Pomme is nog altijd pas 26, maar dat hoor je geen moment op het prachtige Consolation, dat nog wat meer indruk maakt dan de twee uitstekende voorgangers. Pomme verwerkt in muzikaal opzicht zeer uiteenlopende invloeden en schuurt zowel tegen het stokoude Franse chanson als tegen de hedendaagse Franse popmuziek aan. De instrumentatie is dit keer verrassend sober en bevat veel ingrediënten uit de klassieke muziek, wat prachtig kleurt bij de licht doorleefde stem van Pomme, die alle ruimte krijgt om te excelleren. Zaz stond jarenlang op eenzame hoogte binnen de Franse popmuziek, maar met Pomme heeft ze er nu een zeer serieuze concurrent bij.
Meestal als ik in Frankrijk ben loop ik ook even binnen bij de lokale platenzaken, maar ik ben er in Normandië de afgelopen zomer echt niet een tegengekomen (zelfs geen FNAC). De meest interessante Franse release van 2022 had ik daar sowieso niet op kunnen pikken afgelopen zomer, want het nieuwe album van Pomme is pas deze week verschenen.
Pomme debuteerde in 2017 knap met À Peu Près, dat onmiddellijk liet horen dat we hier niet te maken hadden met het zoveelste lichtvoetige zuchtmeisje. Pomme maakte op haar debuutalbum muziek met inhoud en liet bovendien horen dat ze een uitstekende zangeres is. À Peu Près stond bol van de belofte, maar die kwam er pas echt uit op het eind 2019 uitgebrachte Les Failles, waarmee Pomme zich definitief schaarde onder de grote talenten binnen de Franse popmuziek. Les Failles was zelfs zo goed dat ik mijn recensie van het album inschatte dat Pomme alleen nog de bijna onaantastbare Zaz voor zich moest dulden.
Deze Zaz liet vorig jaar horen dat ze nog altijd prima albums maakt, maar dit jaar is het de beurt aan Pomme. Pomme, het alter ego van Claire Pommet, is nog altijd pas 26, maar ze heeft met Consolation een zeer indrukwekkend album afgeleverd dat nauwelijks is te rijmen met haar leeftijd. Consolation ligt deels in het verlengde van voorgangers À Peu Près en Les Failles, maar klinkt nog wat eigenzinniger dan deze voorgangers. Pomme laat zich ook dit keer inspireren door de tradities van het Franse chanson, maar ze heeft ook een zwak voor Britse en Amerikaanse folk.
De Franse muzikante verwerkt hiernaast invloeden uit de Franse popmuziek van het moment in haar muziek, wat van Consolation een bijzonder klinkend album maakt. De eigenzinnigheid van het nieuwe album van Pomme wordt versterkt door de fraaie arrangementen en instrumentatie op het album. Het is een instrumentatie die hier en daar aansluit bij die van het traditionele Franse chanson, maar Pomme heeft zich op haar nieuwe album ook absoluut laat beïnvloeden door Franse filmmuziek en put bovendien stevig uit de archieven van de klassieke muziek. Door de subtiele inzet van moderne elektronica in een aantal songs heeft de muziek van Pomme ook nog eens een eigentijds tintje.
Consolation is mooi en veelzijdig ingekleurd, maar het is ook een betrekkelijk sober ingekleurd album. Door alle open ruimte krijgt de stem van de Française alle ruimte om te schitteren en dat doet de stem van Pomme uitbundig. De stem van de muzikante uit Lyon klinkt over het algemeen zacht en hoog, maar Pomme heeft ook een aangenaam ruw randje op haar stembanden, waardoor ze ouder klinkt dan ze is. In muzikaal en vocaal opzicht overtuigt Pomme makkelijk op haar derde album, maar Consolation ontleent een groot deel van zijn kracht aan de avontuurlijke songs die lak hebben aan genres en de tijd.
Zeker wanneer wat traditioneel aandoende songs worden afgewisseld met hedendaagse elektronica, springt Pomme wat van de hak op de tak, maar het zit mij niet in de weg, Ook als Pomme in een van de songs op het album overschakelt naar het Engels haak ik niet direct af, al heb ik zelf een duidelijke voorkeur voor de Franstalige songs, die het geluid op Consolation bepalen. Na het prima debuut en het ijzersterke Les Failles, zet de Franse muzikante wederom een flinke stap op haar derde album, waarmee ze Zaz nu echt op de hielen zit. Erwin Zijleman
