Son Volt klonk het afgelopen decennium wel eens wat uitgeblust, maar steeds als je de band had afgeschreven, keerde de band rond Jay Farrar sterk terug. Dat doet Son Volt met nog wat meer overtuiging op het prachtige Electro Melodier. De teksten zijn scherp, de songs zijn sterk, de instrumentatie is even stemmig als fraai en Jay Farrar zingt met veel doorleving. De invloeden van Uncle Tupelo zijn nog altijd hoorbaar, maar Electro Melodier is ook een album waarvoor Bruce Springsteen zich niet zou hoeven schamen. Trace uit 1995 was tot dusver het meesterwerk van Son Volt, maar het nieuwe album komt dicht in de buurt en gaat er wat mij betreft zelfs overheen.
Wilco en Son Volt hebben dezelfde basis, maar desondanks sla ik de band rond Jeff Tweedy (Wilco) veel hoger aan dan de band rond Jay Farrar (Son Volt). Diezelfde basis is natuurlijk de band Uncle Tupelo, die met haar debuutalbum No Depression uit 1990 een compleet nieuw genre, de alt-country, op de kaart zette. Voor Uncle Tupelo viel het doek, na vier uitstekende albums, in 1993, waarna Jeff Tweedy en Jay Farrar, na een lange vriendschap, elk hun eigen weg gingen.
Jeff Tweedy formeerde Wilco dat snel zou uitgroeien tot een veelvuldig geprezen en baanbrekende rockband, terwijl Jay Farrar met zijn nieuwe band Son Volt dichter tegen het muzikale erfgoed van Uncle Tupelo bleef aan schuren. Het debuut van de band, het in 1995 verschenen Trace, was geweldig, maar waar Wilco sinds haar beginjaren bleef pieken, vond ik de albums van Son Volt meestal wisselvallig, al waren Okemah And The Melody Of Riot uit 2005, American Central Dust uit 2009 en Honky Tonk uit 2013 sterke albums.
De afgelopen jaren ben ik Son Volt wat uit het oog verloren en het vorige album van de band heb ik zelfs niet eens beluisterd, maar het deze maand verschenen Electro Melodier is ijzersterk en misschien zelfs wel het beste album van Son Volt tot dusver. Op Electro Melodier etaleert Jay Farrar nadrukkelijk zijn talenten als songwriter.
De songs op het nieuwe album van Son Volt sluiten nog altijd goed aan op het pionierswerk dat Jay Farrar verrichtte met Uncle Tupelo, maar Electro Modier klinkt ook als een album waarvoor Bruce Springsteen zich zeker niet zou schamen. De associaties met het werk van Bruce Springsteen komen deels voort uit de overtuigende zang van Jay Farrar, maar ook de instrumentatie op het album sluit goed aan op het solowerk van Bruce Springsteen, zeker wanneer wordt gekozen voor bijna verstilde klanken. Gitarist Chris Frame speelt geweldig, maar het zijn vooral de fraaie orgel, keyboard, piano en lap steel accenten van Mark Spencer die het geluid van Son Volt prachtig inkleuren.
Nu Donald Trump is vertrokken hoeft Jay Farrar zijn giftige pijlen niet meer op deze idioot te richten, maar er zijn nog genoeg andere misstanden in de Verenigde Staten waar de Amerikaanse muzikant tegenaan kan schoppen (zoals in het sterke Living In The U.S.A.) en anders biedt ook zijn persoonlijk leven nog voldoende voer voor indringende teksten.
Ik vond Son Volt in het verleden vaak wat mat klinken, maar Electro Melodier is een vlammend album, dat laat horen dat de alt-country nog altijd springlevend is. De vergelijking tussen Wilco en Son Volt heb ik nooit een eerlijke gevonden, maar waar Son Volt in het verleden vaak het onderspit delfde, vind ik Electro Melodier sterker dan in ieder geval de laatste twee albums van Wilco.
Ik heb het album noodgedwongen wat langer laten liggen voor ik begon aan deze recensie en dat komt achteraf bezien goed uit, want het nieuwe album van Son Volt is een album dat nog lang aan kracht wint. Zeker de zich langzaam voortslepende en indringende songs dringen zich steeds genadelozer op, terwijl de wat makkelijker in het gehoor liggende songs de songwriting skills van Jay Farrar steeds nadrukkelijker onderstrepen. Ik heb Son Volt in het verleden al wel eens afgeschreven, maar Electro Melodier is een topalbum. Erwin Zijleman
