Haroula Rose wist tot dusver nog geen onuitwisbare indruk op me te maken, maar haar nieuwe album Catch The Light doet dat, na enig aandringen, wel. De Amerikaanse muzikante heeft een album gemaakt met vooral intieme en fluisterzachte folksongs met een snufje country. Het zijn ingetogen songs met mooi akoestisch gitaarspel en een hele mooie stem, maar het zijn ook songs die worden opgetild door de subtiele accenten die worden aangebracht door een aantal topmuzikanten, onder wie pedal steel virtuoos Greg Leisz. Het kabbelt allemaal aangenaam voort op de achtergrond, maar de schoonheid van de songs van Haroula Rose komt pas aan de oppervlakte bij aandachtige beluistering.
Haroula Rose (Spyropoulos) is een in Chicago geboren singer-songwriter, die inmiddels alweer flink wat jaren vanuit Los Angeles opereert. Dat leverde tot dusver drie albums en twee EP’s af en die krijgen deze week gezelschap van een nieuw album, Catch The Light. Van de vorige releases heb ik het uit 2020 stammende Songs For Beginnings zeker beluisterd, maar veel indruk maakte het album volgens mij niet, al kan ik me er niet veel van herinneren.
Ook het deze week verschenen Catch The Light vond ik op het eerste gehoor wat braafjes. Op het eerste gehoor hoorde ik sfeervolle folky songs met een vleugje country en hoorde ik vooral songs die netjes binnen de lijnen kleuren. Gecombineerd met de mooie stem van Haroula Rose klonk het bij vluchtige beluistering zeker aangenaam, maar niet heel bijzonder. Ik ben om onduidelijke redenen wel blijven luisteren naar het album en dat was een goede zet, want Catch The Light van Haroula Rose beviel me bij herhaalde beluistering een stuk beter dan bij de eerste kennismaking.
De Amerikaanse singer-songwriter schrijft vooral intiem klinkende songs met mooi akoestisch gitaarspel of een piano als basis. Het zijn voornamelijk zeer ingetogen en akoestische klanken en die kleuren fraai bij de fluisterzachte maar ook mooie stem van Haroula Rose. Zeker bij vluchtige beluistering valt de rest van de instrumentatie niet heel erg op, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je fraaie bijdragen van andere instrumenten, met een hoofdrol voor de pedal steel en een bijrol voor onder andere de viool, keyboards en orgels en de accordeon.
Met name de wolken van de pedal steel zijn van een bijzondere schoonheid en dat kan ook haast niet anders, want niemand minder dan pedal steel virtuoos en grootheid Greg Leisz tekent voor de bijdragen van het bijzondere instrument. Met Benjamin Lazar Davis, Will Graefe en Joachim Cooder heeft Haroula Rose nog een aantal prima muzikanten gerekruteerd, terwijl Molly Parden tekent voor mooie achtergrondzang.
De folky songs van Haroula Rose zijn zoals gezegd uiterst ingetogen van karakter en intiem van aard, maar er valt desondanks veel te ontdekken in haar songs. Het is deels de verdienste van de gevarieerde instrumentatie (waarbij de variatie vooral komt van de accenten, al is ook het prachtige akoestische gitaarspel zeer de moeite waard), maar ook de songs van de Amerikaanse muzikante hebben meer te bieden dan je bij hele vluchtige beluistering zult concluderen.
Haroula Rose vertolkt haar persoonlijke songs vooral fluisterzacht, maar ze zingt ook met veel gevoel, wat de schoonheid van haar nieuwe album verder vergroot. Catch The Light komt op bepaalde momenten van de dag het best tot zijn recht, maar inmiddels is dit voor mij een album van alle momenten.
Ik heb ook de oude muziek van de muzikante uit Los Angeles nog eens beluisterd, maar ik vind Catch The Light echt een stuk beter dan zijn voorgangers. Het is een zeer talentvolle dame deze Haroula Rose, want inmiddels heeft ze ook haar debuut gemaakt als filmmaker en regisseur met het uitvoerig geprezen Once Upon a River als resultaat. Gelukkig is ze ook muziek blijven maken, want het uitstekende Catch The Light had ik niet graag gemist. Erwin Zijleman