Na wat vluchtige beluistering schoof ik Fallen Paradise van Vancouver Sleep Clinic snel terzijde, maar op een of andere manier bleef het album mijn aandacht trekken en terecht. De Australische muzikant heeft een bijzonder mooi ingekleurd en verrassend veelzijdig album afgeleverd. De songs van Tim Bettinson klinken stuk voor stuk tijdloos, maar hebben op hetzelfde moment ook een bijzonder eigen geluid, dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door de hoge vocalen. Ik moest er zelf wel even aan wennen, maar inmiddels kan ik geen genoeg meer krijgen van dit bijzondere album, dat ook nog flink is doorgegroeid sinds mijn eerste beluistering.
Fallen Paradise is het derde album van Vancouver Sleep Clinic, wat weer een project is van de Australische muzikant Tim Bettinson. De vorige twee albums van de muzikant uit Brisbane werden vooral vergeleken met de muziek van Bon Iver, maar het zijn albums die ik niet heb opgemerkt.
Fallen Paradise had ik een week met veel releases waarschijnlijk ook snel terzijde geschoven, want bij een snelle scan van het album vond ik de muziek van Vancouver Sleep Clinic veel te gepolijst en bombastisch en bovendien stonden de hoge uithalen van Tim Bettinson me tegen. Ik ben blij dat ik de afgelopen week wat meer tijd had om het overzichtelijke aantal nieuwe releases te beluisteren, want toen ik wat langer naar het album luisterde, deed het derde album van Vancouver Sleep Clinic opeens wel wat met me.
Tim Bettinson maakte Fallen Paradise samen met producer Charlie Perry, die het album heeft voorzien van een mooi verzorgd geluid. Het derde album van Vancouver Sleep Clinic is een album dat zich niet zomaar in een hokje laat duwen. Fallen Paradise is een album dat opvallend ruimtelijk is ingekleurd, waarbij zowel kan worden gekozen voor ingetogen en atmosferische klinken of een veel rijker ingekleurd geluid met weelderige arrangementen.
Het is een geluid dat deels elektronisch en deels organisch is ingekleurd en dat zeker wanneer wordt gekozen voor dromerige klanken van een bijzondere schoonheid is. Het past allemaal prachtig bij de bijzondere stem van Tim Bettinson, die in zijn uithalen opvallend hoge noten haalt, maar die ook loom en broeierig kan zingen.
Ook qua genre is het derde album van Vancouver Sleep Clinic geen album waar je zomaar een etiket op plakt. De Australische muzikant kiest in de meest ingetogen momenten voor ambient achtige klanken, maar maakt net zo makkelijk zwoele pop met een randje R&B. Hier en daar heb ik associaties met de betere muziek van Level 42, maar ik zou de Britse band uit de jaren 80, net als Bon Iver zeker geen continu relevant vergelijkingsmateriaal durven noemen.
Toen ik het album snel scande vond ik de muziek van Vancouver Sleep Clinic niet zo bijzonder, maar Fallen Paradise is geen album dat je recht doet met een oordeel op basis van wat korte fragmenten. De ware kracht van het album schuilt immers in de fascinerende wijze waarop de spanning wordt opgebouwd en in de bijzondere sfeer die Tim Bettinson creëert in zijn muziek.
Het is niet alleen muziek waarin de spanning prachtig wordt opgebouwd, maar het is ook muziek vol dynamiek. Fallen Paradise schakelt met enige regelmaat vrijwel naadloos tussen bijna verstilde momenten en klassiek aandoende arrangementen vol bombast, die de muziek van Vancouver Sleep Clinic ook nog de kant van de dansvloer op kunnen duwen.
Fallen Paradise speelde bij mij zeker niet direct een gewonnen wedstrijd, maar zeker bij beluistering met de koptelefoon maakt het album steeds meer indruk met prachtige klanken, spannende arrangementen en de na enige gewenning erg mooie stem van Tim Bettinson, al moet je van de hoge noten houden.
Fallen Paradise is een album dat zeker in de smaak moet kunnen vallen bij een brede groep muziekliefhebbers, al is het maar omdat de Australische muzikant in meerdere genres uit de voeten kan, verrassend vaak volstrekt tijdloos klinkt en uiteindelijk een uitstekend zanger blijkt. Bijzonder album. Erwin Zijleman