John Watts probeerde het een paar jaar geleden nog maar eens met Fischer-Z en wat eerder niet lukte, lukte nu wel. De Britse muzikant verrijkte het oeuvre van zijn band de afgelopen jaren met drie albums die best in de schaduw van de drie klassiekers van lang geleden mochten staan en ook het deze week verschenen Til The Oceans Overflow mag daar wat mij betreft ook staan. John Watts heeft nog altijd het patent op het unieke Fischer-Z geluid, maar is zeker niet blijven steken in het verleden. Op zijn nieuwe album eert de Britse muzikant het veertig jaar oude Red Skies Over Paradise, maar trekt hij de muziek van Fischer-Z wederom op fraaie wijze het heden in.
De Britse band Fischer-Z maakte met Word Salad uit 1979, Going Deaf For A Living uit 1980 en Red Skies over Paradise uit 1981 drie van mijn favoriete albums uit de late jaren 70 en vroege jaren 80. Voorman John Watts begon vervolgens veelbelovend aan een solocarrière met het uitstekende One More Twist, maar wist het hoge niveau van dit album niet lang vast te houden. Fischer-Z keerde een paar jaar later terug, maar haalde tussen 1987 en 2002 nooit het niveau van de eerste drie albums en kwam alleen op Destination Paradise uit 1992 enigszins in de buurt.
De tweede, of eigenlijk derde jeugd van Fischer-Z begon in 2015 met This Is My Universe, dat wat mij betreft wel een geweldig album toevoegde aan het oeuvre van de Britse band. De band rond John Watts wist de goede vorm vast te houden met Building Bridges uit 2017 en Swimming In Thunderstorms uit 2019.
Waar het aan het begin van de jaren 80 stokte na drie uitstekende albums, slaagt Fischer-Z er dit keer wel in om er een vierde album aan vast te knopen. Het deze week verschenen Til The Oceans Overflow werd net als Red Skies Over Paradise uit 1981 opgenomen in de roemruchte Hansa Studios in Berlijn en viert de veertigste verjaardag van dit album met artwork en songs vol verwijzingen naar het album waarmee de band in 1981 ook in eigen land doorbrak.
Til The Oceans Overflow kijkt een enkele keer terug in de tijd, maar staat vooral stil bij de problemen van het moment, die nog een stukje groter zijn dan die uit de periode van de koude oorlog. In muzikaal opzicht sluit Til The Oceans Overflow aan op zijn drie voorgangers. Het zijn allemaal albums die een herkenbaar Fischer-Z geluid laten horen, maar ik wil ze toch niet vergelijken met de briljante trilogie uit de eerste jaren van de band.
Til The Oceans Overflow is natuurlijk niet zo goed of urgent als de drie klassiekers van heel lang geleden, maar ik word er wel weer blij van. John Watts zingt wat lager dan in zijn jonge jaren en kiest in vrijwel alle songs voor een wat lager tempo, maar toch klinkt het weer direct als Fischer-Z. Dat komt niet alleen door de zang, maar zeker ook door de songs, die het zo herkenbare stempel van John Watts dragen.
Het is een geluid dat op het eerste gehoor misschien wat gedateerd klinkt, waardoor de kans dat de band nieuwe zieltjes gaat winnen met dit album niet zo heel groot is, maar een ieder die ruim veertig jaar geleden viel voor Word Salad, Going Deaf For A Living en Red Skies over Paradise en de afgelopen jaren enthousiast was over This Is My Universe, Building Bridges en Swimming In Thunderstorms, hoort ook op het nieuwe album weer veel moois.
Fischer-Z heeft nog altijd een geluid waarin gitaren en elektronica in balans zijn, maar waaraan ook weer nieuwe ingrediënten zijn toegevoegd, waaronder wat meer eigentijdse elektronica. John Watts is misschien niet meer de ‘angry young man’ van veertig jaar geleden is, maar hij schrijft nog altijd puntige songs en scherpe teksten.
Het is leuk om te zoeken naar de talloze verwijzingen naar Red Skies Over Paradise, dat ik uiteraard ook weer eens uit de kast heb getrokken, maar binnen het aanbod van het moment mag Til The Oceans Overflow er ook zeker zijn en ik vind het niet minder dan zijn drie voorgangers. De derde jeugd van de Britse band duurt voort en mag van mij nog wel even duren. Erwin Zijleman
Til The Oceans Overflow van Fischer-Z is verkrijgbaar via de Mania webshop: