Kate Bush manifesteert zich op het in 1980 verschenen Never For Ever voor het eerst nadrukkelijk als muzikaal vernieuwer op een sleutelalbum in haar oeuvre en bovendien een van haar beste albums
Kate Bush zat na het snel naar The Kick Inside uitgebrachte Lionheart even op dood spoor, maar sloeg terug met het geweldige Never For Ever dat twee jaar na haar debuut verscheen. Mede dankzij de van Peter Gabriel geleende Fairlight synthesizer klonk Never For Ever anders dan andere albums van dat moment en zette de Britse muzikante haar eerste stappen als vernieuwer in de popmuziek. Never For Ever klinkt ook ruim veertig jaar later nog fantastisch, maar maakt ook indruk met een serie geweldige songs, die Kate Bush op geheel eigen wijze vertolkt met haar zo karakteristieke stemgeluid. Het is wat mij betreft het beste album in haar kleine maar zeer indrukwekkende oeuvre.
Het oeuvre van de Britse muzikante Kate Bush is niet heel groot. Wanneer ik me beperk tot de studioalbums en Director’s Cut uit 2011 niet mee tel, kom ik tot slechts negen albums. Van deze albums worden Lionheart uit 1978 en The Red Shoes uit 1994 over het algemeen gezien als de wat mindere albums, maar tussen de resterende zeven albums is het wat mij betreft lastig kiezen (Lionheart vind ik persoonlijk overigens ook een prima album). Mijn persoonlijke favoriet is Never For Ever uit 1980.
Nadat Kate Bush relatief kort na haar debuutalbum The Kick Inside uit 1978 het wat minder goed ontvangen Lionheart had uitgebracht, nam ze de tijd voor haar derde album. Never For Ever is een van de eerste albums waarop de in 1980 gloednieuwe Fairlight synthesizer en sampler werd gebruikt. Kate Bush leende het destijds revolutionaire apparaat van Peter Gabriel, die er direct een had aangeschaft, maar de Fairlight pas voor het eerst intensief zou gebruiken op zijn in 1982 verschenen vierde soloalbum.
Aan Kate Bush daarom de primeur en die mogelijkheid greep ze met beide handen aan. Ik heb een plaatje van de Fairlight opgezocht en kon een glimlach niet onderdrukken, maar in 1980 was het een buitengewoon indrukwekkend en zeer prijzig stukje technologie (dat inmiddels ook in een eenvoudige iPhone app past). Door de bijzondere klanken van de Fairlight en de mogelijkheid om samples te gebruiken, klonk Never For Ever in 1980 anders dan andere albums, maar het was zeker niet alleen de nieuwe technologie die er zo’n mooi en bijzonder album van maakte.
Op haar derde album zet Kate Bush stappen als songwriter, laat ze een wat gevarieerder geluid horen dan op haar eerste twee albums en is ze, duidelijker dan op haar eerste twee albums, een vernieuwer in de muziek. Ik vind Never For Ever ook in vocaal opzicht indrukwekkender dan de eerste twee albums. De stem van Kate Bush klinkt op haar derde album wat minder theatraal en ook wat minder schel, maar de Britse muzikante varieert ook wat meer met haar zo karakteristieke stem.
In muzikaal opzicht is Never For Ever dankzij de bijdragen van een waslijst aan topkrachten en de inzet van de op dat moment revolutionaire Fairlight een indrukwekkend album. De grootste kracht van het album schuilt echter in de songs. Het in 1980 verschenen Never For Ever wordt hier en daar nog getekend door de Koude oorlog, maar songs als Breathing en Army Dreamers zijn helaas weer verrassend actueel.
Never For Ever is vooral bekend van de bovengenoemde twee singles en het nog wat succesvollere Babooshka, maar het zijn andere tracks die er wat mij betreft uit springen. The Infant Kiss vind ik persoonlijk een van de mooiste Kate Bush songs aller tijden, maar Never For Ever kent wat mij betreft helemaal geen zwakke momenten, al klinkt de punk parodie Violin inmiddels wel wat gedateerd.
De songs op Never For Ever zijn niet alleen van een hoog niveau, maar ze lopen, mede door de inzet van de Fairlight ook nog eens prachtig in elkaar over, waardoor Never For Ever zich laat beluisteren als een lange luistertrip. Never For Ever was het startpunt voor een wat experimenteler Kate Bush geluid, maar op dit album hoor je ook nog de Kate Bush die in 1978 werd omarmd. Juist die combinatie maakt dit wat mij betreft haar mooiste album. Erwin Zijleman
