Laat Long Lost van de Amerikaanse band Lord Huron uit de speakers komen en je wordt een aantal decennia terug geworpen in de tijd. De band uit Los Angeles neemt je mee terug naar de jaren 50 en zestig met gitaren vol galm, honingzoete orkestraties, verleidelijke koortjes en stemmen vol weemoed en nostalgie. Het klinkt in eerste instantie als zeer aangename retro, maar naarmate je vaker naar dit album luistert valt er steeds meer op zijn plek en ontvouwt zich een onweerstaanbaar lekkere, maar ook avontuurlijke luistertrip waarin je steeds weer nieuwe dingen hoort. Ik zag het album de afgelopen weken in flink wat jaarlijstjes en begrijp nu waarom.
Ik ben Long Lost van Lord Huron inmiddels in een aantal jaarlijstjes tegengekomen, terwijl ik het album zelf eerder dit jaar leuk, maar uiteindelijk toch niet bijzonder genoeg vond. Long Lost verscheen aan het eind van het voorjaar en dat was misschien toch niet de beste tijd voor een album als dit. De zoete en nostalgische klanken van de band uit Los Angeles voelden, in ieder geval voor mij, in het voorjaar nog aan als hooguit een ‘guilty pleasure’, maar nu de avonden koud en donker zijn, doet de muziek van Lord Huron wonderen.
De Amerikaanse band maakt retro met een hoofdletter R. Laat Long Lost uit de speakers komen en Lord Huron neemt je mee terug naar de jaren 50 en 60 met prachtige galmende gitaren, aanzwellende strijkers en blazers, bijna overdadige koortjes, alles verzwelgende harmonieën en hier boven op nog een stem vol melancholie. Het is een stem die herinneringen oproept aan de gouden keeltjes van Don en Phil Everly, maar Lord Huron is zeker niet de zoveelste band die aan de haal gaat met de muzikale erfenis van The Everly Brothers.
Bij beluistering van Long Lost stap je in Lord Huron’s tijdmachine en die heeft de nodige verrassingen voor je in petto. Door gebruik te maken van intermezzo’s en door uiteenlopende invloeden te verwerken, is Long Lost een bijna een uur durende luistertrip, die bijzonder aangenaam vermaakt, maar die ook zo knap in elkaar zit dat je er na een paar keer horen een favoriet album bij hebt.
Long Lost maakt uitstapjes richting de folk, country en rock ’n roll uit de jaren 50, maar de band heeft ook een voorliefde voor spaghetti westerns uit de jaren 60 en 70 en gooit er hier en daar ook nog wat barokke pop tegenaan. Het klinkt allemaal geweldig, zeker wanneer de gitaren galmen en de zang overloopt van weemoed.
De songs van Lord Huron nemen je stuk voor stuk mee terug naar een ver verleden, maar de songs vormen ook een eenheid. Het is een eenheid waarbij David Lynch alleen nog maar wat beelden hoeft te verzinnen. Zeker bij oppervlakkige beluistering klinkt het allemaal bijzonder aangenaam, zeker wanneer de zon onder is en de temperatuur buiten daalt tot het vriespunt, maar wat zit het ook allemaal knap in elkaar.
De productie van het album is fantastisch en zou zomaar van Phil Spector in zijn meest briljante dagen kunnen zijn, maar ook in muzikaal opzicht gebeurt er van alles op Long Lost. Wanneer de theremin van stal wordt gehaald krijgt de muziek van Lord Huron iets psychedelisch, maar wanneer nog wat extra zoetstof wordt toegevoegd kan Lord Huron ook zomaar klinken als de Moody Blues die op de set van een spaghetti western zijn beland.
Ik kan me nog steeds voorstellen dat ik dit album eerder dit jaar bij vluchtige beluistering wat te zoet, wat over the top en wat te nostalgisch vond, maar dompel je onder in deze fascinerende soundtrack en Long Lost van Lord Huron sleept zich van hoogtepunt naar hoogtepunt.
Drie kwartier lang betovert de band uit Los Angeles met prachtige klanken en stemmen waarvoor je alleen maar kunt smelten, waarna nog een kwartier lang ambient achtige klanken volgen. Het zijn klanken die je de tijd geven om nog eens te overdenken waar je de eerste 45 minuten naar geluisterd hebt. Is het aangename retro of een waar meesterwerk? Ik neig naar het laatste. Erwin Zijleman
