Hoewel SEIS van Mon Laferte ver buiten mijn comfort zone zat, vond en vind ik het een imponerend album. Net een half jaar later is de Chileense muzikante en superster alweer terug met een nieuw album. 1940 Carmen verschilt van zijn voorganger als de dag van de nacht. Mon Laferte nam haar nieuwe album op in Los Angeles en heeft de traditionele Mexicaanse klanken van SEIS verruild voor invloeden uit de Amerikaanse muziekstad. Mon Laferte kijkt hierbij niet op een genre of decennium meer of minder en verloochent ook haar afkomst niet. Het levert een bijzonder klinkende popplaat op, waarvan ik maar geen genoeg kan krijgen. Een indrukwekkende prestatie.
De Chileense muzikante Mon Laferte heeft inmiddels al een aardig stapeltje albums op haar naam staan en is in Zuid- en Midden-Amerika een grootheid. In de lente van dit jaar kwam ik haar naam voor het eerst tegen en werd ik nieuwsgierig naar haar muziek door een aantal hele positieve recensies van haar album SEIS.
Op dit album liet Mon Laferte zich inspireren door de muziek die op het Mexicaanse platteland werd en wordt gemaakt. Het leverde een album op dat misschien wat ver van mijn bed was, maar dat de prille lentezon flink liet schijnen met authentieke klanken en een unieke stem vol passie. SEIS was mijlenver verwijderd van de albums waar ik normaal gesproken naar luister, maar maakte een verpletterende indruk, die tot op de dag van vandaag aanhoudt.
Hoewel SEIS pas net een half jaar oud is, verscheen er deze week alweer een nieuw album van Mon Laferte, 1940 Carmen. Mon Laferte nam haar nieuwe album de afgelopen lente en zomer op in Los Angeles en heeft dit keer ambities die ver voorbij de traditionele muziek van het Mexicaanse platteland reiken.
Op 1940 Carmen zingt Mon Laferte deels in het Spaans en deels in het Engels en kiest ze voor een opvallend breed muzikaal palet. Bij een Zuid-Amerikaanse superster die haar heil zoekt in Los Angeles moest ik onmiddellijk aan Shakira denken, maar de muziek die Mon Laferte opnam in Los Angeles is gelukkig een stuk interessanter dan die van haar Colombiaanse collega.
Mon Laferte schuift op 1940 Carmen op richting de Amerikaanse popmuziek, maar het is interessante popmuziek, die van de Chileense muzikante waarschijnlijk geen wereldster zal maken, maar die wel menig muziekliefhebber kan verrassen.
Het verschil met het eerder dit jaar verschenen SEIS is levensgroot. De traditionele Mexicaanse klanken zijn vervangen door een zwoel en gloedvol Californisch geluid, terwijl de bijzonder gepassioneerde vocalen van Mon Laferte plaats hebben gemaakt voor wat dromerige zang. Het album schiet alle kanten op, maar de Chileense muzikante slaagt er in iedere track in om te betoveren met prachtige klanken, bijzonder aangename zang en met songs die zich makkelijk opdringen, maar die ook het nodige avontuur niet ontberen.
Mon Laferte heeft zich laten beïnvloeden door haar Californische omgeving, maar sluit net zo makkelijk aan bij de toegankelijke pop uit Los Angeles als bij de folk en psychedelica die er in de jaren 60 en 70 werden gemaakt, waarna de prachtig galmende gitaren en de deels Spaanse teksten zorgen voor een bijzonder eigen geluid. Door de nog altijd voorname rol voor het Spaans, slaat de Chileense muzikante ook een brug met de muziek die in Midden- en Zuid-Amerika wordt gemaakt.
Het past lang niet altijd in een hokje, maar 1940 Carmen betovert 10 songs en 40 minuten lang met fraai klinkende popliedjes die het oor op zijn aangenaamst strelen. Het is nauwelijks te geloven dat dit dezelfde muzikante is als de muzikante die maar net een half jaar geleden het Mexicaanse cultureel erfgoed eerde, maar het is echt zo.
Mon Laferte bulkt van het talent en heeft ook met 1940 Carmen een album gemaakt dat ik niet graag had gemist, al is het een totaal ander album dat het gepassioneerde SEIS eerder dit jaar. Mon Laferte is een grootheid in Midden- en Zuid-Amerika, maar de rest van de wereld moet er nu ook echt aan gaan geloven. Erwin Zijleman
