Het levert een album op zoals die in het verleden wel vaker werden gemaakt, maar hoe vaak hoor je tegenwoordig nog albums als Have A Seat van Maggie Rose. Te weinig wat mij betreft en het is ook nog eens een uitstekend album dat hier voorlopig nog wel met grote regelmaat uit de speakers blijft komen. Erwin Zijleman


Have A Seat van Maggie Rose is verkrijgbaar via de Mania webshop:
at

23 augustus 2021

Deafheaven - Infinite Granite

Deafheaven kiest op haar nieuwe album Infinite Granite voor een flink ander geluid, dat zeker in de smaak zal vallen bij liefhebbers van dromerige 80s rock met hier en daar een 90s twist
Deafheaven kende ik tot voor kort eigenlijk alleen van het in 2013 verschenen Sunbather, dat aan het einde van dat jaar verrassend de lijst van Metacritic.com aanvoerde. Dat album was behoorlijk stevig en bevatte nogal wat invloeden uit de metal, maar ook invloeden uit de 90s rock en post-rock. Op het deze week verschenen Infinite Granite gooit de Amerikaanse band het over een andere boeg. Deafheaven klinkt hier en daar als een 80s band met dromerige en melodieuze rock, al duiken invloeden uit de jaren 90 op wanneer even het gas er op gaat. Het is even wennen, maar de songs op het album zijn geweldig, waardoor het nieuwe geluid van de band me uiteindelijk zeer bevalt, bijna een uur lang.


In de eerste dagen van 2014 pikte ik via de jaarlijst van Metacritic.com het album Sunbather van de Amerikaanse band Deafheaven op, dat deze jaarlijst tot mijn verbazing aanvoerde. Sunbather bleek een album dat zich, mede dankzij de uiteenlopende metal hoekjes waarin het album werd geduwd, mijlenver buiten mijn comfort zone bevond, maar op een of andere manier ontwikkelde ik een zwak voor de muziek van Deafheaven, dat niet alleen verschillende soorten metal, maar ook invloeden uit de shoegaze, noiserock en post-rock verwerkte in haar muziek en dat een meester bleek in het afwisselen van torenhoge gitaarmuren met subtiele passages. 

Ondanks de liefde voor Sunbather is het in de jaren erna niets meer geworden tussen Deafheaven en mij, al bracht de band wel wat albums uit. Deze week verscheen er weer een, Infinite Granite. Bij oneindig graniet had ik direct associaties met de gitaarmuren van Sunbather, maar Deafheaven klinkt op haar nieuwe album flink anders dan op het album uit 2013. Infinite Granite klinkt zelfs zo anders, dat het in eerste instantie lastig te geloven is dat het om dezelfde band gaat. 

Het album opent met heldere gitaarlijnen, een aanstekelijke melodie en verzorgd klinkende en wat lome zang. Het is muziek die door meerdere bandjes uit de jaren 80 zou kunnen zijn gemaakt, tot hier en daar een gitaarmuurtje wordt opgebouwd en ook invloeden uit de dreampop, shoegaze en indierock uit de jaren 90 opduiken. 

Het zal even schrikken zijn voor de fans van het met zware metalen gevulde geluid van de band, maar het is na een paar keer horen toch meer mijn kopje thee dan het loodzware Sunbather, dat ik overigens nog altijd een fascinerend album vind.

Ik hou wel van de rockmuziek die in de 80s werd gemaakt en ik weet inmiddels zeker dat Infinite Granite van Deafheaven destijds mijn favoriete album zou zijn geweest, al is het maar vanwege de scherpe randjes die in de jaren 80 meestal ontbraken. 

Zeker wanneer de gitaren voorzichtig mogen ontsporen, hoor ik nog wel wat van het fascinerende geluid van Sunbather, maar over het algemeen genomen beperkt Deafheaven zich op Infinite Granite tot wat dromerige rockliedjes vol mooie melodieën. 

Wanneer je de muziek op het album ontrafelt hoor je nog altijd fantastisch gitaarwerk en is het wat mij betreft niet zo erg dat al het gruis van Sunbather ontbreekt. Ook de zang op het album bevalt me wel, want het is vooral deze zang die de songs op het album een 80s feel geeft. 

Waar ik me bij de eerste luisterbeurten vooral concentreerde op de wereld van verschil met Sunbather, richt ik me inmiddels vooral op het nieuwe album. Het is een album dat de ruimte vult met een lekker dromerig geluid, maar Infinite Granite is ook een album dat vol staat met geweldige songs, die zich niet alleen makkelijk opdringen, maar die ook eindeloos doorgroeien. 

Het klinkt allemaal zo lekker dat je bijna vergeet te luisteren hoe knap het allemaal in elkaar zit. De zang is heerlijk, maar het zijn vooral de gitaren en de geweldig spelende ritmesectie die er voor zorgen dat Infinite Granite een steeds beter album wordt. 

Net overigens als je denkt in de jaren 80 te zijn beland doet de Amerikaanse band er zo nu en dan een schepje bovenop met wat extra gitaargeweld of met bezwerende keyboards. Het is aan de ene kant jammer, want de dromerige songs hebben absoluut wat, maar juist wanneer Deafheaven wat steviger aanzet en aan het eind nog even helemaal los gaat, hoor je ook weer de genialiteit van Sunbather. Bijzondere band, prachtig album. Erwin Zijleman

De muziek van Deafheaven is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://deafheavens.bandcamp.com/album/infinite-granite.


Infinite Granite van Deafheaven is verkrijgbaar via de Mania webshop:



at

22 augustus 2021

Lorde - Solar Power

Lorde ging de afgelopen jaren door diepe dalen, maar keert nu terug met een album dat een stuk lichter en zonniger klinkt, maar dat nog altijd vol staat met songs die zich langzaam maar zeker genadeloos opdringen
Lorde staat met Solar Power voor de onmogelijke opdracht om haar vorige album Melodrama te overtreffen. Dat probeert ze ook niet, want ondanks het feit dat ze wederom voor topproducer Jack Antonoff heeft gekozen, is Solar Power een totaal ander album dan Melodrama. Het tempo ligt een stuk lager en de donkere wolken hebben plaatsgemaakt voor zonnestralen. Solar Power grijpt je hierdoor niet bij de strot zoals Melodrama deed, maar zeker als je er wat beter en vaker naar luistert, is ook het derde album van Lorde een album vol verleiding. Die zit deels in de feilloze productie van Jack Antonoff, maar ook in de zang en songs van Lorde. Ik ben blij dat ze terug is.


Ella Yelich-O'Connor was pas 17 jaar oud toen ze in 2013 opdook als Lorde. Met haar debuutalbum Pure Heroine trok de Nieuw-Zeelandse muzikante direct wereldwijd de aandacht. Daar viel niets op af te dingen, want het debuut van Lorde stond bol van de belofte. Die belofte werd volledig waargemaakt op het in 2017 verschenen Melodrama, waarop Lorde werkte met producer Jack Antonoff. 

Melodrama is wat mij betreft een van de beste popalbums van het afgelopen decennium en zette Lorde op de kaart als een eigenzinnige popprinses. Het is vier jaar stil geweest rond Lorde en in die vier jaar is er veel veranderd. Er zijn een aantal nieuwe eigenzinnige popprinsessen opgedoken en producer Jack Antonoff is inmiddels een van de meest gevraagde producers in het genre. 

Ook op haar nieuwe album Solar Power werkt Lorde weer met Jack Antonoff. Dat is aan de ene kant bijna een garantie op succes, maar aan de andere kant is het geluid van de succesvolle producer de afgelopen twee jaar op zoveel albums terecht gekomen dat eenvormigheid op de loer ligt. 

Ook op Solar Power is de hand van Jack Antonoff duidelijk hoorbaar. Het nieuwe album van Lorde ligt qua geluid en productie relatief dicht bij de zo succesvolle albums van Taylor Swift en Lana Del Rey en klinkt inmiddels wat minder eigenzinnig dan bijvoorbeeld de muziek van Billie Eilish, die Jack Antonoff nog buiten de deur heeft weten te houden. 

Toch is Solar Power ook een typisch Lorde album, al is het maar vanwege de bijzondere en zeer herkenbare stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante. Dat Solar Power een typisch Lorde album betekent overigens niet dat het album in het verlengde ligt van voorganger Melodrama. Op haar vorige album drenkte Lorde haar songs nog in baden van melancholie, maar Solar Power klinkt een stuk zonniger en optimistischer. Lorde heeft een aantal zware jaren achter zich gelaten en heeft ook afscheid genomen van haar donkere geluid. 

Jack Antonoff heeft ook het nieuwe album van Lorde weer smaakvol ingekleurd met een geluid dat nadrukkelijk zijn handtekening bevat en dat hier en daar herinnert aan de fraaie indiefolk op de laatste albums van Taylor Swift, waarop hij ook een stevige vinger in de pap had.

De Amerikaanse producer tekende bovendien voor nagenoeg alle instrumenten op het album en riep naast wat blazers alleen drummer Matt Chamberlain op voor een bijdrage aan het geluid, terwijl Clairo en Phoebe Bridgers opduiken voor wat backing vocals. 

Solar Power is ondanks de mooie klanken en de herkenbare zang van Lorde een lastig album. Zeker als je met wat minder aandacht naar het album luistert kabbelt het allemaal wat voort en mis je de scherpe randjes van Melodrama. 

Zelf vergelijk ik het nieuwe album dan ook niet met het ook nagenoeg onaantastbare vorige album van Lorde en beoordeel ik Solar Power als een op zichzelf staand album. Het is een album dat aan kracht wint wanneer je er met veel aandacht naar luistert en bij voorkeur met de koptelefoon. Dan pas hoor je hoeveel moois er is verstopt in de wat trage en zonnige popliedjes en hoor je niet alleen het enorme talent van Jack Antonoff, maar ook dat van Lorde. 

Solar Power zal niet kunnen rekenen op alle superlatieven waarmee Melodrama vier jaar geleden werd onthaald, het is in de eerste recensies alles of niets, maar het is wat mij betreft een mooi album, dat absoluut de tijd moet krijgen om door te groeien, waarna je zult horen dat Lorde nog altijd behoort tot de betere van de eigenzinnige popprinsessen. En ondertussen is Solar Power ook de soundtrack van de zomer die maar niet wil komen. Erwin Zijleman


Solar Power van Lorde is verkrijgbaar via de Mania webshop:


at

Don Everly (1937 - 2021)

 


Zijn jongere broer Phil overleed in 2014, maar vandaag is ook Don Everly op 84-jarige leeftijd overleden. 

Don en Phil Everly maakten vanaf de jaren 50 furore als The Everly Brothers. Met name door de werkelijk fantastische harmonieën timmerden de twee met veel succes aan de weg. In de jaren 50 en 60 scoorde het duo hit na hit, maar in de jaren 70 maakte ruzie tussen de broers een tijdelijk einde aan de carrière van The Everly Brothers. In de jaren 80 doken ze nog een keer succesvol op, maar na 1989 maakten ze geen nieuwe muziek meer.

Sindsdien is de invloed van de muziek van The Everly Brothers alleen maar gegroeid. Zeker de afgelopen jaren doken talloze bands op die zich nadrukkelijk lieten inspireren door de harmonieën van Don en Phil Everly. The Brothers Brothers, The Lost Brothers, The Cactus Blossoms, Cut Worms, The Milk Carton Kids en noem ze maar op. Het leverde veel mooie albums op, maar de gouden keeltjes van Don en Phil Everly evenaarden ze geen van allen.

Vanaf vandaag klinken de harmonieën van Don en Phil hierboven, maar ook het aardse bestaan van de twee zal niet snel vergeten worden. Erwin Zijleman

at

21 augustus 2021

Villagers - Fever Dreams

Villagers begon ooit met behoorlijk ingetogen folky songs, maar de band rond Conor J. O’Brien pakt op haar nieuwe album flink uit met een opvallend bont klankentapijt en songs vol bijzondere wendingen
Conor J. O’Brien heeft twee jaar gewerkt aan het nieuwe album van Villagers en het is een buitengewoon ambitieus album geworden. De instrumentatie is overvol maar bijzonder smaakvol, terwijl de songs alle kanten op schieten, maar toch een eenheid vormen. Fever Dreams klinkt vaak als een psychedelisch soul en jazz meesterwerk uit de jaren 60, tot de Ierse band je toch weer het heden in sleurt. Het is een album dat bol staat van de ambitie, waaraan Villagers zich makkelijk had kunnen vertillen, maar na een paar keer horen valt alles op zijn plek en is duidelijk dat de Ierse band haar niet misselijke vorige albums nog maar eens heeft overtroffen. Wat een album.


De Ierse muzikant Conor J. O’Brien heeft de afgelopen elf jaar met zijn band Villagers gebouwd aan een fascinerend oeuvre. Het begon allemaal in 2010 met het wonderschone Becoming A Jackal dat betoverde met ingetogen maar ook prachtig ingekleurde folky songs. De lijn van het debuut werd twee albums (en een live-album doorgetrokken), maar net toen de klad er wat in leek te komen, keerde Villagers in 2018 terug met het ijzersterke en een stuk avontuurlijkere The Art of Pretending To Swim. 

Dat laatste album heeft de lat hoog gelegd voor het deze week verschenen Fever Dreams, maar dit blijkt al heel snel een sensationeel goed album. Conor J. O’Brien levert met Fever Dreams een ambitieus album af, dat zich breder laat beïnvloeden dan zijn voorgangers en dat ook nadrukkelijker het avontuur opzoekt. 

Folk is altijd een belangrijk bestanddeel van de muziek van Villagers geweest en dat is op het nieuwe album van de Ierse band niet anders, maar Conor J. O’Brien sleept er dit keer van alles bij, waardoor het album flink anders klinkt dan zijn voorgangers. Fever Dreams flirt intens met psychedelica en nog veel steviger met jazz en oude soul. Het is slechts het topje van de ijsberg. 

De Ierse muzikant kleurde zijn muziek op The Art Of Pretending To Swim al voller in, maar Fever Dreams is werkelijk volgestopt met instrumenten. In de meeste songs zijn flink wat strijkers en blazers toegevoegd en om het nog wat voller te laten klinken wemelt het ook van de koortjes en elektronische soundscapes. 

Het is soms teveel om in een keer te bevatten, maar wanneer de vocalen ook nog eens worden vervormd en de verrassende wendingen elkaar in razend tempo opvolgen, is Fever Dreams, zeker bij de eerste keer horen, een album dat je compleet overrompelt. 

Qua invloeden schiet het alle kanten op, maar Fever Dreams stapt ook nog eens met zevenmijlslaarzen door de muziekgeschiedenis. Het ene moment ben je bij de grote albums van Curtis Mayfield en Marvin Gaye uit de laten jaren 70, niet veel later bij de psychedelische albums van de Beatles, maar er zijn ook passages die op een psychedelisch album van Prince niet hadden misstaan en dan zijn er ook nog de Burt Bacharach achtige arrangementen en de associaties met Bowie’s Blackstar, zeker wanneer een saxofoon opduikt. 

Fever Dreams klinkt hier en daar zo ingetogen en lieflijk als Villagers in haar jonge jaren klonk, maar de muziek van de band is veel spannender en minder voorspelbaar geworden. De instrumentatie is prachtig, maar ook de net wat gevarieerdere zang van Conor J. O’Brien spreekt wat mij betreft meer tot de verbeelding dan in het verleden, met hier en daar vrouwenstemmen als smaakvolle accenten. 

Het album staat vol met songs die het oor zachtjes strelen, maar die op hetzelfde moment de fantasie intens prikkelen . Het levert een fascinerende luistertrip op, die misschien begint in de tweede helft van de jaren 60, maar die song na song in het heden eindigt. Een aantal songs klinkt betrekkelijk ingetogen, maar Fever To Dream heeft ook volop eclectische momenten. 

Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je uit hoeveel lagen het rijke geluid op het album bestaat en hoe mooi alle afzonderlijke onderdelen zijn. Ik blijf het nieuwe album van Villagers maar verder ontrafelen, maar het geheel wordt ook steeds krachtiger. Wat een geweldig album van deze Ierse band. Erwin Zijleman

De muziek van Villagers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Ierse band: https://wearevillagers.bandcamp.com/album/fever-dreams.


Fever Dreams van Villagers is verkrijgbaar via de Mania webshop:


at