Marissa Nadler - The Path Of The Clouds

Nu de zomer definitief lijkt verdreven wordt het tijd voor de donkere herfstsoundtracks, waarvoor Marissa Nader de lat direct bijzonder hoog legt met het wonderschone The Path Of The Clouds
Marissa Nadler bouwt inmiddels 17 jaar aan een bijzonder en zeer fraai oeuvre. Ik mis wel eens een album van de Amerikaanse muzikante, maar gelukkig heb ik het deze week verschenen The Path Of The Clouds niet gemist. Ook op haar nieuwe album tekent Marissa Nadler voor sfeervolle en dromerige maar ook wat donkere klanken, voor wonderschone vocalen en voor een unieke en vaak wat duistere sfeer die terug komt in de al even donkere verhalen. Vergeleken met veel van haar vorige albums, is The Path Of The Clouds voorzien van een voller en melodieuzer geluid, wat de kracht van de songs van de Amerikaanse muzikante nog wat verder vergroot. Het zoveelste prachtalbum van Marissa Nadler en misschien wel haar beste.

Sinds haar geweldige debuutalbum Ballads Of Living And Dying, dat toch wel enigszins tot mijn verbazing alweer 17 jaar oud is, volg ik de carrière van de Amerikaanse muzikante Marissa Nadler. Dat heb ik niet altijd even intensief gedaan, want hoewel ik flink wat albums van de muzikante uit Nashville in de kast heb staan, ontbreken er inmiddels ook heel wat. 

De afgelopen jaren heb ik zeker niet goed opgelet, want na het uitstekende Strangers uit 2016 heb ik Bury Your Name uit hetzelfde jaar, For My Crimes uit 2018, Instead Of Dreaming uit 2021 en het in 2019 verschenen en samen met rockmuzikant Stephen Brodsky gemaakte Droneflower niet opgemerkt. Het laatste album is niet helemaal aan mij besteed, maar alle andere albums hadden zeker een plekje op deze BLOG verdient met For My Crimes als voorlopige favoriet. 

Gelukkig duikt Marissa Nadler deze week ook alweer op met een nieuw album, The Path Of The Clouds. De muziek van de Amerikaanse muzikante werd oorspronkelijk vooral voorzien van de etiketten indiefolk en folk-noir, maar de afgelopen jaren is Marissa Nadler wat opgeschoven richting indierock. 

The Path Of The Clouds kan in alle drie deze genres uit de voeten en is, net als vrijwel alle andere albums van de Amerikaanse muzikante een behoorlijk donker of zelfs aardedonker album met dit keer ook flink wat invloeden uit de ambient. Het album klinkt op hetzelfde moment overigens ook dromerig, wat zorgt voor een unieke sfeer.

Marissa Nadler beschikt over een prachtige stem, die goed uit de voeten zou kunnen in lieflijke en fluisterzachte folksongs, maar op een of andere manier heeft haar muziek altijd iets duisters. Het is niet anders op The Path Of The Clouds, dat ondanks de mooie klanken en de prachtige stem van Marissa Nadler vaak wat spooky klinkt. Het zorgt soms voor koude rillingen, maar de bijzondere sfeer op haar albums is ook de kracht van de Amerikaanse muzikante. 

Ook The Path Of The Clouds doet het weer prachtig op regenachtige, donkere en kille avonden, al hou ik voor de zekerheid wel de gordijnen dicht en de deur op slot. De muziek van Marissa Nadler was in het verleden uiterst sober, maar de laatste jaren klinkt haar muziek net wat voller, wat mede het gevolg is van de samenwerking met andere muzikanten. 

Op The Path Of The Clouds dragen Mary Lattimore, Amber Webber (Black Mountain, Lightning Dust), Jesse Chandler (Mercury Rev), Emma Ruth Rundle en Simon Raymonde (Cocteau Twins, Lost Horizons) bij aan de muziek van Marissa Nadler, die nog steeds ingetogen, maar wat minder Spartaans klinkt en net zo makkelijk wordt voorzien van sprookjesachtige harpklanken als van gruizige gitaren. 

Het wat vollere en zeker ook melodieuzere geluid op het nieuwe album is gelukkig niet ten koste gegaan van de bijzondere sfeer die Marissa Nadler creëert op haar albums en ook de zang van de Amerikaanse muzikante is weer wonderschoon. 

Op The Path Of The Clouds tekent Marissa Nadler voor een serie prachtige songs en zoals gewoonlijk ook voor een aantal duistere verhalen als die over de kanotocht van de vers gehuwden Glen en Bessie Hyde van wie er uiteindelijk maar één terug kwam en het verhaal van de mysterieuze vliegtuigkaper D.B. Cooper, die met zijn losgeld en een parachute uit het vliegtuig sprong en van de aardbodem verdween. 

De lat ligt al 17 jaar hoog binnen het oeuvre van Marissa Nadler, maar The Path Of The Clouds zou zomaar haar beste album tot dusver kunnen zijn en iedere keer dat ik naar het album luister is het nog wat mooier, in dringender en bezwerender. Erwin Zijleman

De muziek van Marissa Nadler is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://marissanadler.bandcamp.com/album/the-path-of-the-clouds.

The Path Of The Clouds van Marissa Nadler is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (opaque silver and white), 26,99 euro

LP (white), 24,99 euro

CD, 16,99 euro

The War On Drugs - I Don’t Live Here Anymore

The War On Drugs kiest op haar nieuwe album voor een nog wat gepolijster geluid, maar wat zit het knap in elkaar en wat zit er veel mooist verstopt in de aan de jaren 80 herinnerende muziek van de band
Tien jaar geleden was de muziek van The War On Drugs nog een vat vol tegenstrijdigheden, maar op I Don’t Live Here Anymore trekt de band uit Philadelphia de lijn van haar vorige twee albums door. The War On Drugs kruipt op haar nieuwe album nog wat dichter tegen de toegankelijke rockmuziek aan en laat zich nog wat meer beïnvloeden door de rockmuziek uit de jaren 80. Het klinkt op het eerste gehoor wel erg gepolijst, maar I Don’t Live Here Anymore is een album dat je moet uitpluizen en ontdekken om vervolgens steeds meer moois en bijzonders te horen in de prachtige songs en klanken op het album, die lang niet altijd de platgetreden paden bewandelen.

De Amerikaanse band The War On Drugs maakte tussen 2008, het jaar waarin het debuutalbum Wagonwheel Blues verscheen, en 2017, het jaar van A Deeper Understanding, het tot voor kort laatste studioalbum van de band uit Philadelphia, een fascinerende ontwikkeling door. Die ontwikkeling vond met name plaats op de twee albums die ik nog niet genoemd heb, het avontuurlijke en veelkleurige Slave Ambient uit 2011 en Lost In The Dream uit 2014, waarop de band opschoof richting een veel gepolijster rockgeluid. 

Dat toegankelijke en stevig geproduceerde rockgeluid keert terug op het deze week verschenen I Don’t Live Here Anymore, de opvolger van het vorig jaar verschenen live-album Live Drugs, dat ik vorig jaar, ondanks het mooie geluid en de gloedvolle vertolkingen van de inmiddels bekende songs van The War On Drugs, heb laten liggen. 

Zeker bij de eerste beluisteringen van I Don’t Live Here Anymore had ik dezelfde ervaring als bij A Deeper Understanding vier jaar geleden. Het nieuwe album van The War On Drugs klinkt direct vanaf de eerste noten bijzonder aangenaam en het klinkt bovendien als een omgevallen platenkast vol helden uit de rockmuziek uit met name de jaren 70 en 80, maar het album klinkt op hetzelfde moment ook wel wat gewoontjes en mist de spanning en het avontuur van bijvoorbeeld het briljante Slave Ambient uit 2011. 

Net als zijn voorganger is ook I Don’t Live Here Anymore echter een album dat alleen maar aangenamer en beter wordt. In muzikaal opzicht klinkt het misschien wat aan de gladde of zelfs saaie kant, maar beluister het album met een goede koptelefoon en je wordt zielsgelukkig van het prachtige geluid en de zeer smaakvolle wijze waarop gemusiceerd wordt door de Amerikaanse band. 

Voorman Adam Granduciel doet met zijn zang nog altijd hier en daar denken aan Bob Dylan en Bruce Springsteen, maar ik hoor dit keer ook wel wat van Tom Petty. De vier jaar geleden overleden Tom Petty heeft ook in muzikaal opzicht zijn sporen nagelaten op I Don’t Live Here Anymore, maar het album klinkt zoals gezegd als een omgevallen platenkast waarin steeds weer nieuwe invloeden opduiken. 

Het zijn hier en daar invloeden waar ik in de jaren 80 nog met een grote boog omheen liep, maar ook de songs waarin The War On Drugs flirt met de aalgladde Amerikaanse radiorock uit de jaren 80, zijn wat mij betreft niet te versmaden. Het knappe van I Don’t Live Here Anymore is dat The War On Drugs nooit precies doet wat je verwacht, waardoor de net wat te gepolijste songs op het album toch een ruw randje krijgen of de songs die dreigen te exploderen toch opeens omslaan in zoete klanken. 

Hoe vaker ik naar het nieuwe album van The War On Drugs luister, hoe beter het wordt. In de instrumentatie duiken steeds meer bijzondere dingen op, de zang wordt steeds trefzekerder en de songs op het album beginnen bij aangename herinneringen uit de jaren 80, maar slepen je langzaam maar zeker het heden in. 

Ik moest in de jaren 80 niet veel hebben van veel van de rockmuziek die is te horen op I Don’t Live Here Anymore, maar The War On Drugs laat me decennia later horen dat ik misschien wel fout zat. De band uit Philadelphia is zo langzamerhand een totaal andere band dan tien jaar geleden, maar het is absoluut de grote band geworden die ik er toen in hoorde. Erwin Zijleman

I Don’t Live Here Anymore van The War On Drugs is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 36,99 euro

CD, 18,99 euro

Jackson+Sellers - Breaking Point

De jonge en talentvolle countryzangeressen Jade Jackson en Aubrie Sellers bundelen op Breaking Point, het debuut van Jackson+Sellers, de krachten en leveren een prima album af
Samenwerkingen tussen countryzangeressen uit Nashville, duiken de afgelopen jaren met enige regelmaat op, maar de samenwerking tussen de jonge muzikanten Jade Jackson en Aubrie Sellers is wat mij betreft verrassing. Een zeer aangename verrassing. Het debuutalbum van de twee valt op door lekker in het gehoor liggende songs, een bij vlagen behoorlijk stevig rockgeluid en vooral door de prachtig bij elkaar kleurende stemmen van Jade Jackson en Aubrie Sellers. Beiden tekenden de afgelopen jaren voor twee prima soloalbums, maar dit fraaie tussendoortje als Jackson+Sellers laat horen dat er nog volop groeit zit in de carrières van deze twee talenten uit Nashville.

Jackson+Sellers is een gelegenheidsduo dat bestaat uit Jade Jackson en Aubrie Sellers. Het zijn twee jonge countryzangeressen, die allebei inmiddels twee albums op hun naam hebben staan, en vooralsnog ben ik onder de indruk van het gehele oeuvre van zowel Jade Jackson als Aubrie Sellers. 

De twee jonge singer-songwriters hebben, nadat ze samen speelden op het festival Americanafest in Nashville in 2019, hun krachten gebundeld op Breaking Point, het debuutalbum van Jackson+Sellers. Het is een album dat voor mij uit het niets kwam deze week en bovendien op een moment dat ik mijn selectie voor deze week al had gemaakt, maar het debuut van het duo Jackson+Sellers kon en wilde ik niet laten liggen. 

Ik ben zoals gezegd onder de indruk van de eerste twee albums van zowel Jade Jackson als Aubrie Sellers. Het zijn albums die in het hokje countrypop thuis horen, maar binnen dit hokje bestrijken de twee muzikanten uit Nashville, Tennessee, een breed palet, dat zowel op kan schuiven richting pop als richting rock, met altijd flink wat invloeden uit de country als bepalend ingrediënt. 

Het is niet anders op Breaking Point dat kan opschuiven richting countrypop, behoorlijk stevig kan uitpakken of juist aansluit bij de zwoele countrymuziek zoals die een aantal decennia geleden werd gemaakt. Breaking Point laat horen dat Jade Jackson en Aubrie Sellers niet voor niets de samenwerking hebben gezocht. De muzikale chemie tussen de twee jonge vrouwen is duidelijk hoorbaar op het album en wordt nog wat versterkt door hun prachtig bij elkaar kleurende stemmen. 

Breaking Point opent met een lekker stevige versie van Julie Miller’s The Devil Is An Angel, die direct het vocale talent van de twee jonge zangeressen laat horen. Ook in de tweede track en titeltrack spelen stevige gitaren en vocaal vuurwerk een belangrijke rol, maar schuiven Jade Jackson en Aubrie Sellers wat op richting Nashville countrypop. 

Het klinkt bijzonder lekker, maar het kippenvel kwam bij mij opzetten bij het meer ingetogen As You Run, waarin soberdere klanken worden gecombineerd met prachtige zang en harmonieën van de twee muzikanten uit Nashville. Het is een track die, nog wat meer dan de eerste twee tracks, laat horen dat 1+1 ook wel eens 3 is. 

Breaking Point had van mij veel meer van dit soort tracks mogen bevatten, maar ook in de wat stevigere tracks maken Jade Jackson en Aubrie Sellers makkelijk indruk met goede en aanstekelijke songs, met een fraai klinkend geluid en vooral met uitstekende vocalen. 

Voor het geluid tekent Ethan Ballinger, die het album niet alleen produceerde, maar ook tekent voor weergaloos gitaarwerk met af en toe heerlijke solo’s. Ook de overige instrumenten op het album klinken overigens prachtig en kleuren met enige regelmaat buiten de lijntjes van de geijkte Nashville countrypop, wat een pré is. 

Breaking Point bevat naast de al eerder genoemde song van Julie Miller ook nog covers van Has Been van Shannon Wright en het vooral van Suzie Quatro (!) bekende The Wild One, maar zowel Jade Jackson als Aubrie Sellers dragen ook zelf een aantal uitstekende songs bij aan het album van het duo. Breaking Point doet zeer uitzien naar meer solowerk van Jade Jackson en Aubrie Sellers, maar ook het debuutalbum van dit gelegenheidsduo smaakt wat mij betreft naar meer. Erwin Zijleman

De muziek van Jackson+Sellers is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://jacksonsellers.bandcamp.com/album/breaking-point.

Breaking Point van Jackson+Sellers is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 14,99 euro

Tenille Arts - Girl To Girl

De Canadese muzikante Tenille Arts leverde vorig jaar een van de beste countrypop albums van het jaar af en herhaalt dit kunstje met het gelikte maar ook van kwaliteit overlopende Girl To Girl
Ik ben lang niet in de stemming voor de vol geproduceerde countrypop zoals die de afgelopen twee decennia wordt gemaakt in Nashville, Tennessee, maar voor de krenten uit de countrypop maak ik graag een uitzondering. Vorig jaar leverde de Canadese muzikante Tenille Arts er een af met Love, Heartbreak, & Everything In Between en dat album krijgt deze week met Girl To Girl een uitstekende opvolger. Tenille Arts blijft ver verwijderd van de traditionele of alternatieve country, maar maakt countrypop met een hoofdletter P. Het geluid op het album is vol en wat aan de gladde kant, maar het klinkt fantastisch, net als de geweldige stem van Tenille Arts. Ik was weer onmiddellijk om.

De meeste liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek moeten er helemaal niets van hebben, maar op zijn tijd ben ik wel te porren voor goed gemaakte Nashville countrypop. De Canadese muzikante Tenille Arts leverde vorig jaar met Love, Heartbreak, & Everything In Between een uitstekend countrypop album en misschien wel het beste countrypop album van het jaar af en herhaalt dit kunstje op het deze week verschenen Girl To Girl. 

Tenille Arts groeide op in het afgelegen Weyburn in de Canadese provincie Saskatchewan, maar trok een paar jaar geleden naar de hoofdstad van de countrypop, Nashville, Tennessee. Het heeft haar geen windeieren gelegd, want in Nashville heeft de Canadese muzikante het afgelopen jaar de nodige prijzen in de wacht gesleept. 

Daar is wat mij betreft niets op af te dingen, want Love, Heartbreak, & Everything In Between had vorig jaar alles dat een goed countrypop album moet hebben en Girl To Girl heeft dat dit jaar. Ook het nieuwe album van Tenille Arts, haar derde, staat vol met buitengewoon aanstekelijke countrypop songs, die je na één keer horen mee kunt zingen. 

Het album werd geproduceerd door een aantal gerenommeerde countrypop producers uit Nashville, die uiteraard een aantal gelouterde muzikanten naar de studio haalden. Girl To Girl klinkt dan ook fantastisch, al zullen liefhebbers van traditioneler klinkende Amerikaanse rootsmuziek het veel te glad vinden. Ik ben zelf ook niet altijd gek op dit soort volle en nagenoeg perfect klinkende producties, maar op een countrypop album wil ik het echt niet anders. 

Vanwege de corona lockdowns had Tenille Arts wat meer tijd dan gepland voor het schrijven van songs voor haar nieuwe albums, wat heeft geleid tot een aantal persoonlijke songs, waarin de Canadese muzikante terugkijkt op haar jeugd. Net als op Love, Heartbreak, & Everything In Between laat Tenille Arts horen dat ze een veelbelovende songwriter is, al was er ook dit keer nog wat hulp van gerenommeerde songwriters uit Nashville nodig. 

Ik heb al veel sterke punten van Girl To Girl genoemd, maar Tenille Arts weet zich te onderscheiden van de talloze concurrenten in het genre met haar stem. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Kacey Musgraves heeft Tenille Arts geen hele onderscheidende stem, maar het is er wel een die gemaakt is voor het genre. Het tilt het zo aangenaam en tegelijkertijd perfect klinkende album song na song nog een stukje op. 

Girl To Girl is zoals gezegd niet heel geschikt voor liefhebbers van traditionele of juist alternatieve country, maar als je hart zo af en toe open gaat voor goed gemaakte countrypop is het derde album van Tenille Arts absoluut een aanrader. De Canadese muzikante jaagt er in nog geen drie kwartier dertien songs doorheen en het zijn dertien snoepjes. Het zijn snoepjes die zo nu en dan misschien wel wat eenvormig klinken, maar dat is misschien ook wel wat je verwacht of waar je zelfs op hoopt bij een zak snoepjes als deze. 

Girl To Girl doet me nog het meest denken aan de countrypop albums van een jonge Taylor Swift. Of we in de toekomst ook van Tenille Arts succesvolle uitstapjes richting pop en uiteindelijk indiepop en indiefolk kunnen verwachten zal de tijd leren, maar de Canadese muzikante is er zeker getalenteerd genoeg voor. Op zijn minst een bijzonder aangename ‘guilty pleasure’, maar voor mij nu al veel meer. Erwin Zijleman

Girl To Girl van Tenille Arts is verkrijgbaar via de Mania webshop:

CD, 14,99 euro

Hand Habits - Fun House

Hand Habits trad nog niet erg op de voorgrond, maar maakt flink wat indruk met het fraaie Fun House, dat een voller, warmer, avontuurlijker en gevarieerde geluid laat horen met wat meer invloeden uit de pop
Meg Duffy maakt inmiddels al een aantal jaren muziek als Hand Habits, maar maakte nog niet zoveel indruk als met het deze week verschenen derde album dat wat voller en ook wat lichtvoetiger klinkt. Fun House leunt hier en daar wat meer tegen de pop aan , maar het is wel zeer smaakvolle pop en het is pop vol avontuur. Het levert een album op dat warmer en zelfverzekerder klinkt dan de vorige albums van de band van Meg Duffy en het is een album dat aan de ene kant makkelijk vermaakt en aan de andere kant de fantasie stevig prikkelt. Ook na vele keren horen komen weer nieuwe dingen voorbij en Fun House wordt alleen maar leuker en mooier.

Placeholder, het in 2019 verschenen tweede album van Hand Habits, kwam ten tijde van de release niet door mijn selectie, maar het afgelopen jaar ben ik alsnog onder de indruk geraakt van de muziek van de band rond Meg Duffy. Deze Meg Duffy, die zichzelf ziet als een non-binair persoon, keert deze week terug met een nieuw album van Hand Habits. 

Het tweede album van de muzikant uit Los Angeles, die overigens werd geboren in de stad Amsterdam in de staat New York, overtuigde me in 2019 in eerste instantie niet direct, maar het deze week verschenen Fun House is zeker geen twijfelgeval. Het is een album waarmee Hand Habits zich schaart onder de smaakmakers binnen de vooral vrouwelijke singer-songwriters in het indie segment. 

Vergeleken met het vorige album van Hand Habits is Fun House voller en ook een stuk avontuurlijker en gevarieerder ingekleurd en bovendien klinkt het album warmer. Voor de productie deed Meg Duffy een beroep op Sasami Ashworth, die we ook kennen als de singer-songwriter SASAMI, terwijl de mix werd overgelaten aan topkrachten Kyle Thomas en Chris Coady, van wie laatstgenoemde mooie dingen deed voor Beach House. 

Fun House klinkt fantastisch (zeker bij beluistering met mijn gloednieuwe koptelefoon), maar het is ook een album dat je in muzikaal opzicht constant weet te verrassen en dat flink anders klinkt dan de albums van de meeste muzikale soortgenoten van Hand Habits. 

Het geluid op Fun House is volgestopt met elektronica, strijkers en bijzondere ritmes, maar ook de basis van het album klinkt geweldig. Meg Duffy varieert er in muzikaal opzicht flink op los en slaagt er in om alle songs anders te laten klinken, waarbij de barrières tussen verschillende genres makkelijk worden overbrugd. 

Ik had geen hele duidelijke herinneringen aan de zang op het vorige album van Hand Habits, maar deze zang springt er op Fun House flink uit. Meg Duffy zingt met veel meer zelfvertrouwen en maakt een album lang indruk. 

Ik schaarde Hand Habits hierboven onder de nieuwe smaakmakers in het indie segment, maar Meg Duffy flirt op Fun House ook veelvuldig met lekker in het gehoor liggende popmuziek, die meer dan eens herinnert aan het muzikale verleden van Los Angeles. Het verklaart voor een deel waarom het nieuwe album van Hand Habits zo warm klinkt, wat er voor zorgt dat de verwarming best een paar graden lager mag wanneer de muziek van Hand Habits uit de speakers komt. 

Het is knap hoe Fun House naadloos kan schakelen tussen uitbundige popsongs vol elektronica en behoorlijk sobere folksongs die vooral organisch worden ingekleurd en wat meer rock georiënteerd gitaarsongs en het is nog knapper dat alles bij elkaar lijkt te passen, waardoor Fun House ondanks alle variatie klinkt als een geheel. 

De instrumentatie en de zang heb ik al genoemd, maar ook de songs op Fun House zijn van een hoog niveau. Het zijn songs die je aangenaam vermaken, maar die je ook nieuwsgierig maken. Meg Duffy schrijft ook nog eens persoonlijke teksten, die wat extra lading kregen door de periode vol lockdowns waarin het album werd gemaakt. Er verschijnen nogal wat albums in het moment en zeker in dit genre is het dringen, maar het nieuwe album van Hand Habits springt er wat mij betreft makkelijk uit. Erwin Zijleman

De muziek van Hand Habits is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://handhabits.bandcamp.com/album/fun-house.

Fun House van Hand Habits is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 36,99 euro

CD, 16,99 euro

Grouper - Shade

De Amerikaanse muzikante Grouper maakt muziek voor kille en donkere avonden en betovert ook op haar nieuwe album Shade weer met donkere maar ook wonderschone folksongs met een twist

Sla de eerste track even over wanneer je gaat luisteren naar het nieuwe album van Grouper, want deze track is zeker niet representatief voor al het moois dat komen gaat. Grouper, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Liz Harris, betovert ook op Shade weer met uiterst ingetogen songs, die ergens tussen de hokjes folk en slowcore in zitten. De instrumentatie is spaarzaam, de stem van Liz Harris fluisterzacht en wonderschoon. De meeste songs op Shade slepen zich langzaam voort en klinken zo puur en intiem dat het lijkt of Liz Harris je alleen voor jou heeft gemaakt. Je moet in de stemming zijn voor de muziek van Grouper, maar als je dit bent is ook Shade is weer prachtig.

Buiten beginnen de herfstblaadjes nu echt te vallen, waarmee de tijd aanbreekt voor de muziek van de Amerikaanse muzikante Grouper. Ik ontdekte de muziek van Liz Harris in 2008, toen ik haar vierde album Dragging A Dead Deer Up A Hill tegenkwam in een jaarlijstje. Sindsdien heb ik een haat-liefde verhouding met de muziek van de Amerikaanse muzikante. De muziek van Grouper kan immers van een bijna onwerkelijke schoonheid zijn, maar kan ook flink tegen de haren in strijken of kan zo donker of zelfs duister zijn dat je er bang van wordt. 

Beide uitersten kom je tegen in de eerste twee tracks van haar nieuwe album Shade, dat bestaat uit songs die Grouper de afgelopen 15 jaar schreef. Het album opent met ruis, die overgaat in duistere klanken met ergens op de achtergrond de vervormde stem van Liz Harris. Het intrigeert me op een of andere manier wel, maar of ik de eerste drie minuten van Shade nu echt voor mijn plezier op zou zetten vraag ik me af. 

Dat het ook anders kan laat Grouper horen in de tweede track, waarin de zwaar vervormde en bijna beangstigende klanken plaats maken voor een akoestische gitaar en de fluisterzachte stem van Liz Harris. Ook dit is een typische Grouper song en het is een song die je vrijwel onmiddellijk dierbaar is. 

Als Liz Harris alleen maar dit soort songs zou maken, zou ik al haar albums koesteren, maar bij Grouper moet je altijd maar afwachten in welke richting de balans doorslaat en bovendien moet je wel echt in de stemming zijn voor de over het algemeen aardedonkere muziek van de Amerikaanse singer-songwriter. 

Nu de blaadjes beginnen te vallen, de temperaturen dalen en de zon het steeds langer laat afweten, ben ik zeker in de stemming voor de muziek van Grouper en Shade is gelukkig een album waarop de wonderschone songs domineren. 

De muziek van Grouper past op Shade vaak in het hokje folk, maar het is zeker geen dertien in een dozijn folk die Liz Harris ons voorschotelt. De instrumentatie is in de meeste tracks uiterst sober of zelfs minimalistisch en ook de zachte stem van Liz Harris wordt op Shade spaarzaam ingezet. 

Na de huiveringwekkende openingstrack tovert Grouper op Shade de ene na de andere prachtige song tevoorschijn. Het past zoals gezegd in het hokje folk, maar het heeft ook wel wat van de sobere slowcore uit de jaren 90. Op veel van haar albums kan de muziek van Grouper ook nog de kant van de ambient op, maar door de sobere instrumentatie op Shade hoor ik daar niet veel van dit keer. 

Shade komt het best tot zijn recht wanneer de zon onder is en je met volledige aandacht naar het album kunt luisteren. Shade blijkt dan een uiterst intiem album, waarop je de vingers van Liz Harris de snaren hoort beroeren en je naast haar prachtige stem ook haar ademhaling hoort. 

Bij Grouper weet je zoals gezegd nooit in welke richting de balans uitslaat, waardoor het niet zo gek ik dat je na een paar prachtige ingetogen folksongs weer wordt getrakteerd op duistere klanken en bezwerende vocalen, maar het blijft dit keer bij twee uitstapjes. 

Aan het eind van het album gooit Grouper er nog twee lange tracks tegenaan, waarvan de eerste benevelt en de tweede juist opvallend krachtig en helder uit de speakers komt, waardoor je voor het eerst hoort dat Shade een lange periode bestrijkt.

Ook Shade is alles bij elkaar een fascinerende luisterervaring en in de meeste van de negen tracks op het album is het wat mij betreft betoverend mooi. Bijzondere muzikante deze Grouper. Laat de herfst en de winter maar komen. Erwin Zijleman

De muziek van Grouper is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://grouper.bandcamp.com/album/shade.

Shade van Grouper is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Claudia Combs Carty - Phases

De Amerikaanse singer-songwriter Claudia Combs Carty levert met Phases een volstrekt tijdloos singer-songwriter album af, dat herinnert aan de albums van groten als Carole King en Laura Nyro
Albums als Phases van Claudia Combs Carty worden tegenwoordig veel te weinig gemaakt. De muzikante uit San Francisco heeft in haar songs vrijwel genoeg aan piano en zang, al zijn de accenten die producer en multi-instrumentalist Avi Vinocur toevoegt belangrijker dan je op het eerste gehoor denkt. Door de nadruk op piano en zang herinnert Phases aan een aantal legendarische albums uit de jaren 70, maar het debuut van Claudia Combs Carty klinkt geen moment gedateerd. De Amerikaanse muzikante heeft goed opgelet aan het roemruchte Berklee College Of Music in Boston en schrijft geweldige songs, speelt prachtig piano en is een uitstekend zangeres. Echt veel te mooi om over het hoofd te zien.

Het is momenteel dringen wanneer het gaat om nieuwe releases en dat geldt zeker voor nieuwe releases binnen de Amerikaanse rootsmuziek en het singer-songwriter genre. Als nieuwkomer val je in deze genres daarom op het moment helaas snel buiten de boot, maar het debuutalbum van Claudia Combs Carty vond ik uiteindelijk zo goed dat ik een extra plekje op de krenten uit de pop heb gecreëerd. 

Claudia Combs Carty verdient dit plekje absoluut, al is het maar omdat ze een album heeft gemaakt van een soort dat tegenwoordig niet al te veel meer wordt gemaakt. Op Phases horen we vooral de piano en de stem van de muzikante die werd geboren in Barcelona, opgroeide in Boston en tegenwoordig vanuit San Francisco opereert. Phases is door de belangrijke rol voor piano en zang een album dat herinnert aan de tijdloze singer-songwriter albums uit de jaren 70, met Carole King’s Tapestry als bekendste en voor mij meest aansprekende voorbeeld. 

Voordat ik de talenten van Claudia Combs Carty bespreek, sta ik eerst even stil bij de bijdrage van ene Avi Vinocur. Het is een naam die bij mij geen belletje deed rinkelen en het belangrijkste dat ik over de multi-instrumentalist en producer uit San Francisco kan vinden is dat hij mandoline (!) heeft gespeeld bij Metallica. Op Phases tekent deze Avi Vinocur echter voor de gloedvolle productie en voor alle instrumenten behalve de piano van Claudia Combs Carty. 

Het album klinkt dankzij de fraaie productie prachtig en tijdloos, terwijl in de instrumentatie, buiten de grote rol voor de piano, het prachtige snarenwerk opvalt. Claudia Combs Carty profiteert absoluut van het fraaie werk van Avi Vinocur, maar ze is zelf de onbetwiste ster op haar debuutalbum. 

Phases valt op door bijzonder sfeervol pianospel, door volstrekt tijdloze songs en door een geweldige stem. Claudia Combs Carty beschikt over een krachtige maar ook warme stem, die vol overtuiging uit de speakers komt. De muzikante uit San Francisco klinkt op Phases als een gelouterde muzikante, maar het is echt haar debuutalbum. 

De Amerikaanse muzikante is 34 jaar oud en dus niet piepjong, maar desondanks vind ik het indrukwekkend wat Claudia Combs Carty op haar debuut laat horen. Phases maakt geen geheim van de opleiding die de muzikante uit San Francisco genoot aan het roemruchte Berklee College Of Music, want zowel als songwriter, pianiste en zangeres maakt Claudia Combs Carty diepe indruk, maar het is zeker niet alleen muzikale en vocale krachtpatserij die voorbij komt op het album. 

De Amerikaanse singer-songwriter vertolkt haar songs met veel muzikaal en vocaal talent, maar ook met veel gevoel, waardoor de songs op het album stuk voor stuk binnen komen. De zang op het album is ook nog eens flink soulvol, waardoor naast Carole King ook Laura Nyro af en toe opduikt als vergelijkingsmateriaal. 

Phases is een soort album dat ik de laatste jaren niet al te vaak meer tegenkom, waardoor ik voor dit soort tijdloze singer-songwriter albums bij voorkeur een greep doe uit de klassiekers van weleer, maar het debuutalbum van Claudia Combs Carty gaat hier zeker terug komen. 

Er is heel wat voor nodig om binnen al het releasegeweld van het moment aandacht te trekken met dit album, maar als je dit album een kans geeft speelt de getalenteerde Claudia Combs Carty al snel een gewonnen wedstrijd. Erwin Zijleman

De muziek van Claudia Combs Carty is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://claudiacombscarty.bandcamp.com.

Guided By Voices - It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them!

Guided By Voices blijft maar strooien met albums, maar de kwaliteit wordt zeker niet minder, zoals is te horen op het fantastische It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them!, dat weer 15 tracks imponeert
De productiviteit van Guided By Voices grenst de afgelopen jaren aan het ongelooflijke. De band bestaat inmiddels ruim 35 jaar, maar brengt de afgelopen jaren moeiteloos drie albums per jaar uit. Met het deze week verschenen It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them! staat de teller dit jaar pas op twee, maar wat verkeert de Amerikaanse band in een geweldige vorm. Op haar nieuwe album grossiert de band uit Ohio in aanstekelijke gitaarsongs, maar graaft het ook weer verrassend diep in songs die meerdere genres verkennen. Het is niet veel bands gegeven om na 35 jaar nog zo productief en zo goed te zijn, maar Guided By Voices flikt het voor de zoveelste keer en voor de tweede keer dit jaar.

We zijn alweer bijna aan het einde van oktober en het werd dus wel weer eens tijd voor een nieuw album van de Amerikaanse band Guided By Voices. De band rond Robert Pollard verrijkte haar zeer imposante oeuvre in 2019 met drie albums en ook vorig jaar verschenen er drie albums van de band uit Dayton, Ohio. In 2021 stond de teller met het uitstekende Earth Man Blues echter pas op 1, al was het debuutalbum van Cub Scout Bowling Pins stiekem ook gewoon een Guided By Voices album natuurlijk. 

Officieel staat de teller met het deze week verschenen It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them! echter op twee en ook dat is nog altijd een prestatie van formaat voor een band die al sinds de jaren 80 meedraait en zo langzamerhand een flinke plank in de platenkast claimt. 

Met de kwantiteit zit het de afgelopen jaren wel goed bij Guided By Voices, maar ook in kwalitatief opzicht maakt de Amerikaanse band een uitstekende periode door, wat mede te danken is aan de behoorlijk stabiele bezetting. 

Ook It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them! werd weer gemaakt met de inmiddels bekende line-up bestaande uit zanger Robert Pollard, gitaristen Doug Gillard en Bobby Bare Jr. en de door Mark Shue en Kevin March gevormde ritmesectie. Ook producer Travis Harrison is weer van de partij, waardoor er wat betreft de bezetting niets is veranderd. 

Het knappe is dat Guided By Voices er in slaagt om op alle albums die de afgelopen jaren zijn verschenen, steeds weer net wat anders te klinken. Ook op It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them! zoekt de band uit Ohio weer met enige regelmaat het experiment. De openingstrack Spanish Coin klinkt anders dan we van de band gewend zijn met invloeden uit de Spaanse muziek, maar ook in op het oog redelijk rechttoe rechtaan rocksongs op het album heeft Guided By Voices dit keer veel bijzonders toegevoegd. 

De stem van Robert Pollard gaat steeds meer op die van Peter Gabriel lijken, wat de muziek van Guided By Voices af en toe een proggy tintje geeft, maar Guided By Voices is ook nog altijd de lo-fi band die ook in nog geen twee minuten een perfecte rocksong kan afleveren. Op het nieuwe album van de band worden maar liefst 15 songs in iets meer dan 40 minuten gepropt, wat de catalogus van de band nog wat indrukwekkender maakt. 

It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them! bevat, net als de vorige albums van Guided By Voices, een aantal gitaarsongs die zich direct opdringen, maar ook op dit album weet de band weer te verrassen met bijzondere wendingen, waaronder de inzet van trompetten. 

Je zou verwachten dat de band na zoveel albums in een paar jaar tijd wat door de inspiratie heen raakt, maar Guided By Voices klinkt ook op It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them! weer als een diesel die net warm begint te draaien. Zeker de catchy gitaarsongs op het album gaan er in als koek, maar ook de net wat donkerder of psychedelischer getinte songs op het album bevallen me zeer. 

Guided By Voices begon in 2017 met August By Cake aan haar zoveelste jeugd. Inmiddels zijn we vier jaar en elf (!) albums verder, maar Guided By Voices lijkt alleen maar beter te worden. Earth Man Blues schaarde zich eerder dit jaar onder mijn favoriete Guided By Voices albums en krijgt nu gezelschap van het fantastische It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them!. Wat een band! Erwin Zijleman

De muziek van Guided By Voices is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://guidedbyvoices.bandcamp.com/album/its-not-them-it-couldnt-be-them-it-is-them.

It's Not Them. It Couldn't Be Them. It Is Them! van Guided By Voices is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

La Luz - La Luz

La Luz neemt je ook op haar vierde album mee terug naar de jaren 60, dit keer met wat minder surfrock en garagerock en wat meer psychedelica, wat een aangenaam en bijzonder geluid oplevert
De Amerikaanse band La Luz verraste drie jaar geleden met een bijzondere mix van garagerock, Westcoast pop, psychedelica en surfrock. Het door Dan Auerbach geproduceerde album smaakte naar veel meer en dat meer is er nu. Het titelloze vierde album van de band uit Los Angeles slaat wat betreft de verwerkte invloeden wat door richting de psychedelica en het is nog altijd psychedelica met een hang naar de jaren 60. Het verleidt niet zo snel en makkelijk als het vorige album van La Luz, maar als alles op zijn plek is gevallen, kun je alleen maar concluderen dat de band uit Los Angeles flinke stappen heeft gezet op dit knappe album.

Floating Features, het derde album van de Amerikaanse band La Luz, was net iets meer dan drie jaar geleden mijn eerste kennismaking met de muziek van de band, die de voormalige thuisbasis Seattle op dat moment net had verruild voor Los Angeles. De vier dames van La Luz maakten met hun derde album flink wat indruk met een onnavolgbare mix van invloeden, waarin ik in ieder geval invloeden uit de garagerock, psychedelische rock, Westcoast pop, dreampop en surfrock tegenkwam. 

Floating Features nam je vrijwel onmiddellijk mee terug naar het Californië van de jaren 60, maar de muziek van de band uit Los Angeles, die prachtig was geproduceerd door niemand minder dan Dan Auerbach, had ook zeker niet misstaan in een film van Quentin Tarantino of David Lynch. 

Deze week keert La Luz terug met een nieuw album, dat geen titel heeft meegekregen. Een titelloos album wijst vaak op een nieuwe start of een nieuwe weg, maar in muzikaal opzicht gaat het nieuwe album op het eerste gehoor verder op de weg die met Floating Features werd ingeslagen en die een flink minder rauw en gruizig was dan die op de eerste twee albums van de band. 

Vergeleken met het vorige album is La Luz wel gereduceerd tot een trio, dat nu bestaat uit Shana Cleveland (gitaar en zang), Alice Sandahl (keyboards en zang) en Lena Simon (bas en zang). Waar Dan Auerbach vorige keer tekende voor een prachtig retrogeluid, heeft het drietal uit Los Angeles dit keer gekozen voor producer Adrian Younge, die tot dusver vooral actief was in hiphop, R&B en jazz kringen. 

Ook het nieuwe album van La Luz verwerkt invloeden uit alle bovengenoemde genres, maar vergeleken met Floating Features klinkt het album nog wat minder ruw en gruizig, zijn de aan de surfrock herinnerende gitaren wat minder nadrukkelijk aanwezig en hoor ik hier en daar wel wat jazzy invloeden. Op het nieuwe album van La Luz domineren invloeden uit de psychedelica en het Amerikaanse drietal maakt ook nog altijd muziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60. Phil Spector zou er wel raad mee hebben geweten.

Waar ik bij het vorige albums nog associaties had met de soundtracks bij de films van Quentin Tarantino of David Lynch, lijkt de nog altijd beeldende muziek van La Luz vooral geschikt voor wat minder duistere films die het daglicht makkelijk verdragen, wat de muziek van La Luz geschikt maakt voor alle seizoenen en momenten. 

Vergeleken met Floating Features, dat mede door de productie van Dan Auerbach makkelijk indruk maakte, is het meer ingetogen en zich langzamer voortslepende geluid op het titelloze album van La Luz, een geluid dat iets meer tijd vraagt. Als je het album die tijd geeft, wordt de nieuwe muziek van de band uit Los Angeles mooier en mooier. 

In muzikaal opzicht zit het allemaal wat inventiever in elkaar, zeker als het drietal invloeden uit de jazz verwerkt en ook de zang vind ik mooier. De stemmen van Shana Cleveland, Alice Sandahl en Lena Simon kleuren nog wat mooier bij elkaar dan drie jaar geleden en herinneren aan het wat meer psychedelisch getinte vroege werk van The Bangles. 

La Luz liet drie jaar geleden nog vooral een bonte mix van invloeden horen, maar op het nieuwe album zijn al deze invloeden geïntegreerd in een wat meer eigen geluid, dat ik persoonlijk in het hokje psychedelica zou duwen. Floating Features was wat mij betreft vooral een album vol belofte, maar het nieuwe album maakt deze belofte meer dan waar. Erwin Zijleman

De muziek van La Luz is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://laluz.bandcamp.com/album/la-luz.

La Luz van La Luz is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Bedouine - Waysides

Bedouine verleidt op haar derde album nog wat meedogenlozer met folksongs die zo lijken weggelopen uit de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk uit de late jaren 60 en vroege jaren 70
Azniv Korkejian kwam via het Syrische Aleppo, Saudi Arabië en een aantal Amerikaanse steden terecht in Los Angeles, de stad van haar kinderdromen, en maakt inmiddels al een aantal jaren muziek die stevig is geïnspireerd door de muziek die decennia geleden in de heuvels rond de Amerikaanse stad werd gemaakt. Waysides is, net als zijn twee voorgangers, prachtig ingekleurd met warme en sfeervolle klanken, die uitnodigen tot dagdromen, maar de grootste verleiding komt ook dit keer van de prachtige stem van Bedouine, die haar geluid nog wat verder heeft geperfectioneerd op dit buitengewoon fraaie derde album, dat de komende maanden heel wat kille avonden kan verwarmen.

Waysides is het derde album van Bedouine en het is na het titelloze debuut uit 2017 en opvolger Bird Songs Of A Killjoy uit 2019 weer een uitstekend album, waarbij het heerlijk tot rust komen is. Bedouine, het alter ego van Azniv Korkejian, gaat op haar derde album verder waar Bird Songs Of A Killjoy twee jaar geleden ophield en verleidt wederom meedogenloos met ingetogen folksongs, die je vrijwel onmiddellijk mee terugnemen naar de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk. 

Dat de muziek van Bedouine zo herinnert aan de muziek die in de late jaren 60 en vroege jaren 70 in de heuvels rond Los Angeles werd gemaakt is bijzonder, want Los Angeles is de stad waarvan de jonge Azniv Korkejian droomde. De in het Syrische Aleppo geboren en in Saoedi Arabië opgegroeide muzikante, kwam via een aantal omzwervingen terecht in de Amerikaanse stad en eert nu al drie albums het muzikale erfgoed van Los Angeles. 

Waysides ligt zoals gezegd in het verlengde van de vorige twee albums van de Amerikaanse muzikante, maar ik hoor ook wel subtiele verschillen. Bedouine is op haar derde album nog wat dichter tegen de Laurel Canyon folk uit het verleden aangekropen, maar Waysides klinkt op een of andere manier ook eigentijds. 

Luister naar Waysides en de wereld om je heen verandert vrijwel onmiddellijk. Een gevoel van rust vult op fraaie wijze de ruimte en door de warme klanken op het album, stijgt ook de gevoelstemperatuur met een paar graden. 

Vergeleken met de vorige twee albums is Waysides nog wat smaakvoller ingekleurd. De instrumentatie is warm en organisch en heeft de akoestische gitaar als basis. Door subtiele versieringen aan te brengen varieert Bedouine met haar geluid, waardoor Waysides makkelijk tien songs blijft boeien. 

De instrumentatie is echt prachtig, maar de mooiste versieringen komen van de wonderschone stem van Azniv Korkejian, die hier en daar een vleugje Karen Carpenter in haar stem heeft. Het is een stem die zich prachtig om de sfeervolle instrumentatie heen vlijt en die het gevoel van rust dat het album uitstraalt nog wat verder versterkt. 

Waysides wekt een bijna onweerstaanbare neiging tot heel ver wegdromen op, maar blijf ook vooral luisteren naar de subtiele maar zeer trefzekere klanken en naar de werkelijk prachtige stem van de Amerikaanse muzikante. In muzikaal opzicht zijn de invloeden van Joni Mitchell duidelijk hoorbaar in de muziek van Bedouine, maar in vocaal opzicht verschillen de twee van elkaar als de dag van de nacht. 

Toen ik vier jaar geleden kennis maakte met de muziek van Bedouine, was ik bang dat het snel wat saai zou worden, maar Waysides is ondanks het lage tempo en de relatief sobere klanken geen moment saai. In de subtiele instrumentatie hoor je steeds weer andere subtiele accenten en de warme stem van Azniv Korkejian blijft je betoveren. 

Waysides is naar verluidt een album met wat restmateriaal, maar ik hoor het er niet aan af. Sterker nog, met Waysides heeft Bedouine wat mij betreft haar meest sfeervolle en ook beste album tot dusver afgeleverd. Zeker aan het einde van de dag doen de prachtige klanken op het album wonderen en staan de tien songs op het album garant voor een prachtige en ontspannende afsluiting van de dag. Erwin Zijleman

De muziek van Bedouine is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://bedouine.bandcamp.com/album/waysides-2.

Waysides van Bedouine is verkrijgbaar via de Mania webshop, maar helaas laat de fysieke release nog even op zich wachten:

LP, 24,99 euro

CD, 18,99 euro

Lana Del Rey - Blue Banisters

Lana Del Rey brengt haar tweede album van 2021 uit en het is een album dat een inmiddels bekend geluid laat horen, maar het wonderschone Blue Banisters voegt ook iets toe aan haar unieke oeuvre
Ik was net iets meer dan een half jaar geleden diep onder de indruk van Chemtrails Over The Country Club van Lana Del Rey. De Amerikaanse muzikante komt deze week alweer met een nieuw album op de proppen en Blue Banisters is net zo mooi of misschien zelfs nog wel mooier dan zijn voorganger. De hand van topproducer Jack Antonoff ontbreekt dit keer, maar het over het algemeen ingetogen geluid op het album klinkt krachtig en Lana Del Rey zingt mooier dan ooit tevoren. Voor liefhebbers van de van melancholie overlopende ballads van Lana Del Rey is het smullen, bijna een uur lang. Grote kans dat Lana Del Rey dit jaar met twee albums in mijn jaarlijstje terecht gaat komen.

Liefhebbers van de muziek van Lana Del Rey hebben de afgelopen jaren echt niets te klagen. Met het aan het einde van de zomer van 2019 verschenen Norman Fucking Rockwell! leverde de Amerikaanse muzikante één van de beste albums van het betreffende jaar af en ook opvolger Chemtrails Over The Country Club bleek een geweldig album. 

Dat laatste album verscheen pas zeven maanden geleden, maar desondanks ligt er deze week alweer een nieuw album van Lana Del Rey op ons te wachten. Dat is zeker niet zonder risico, want verzadiging ligt op de loer, al is het maar omdat Lana Del Rey op haar laatste albums vasthoudt aan een inmiddels bekend geluid. 

Dat doet ze ook op het deze week verschenen Blue Banisters, dat in muzikaal opzicht op het eerste gehoor misschien niet heel veel nieuws brengt, maar wat vind ik het weer prachtig. Blue Banisters laat misschien het bekende Lana Del Rey geluid horen, maar het is zeker geen fantasieloos vervolg op Chemtrails Over The Country Club. Lana Del Rey deed voor de afwisseling eens geen beroep op topproducer Jack Antonoff, maar produceerde het album zelf, geholpen door een aantal muzikanten die op het album zijn te horen, onder wie Gabe Simon en Drew Erickson. 

Blue Banisters opent ingetogen en zelfs bijna minimalistisch met het fraaie Text Book, dat de toon zet voor de rest van het album. Veel tracks op het album zijn relatief sober ingekleurd, al bestaat de instrumentatie uit flink wat lagen, die langzaam maar zeker aan de oppervlakte komen. 

De sfeervolle instrumentatie kleurt prachtig bij de unieke stem van Lana Del Rey, die ook op haar nieuwe album weer prachtig zingt en vaak nog wat mooier dan we al van haar gewend zijn. Je hoort het vooral in de ingetogen tracks, maar ook wanneer de instrumentatie wat zwaarder wordt aangezet en de nodige violen van stal worden gehaald, blijft Lana Del Rey in vocaal opzicht makkelijk overeind. 

Het album lijkt na drie tracks even om te slaan met een opeens behoorlijk pompeus intermezzo met trompetten en stevige bas, maar na ruim een minuut keert Lana Del Rey terug naar het relatief ingetogen geluid van het begin van het album. 

De Amerikaanse muzikante zingt weer engelachtig mooi, maar in de teksten neemt ze geen blad voor de mond, waardoor de teksten in nogal wat tracks op het albums als ‘explicit’ worden aangemerkt. Het zijn teksten waarin we een inkijkje krijgen in de gevoelens van Lana Del Rey, waardoor Blue Banisters haar meest persoonlijke album tot dusver is. 

Hier en daar mis je de geniale hand van Jack Antonoff, waardoor Blue Banisters wat eenvormiger klinkt dan zijn twee voorgangers, maar als je houdt van de wat dramatische en melancholische ballads van Lana Del Rey zit je goed. Ik hou absoluut van deze kant van Lana Del Rey en vind het grootste deel van de 15 songs en ruim een uur muziek op Blue Banisters prachtig. 

Ondanks het ontbreken van de hand van meesterproducer Jack Antonoff, heb ik weinig aan te merken op de productie van het nieuwe album van Lana Del Rey. De piano’s klinken prachtig en hetzelfde geldt voor de stem van de Amerikaanse muzikante, terwijl de accenten van met name strijkers en blazers hier en daar zorgen voor verrassing. 

Buitenbeentje op het album is, naast het pompeuze intermezzo, Dealer, het duet met Miles Kane (The Last Shadow Puppets), dat verrassend goed uitpakt, met hier en daar Lana Del Rey die het uitschreeuwt, dat niet zo goed past bij de rest van de tracks, maar wel laat horen dat Lana Del Rey meerdere kanten op kan.

Verzadiging ligt zoals gezegd op de loer bij het uitbrengen van twee albums in een jaar, maar ik heb er bij beluistering van het wonderschone Blue Banisters echt geen seconde last van. Integendeel zelfs. Zonder enige twijfel jaarlijstjesmateriaal. Erwin Zijleman

Blue Banisters van Lana Del Rey is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 34,99 euro

CD (indie), 17,99 euro

CD, 17,99 euro

MC, 14,99 euro

Dean Wareham - I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A.

Dean Wareham kennen we van legendarische bands als Galaxie 500 en Luna, maar dat hij het ook solo kan laat hij horen op het geweldige I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A., dat 40 minuten imponeert
Het aanbod aan nieuwe releases is op het moment zo groot dat je makkelijk een goed album over het hoofd ziet, maar de naam Dean Wareham zie ik gelukkig niet zomaar over het hoofd. De van oorsprong Nieuw-Zeelandse muzikant heeft met zijn bands Galaxie 500 en Luna flink wat klassiekers op zijn naam staan en die maakte hij ook met zijn echtgenote Britta Phillips als Britta & Dean. Met I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. levert Dean Wareham een geweldig soloalbum af. Het is een album met songs die decennia oud hadden kunnen zijn, maar ook in het nu imponeren, al is het maar door de doorleefde zang en het schitterende gitaarwerk. Geweldig dat hij terug is.

De van oorsprong Nieuw-Zeelandse muzikant Dean Wareham was de drijvende kracht achter de roemruchte Amerikaanse bands Galaxie 500 en Luna en vormde samen met ex-Luna lid en echtgenote Britta Phillips ook nog eens het duo Dean & Britta. Dean Wareham tekent hiermee voor een kleine twintig bijzonder fraaie albums in mijn platenkast, want nagenoeg alles waaraan hij zijn naam heeft verbonden is van hoog niveau. Het geldt ook voor zijn twee soloalbums uit 2013 en 2014, al is de laatste inmiddels al weer zeven jaar oud. 

Deze week keert Dean Wareham terug met een nieuw soloalbum en het is een geweldig album geworden. Op I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. horen we Dean Wareham in absolute topvorm en bewijst hij nog maar eens wat een geweldig songwriter hij is. I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. biedt alle ruimte aan de singer-songwriter in Dean Wareham en dat is een kant die ik minder goed van hem ken dan de rockmuzikant. 

Het levert een tijdloos album op, dat bij mij in eerste instantie vooral associaties opriep met de muziek van de Australische band The Go-Betweens, waarmee de lat voor I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. meteen ontiegelijk hoog ligt. Een andere associatie die opkomt bij beluistering van het album is het latere werk van Lou Reed en ook dat is vergelijkingsmateriaal waarmee je thuis kunt komen. Wanneer het album wat psychedelischer klinkt hoor ik ook nog wel wat van The Velvet Underground, maar uiteraard heeft Dean Wareham zelf ook een aansprekend muzikaal verleden om uit te putten. 

Dean Wareham werkt op zijn nieuwe album wederom samen met producer Jason Quever, die we kennen van zijn band Papercuts, maar ook als producer van Beach House, Cass McCombs en dus Dean Wareham. Deze Jason Quever heeft het nieuwe album van de voormalig voorman van Galaxie 500 en Luna prachtig geproduceerd. De Nieuw-Zeelandse muzikant, die inmiddels al heel veel jaren in de Verenigde Staten woont, heeft een tijdloos klinkend gitaaralbum gemaakt dat prachtig is opgenomen. 

In het gitaarwerk hoor je met enige regelmaat een echo uit het roemruchte verleden van Dean Wareham en die echo’s hoor je uiteraard ook in zijn stem, die inmiddels prachtig doorleefd klinkt en op bijzonder fraaie wijze het van Scott Walker bekende Duchess covert. 

Als echtgenote Britta Phillips (die ook flink wat instrumenten bespeelt op het album) achtergrondvocalen toevoegt, hoor ik ook wel wat van de albums van Dean & Britta, maar over het algemeen genomen horen we op I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. toch weer een net wat andere kant van Dean Wareham. 

I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. is een album dat met enige fantasie ook een aantal decennia geleden gemaakt had kunnen worden en dan waarschijnlijk in New York, waar Dean Wareham een groot deel van zijn leven als muzikant woonde, maar het album klinkt geen moment gedateerd. 

Ik was direct bij eerste beluistering onder de indruk van het nieuwe werk van Dean Wareham, maar zijn nieuwe soloalbum is ook een album dat nog heel lang veel beter wordt. Het gitaarwerk is geweldig, de zang is karakteristiek en de songs zijn van het niveau dat maar weinig songwriters gegeven is. Dean Wareham is nooit echt weg geweest, maar dit album voelt aan als een glorieuze comeback. Erwin Zijleman

De muziek van Dean Wareham is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de tegenwoordig in Los Angeles woonachtige muzikant: https://deanwareham.bandcamp.com.

I Have Nothing To Say To The Mayor Of L.A. van Dean Wareham is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro