Sofie Royer - Harlequin

Sofie Royer maakte in de eerste zomer van de coronapandemie als Sofie een van de eerste echte lockdown albums en trekt de lijn van dat album door op het net wat lichtere maar nog steeds eigenzinnige Harlequin
Cult Survivor van de Oostenrijkse Sofie (Fatouretchi Royer) kwam ruim twee jaar geleden aan als een donderslag bij heldere hemel. De jonge Oostenrijkse muzikante maakte, nadat ze was gestrand in Wenen, een aardedonker album, waarop ze genoeg had aan haar keyboards en haar stem. Het was een album dat aan alle kanten rammelde en verre van perfect was, maar het was ook een album dat onder de huid kroop. Het deze week verschenen Harlequin trekt de lijn van het geweldige debuutalbum door, maar klinkt ook wat lichter en toegankelijker, maar ook wat theatraler en minstens net zo eigenzinnig. Sofie is een blijvertje, dat is zeker.

Het in de zomer van 2020 verschenen Cult Survivor van de Oostenrijkse muzikante Sofie is achteraf bezien een van de eerste albums die werd getekend door de coronapandemie, die zich een paar maanden eerder had aangediend. Sofie Fatouretchi was voor het uitbreken van de pandemie een succesvol DJ die vooral vanuit Londen, New York en Los Angeles opereerde, maar door de lockdowns zat ze opeens opgesloten in Wenen, waar ze was opgegroeid. Ze besloot een popalbum te maken onder de naam Sofie en het is een album dat op mij diepe indruk maakte. 

Sofie Fatouretchi, naast DJ ook een klassiek geschoold violiste, maakte op haar debuutalbum indruk met intieme maar ook wat stekelige en vaak wat donker getinte popliedjes, die genoeg hadden aan de keyboards en de stem van de Oostenrijkse muzikante. Het waren popliedjes die hier en daar flink rammelden en bijna lo-fi klonken, maar het waren ook van die popliedjes die je na één keer horen voorgoed wilde koesteren. De popliedjes van Sofie klonken anders dan alle andere popliedjes van dat moment, maar het waren op hetzelfde moment popliedjes vol echo’s uit een aantal decennia muziekgeschiedenis. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik Sofie al weer was vergeten, maar deze week duikt de Oostenrijkse muzikante op met haar tweede album. Sofie noemt zich inmiddels Sofie Royer en vervolgt haar carrière als popmuzikant met Harlequin. Het is een album dat in het verlengde ligt van Cult Survivor, dat ik de afgelopen week weer volledig heb omarmd, maar Sofie Royer laat ook horen dat de tijden zijn veranderd. 

Cult Survivor was zoals gezegd een album dat de sfeer van de corona lockdowns perfect wist te vangen in donkere tinten en een wat beklemmende sfeer. Hoewel de wereld er momenteel zeker niet mooier uitziet dan in de zomer van 2020, integendeel zelfs, liggen de lockdowns achter ons en dat hoor je op Harlequin. Het tweede album van Sofie Royer klinkt wat lichter en opgewekter dan Cult Survivor, dat vooral loodzwaar en aardedonker klonk. 

Het nog altijd grotendeels elektronisch ingekleurde Harlequin is een bij vlagen betrekkelijk lichtvoetig popalbum met wat meer uptempo songs, maar met enige regelmaat slaat de melancholie weer genadeloos toe en is het weer “Sofie and her keyboards against the world”. De muzikante uit Wenen schuwt ook dit keer de persoonlijke thema’s niet en staat uitgebreid stil bij het volwassen worden in moeilijke tijden. 

Sofie Royer is geen heel groot zangeres en mist met enige regelmaat een noot, maar de zang van de Oostenrijkse muzikante doet ook dit keer van alles met me, ook als ze het Engels incidenteel verruilt voor het Duits. Harlequin heeft een wat minder hoog 80s gehalte dan Cult Survivor en klinkt hier en daar wat cabaretesk, wat ook niet zo gek is voor een album dat de Weense tradities op dit terrein eert, maar de Oostenrijkse muzikante staat ook nog altijd garant voor tijdloze popliedjes met een eigenzinnige twist. 

Hier en daar sleept Sofie Royer er wat beats bij, maar Harlequin is toch vooral een album met persoonlijke en nog altijd wat weemoedige popliedjes. Sofie Royer kan de enorme verrassing van Cult Survivor natuurlijk niet evenaren, maar ze stelt wat mij betreft zeker niet teleur met een album dat aan de ene kant voortbouwt op zijn voorganger, maar aan de andere kant ook een net wat andere invalshoek kiest. Ik ben nog steeds fan. Erwin Zijleman

De muziek van Sofie Royer is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Oostenrijkse muzikante: https://sofieroyer.bandcamp.com.

Harlequin van Sofie Royer is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Makaya McCraven - In These Times

De Amerikaanse jazzmuzikant Makaya McCraven creëert op In These Times zijn eigen muzikale universum en het is er een dat van de eerste tot en met de laatste noot fascineert, verbaast, betovert en hypnotiseert
Zeker bij eerste beluistering van In These Times van Makaya McCraven had ik geen idee wat ik met dit album aan moest. Het is een album waarop het etiket jazz is geplakt, maar In These Times is zoveel meer dan jazz. Makaya McCraven gaat aan de haal met invloeden uit twee handen vol genres en smeedt alle invloeden vervolgens op fascinerende wijze aan elkaar. Soms klinkt het inderdaad jazzy, maar over het algemeen overschrijdt de Amerikaanse muzikant de grenzen van het genre ruimschoots. Er wordt onnavolgbaar gemusiceerd op dit album dat maar weinig houvast biedt, maar op een of andere manier ook iets rustgevends heeft. Absoluut een van de meest opzienbarende albums van het moment.

De krenten uit de pop werd de afgelopen week volledig gedomineerd door vrouwelijke muzikanten. Nu is het aandeel van vrouwelijke muzikanten wel vaker aan de hoge kant, maar 100% vrouwelijke muzikanten vind ik zelfs wat te veel van het goede. Daarom als extraatje een mannelijke muzikant en direct maar een die zich redelijk ver buiten mijn muzikale comfort zone beweegt. De muziek van Makaya McCraven, want daar heb ik het over, wordt over het algemeen in het hokje jazz geduwd. Daar is af en toe wel wat voor te zeggen, maar de Amerikaanse muzikant zoekt de grenzen van het genre nadrukkelijk op. 

Makaya McCraven werd in Parijs geboren als kind van een Amerikaanse jazzmuzikant en een Hongaarse folkzangeres, maar groeide op in de Verenigde Staten, waar hij al op jonge leeftijd begon met het maken van muziek. Het deze week verschenen In These Times, dat de afgelopen weken al uitvoerig is bewierookt, is als ik het goed heb geteld het zevende soloalbum van de Amerikaanse muzikant, die hiernaast ook nog flink wat albums met anderen maakte, en het is wat mij betreft een album dat elf songs en ruim 41 minuten lang intrigeert. 

In die 41 minuten is geen rol weggelegd voor vocalen, maar in muzikaal opzicht gebeurt er verschrikkelijk veel en zelfs zoveel dat ik ook na talloze keren luisteren nog nieuwe dingen hoor. Makaya McCraven is van oorsprong drummer en percussionist en trekt op In These Times op deze terreinen alles uit de kast. Het drumwerk op het album is fantastisch, maar het is ook ondersteunend aan een hele batterij instrumenten. 

Hieronder de nodige blazers, die de muziek van Mayaka McCraven de kant van de jazz opduwen, maar wanneer de fluit, strijkers en vooral de harp worden ingezet, drijft In These Times redelijk ver af van de jazz, zoals ik die ken, en betovert het album met beeldende klanken die de fantasie prikkelen zoals maar weinig andere albums dit doen. Naast alle akoestische instrumenten verrijkt Makaya McCraven zijn songs ook nog eens met elektronica, waarna ook avant-garde gitarist Jeff Parker (onder andere bekend van Tortoise) zijn kunsten nog eens mag vertonen. 

Zeker als Makaya McCraven met onnavolgbare ritmes strooit is de muziek op In These Times lastig te doorgronden, maar het album bevat ook bijna rustgevende passages. Invloeden uit de jazz, psychedelica, avant-garde, Krautrock, ambient, rock, wereldmuziek, hiphop en soul hebben allemaal hun weg gevonden naar dit bijzondere album en Makaya McCraven maakt tussendoor ook nog muziek waarvoor de genrenamen nog moeten worden bedacht. 

Het is absoluut muziek die zich ver buiten mijn comfort zone beweegt, maar hoe vaker ik naar In These Times van Makaya McCraven luister hoe meer mooie dingen ik hoor en hoe dierbaarder dit album me wordt. Het is een album vol echo’s uit het verleden, maar de Amerikaanse muzikant maakt ook muziek van de toekomst. 

In These Times staat vol beeldende muziek waar je zelf de beelden bij mag bedenken, maar het is ook muziek die het bewustzijn op fascinerende wijze beïnvloedt en hier en daar een hypnotiserende uitwerking heeft op de luisteraar. Ik begrijp nog steeds geen snars van In These Times van Makaya McCraven, maar wat is dit een bijzonder en bij vlagen hemeltergend mooi album. Erwin Zijleman

De muziek van Makaya McCraven is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Amerikaanse muzikant: https://intlanthem.bandcamp.com/album/in-these-times.

In These Times van Makaya McCraven is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Lara Taubman - Ol' Kentucky Light

De Amerikaanse muzikante Lara Taubman vond de inspiratie voor Ol' Kentucky Light op een snikhete dag in New York, maar levert een album af dat vooral koude herfst- en winteravonden aangenaam gaat verwarmen
Het debuut van Lara Taubman pikte ik ruim twee jaar geleden net wat te laat op, maar met haar tweede album ben ik wel bij de les. Ol' Kentucky Light werd geïnspireerd door een aantal gospelsongs, maar op haar tweede album maakt Lara Taubman vooral tijdloze singer-songwriter muziek met invloeden uit de folk, country, jazz, pop, soul, en natuurlijk gospel. Het levert een album op dat met gemak vijftig jaar oud zou kunnen zijn, maar ook in 2022 komt de muziek van de New Yorkse singer-songwriter makkelijk aan. De songs zijn aansprekend, de instrumentatie is sober maar doeltreffend en Lara Taubman beschikt over een bijzondere stem vol gevoel. Mooi album.

Revelation, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Lara Taubman, zou oorspronkelijk aan het begin van 2020 verschijnen, maar een wereldwijd opduikend virus stelde de release een paar maanden uit. In de zomer van 2020 heb ik het album vervolgens gemist, waardoor ik pas een jaar later voor het eerst kennis maakte met de muziek van de singer-songwriter uit New York. Het was een kennismaking die indruk heeft gemaakt, want Revelation bleek een album dat lijkt weggelopen uit een heel ver verleden. Het is bovendien een album dat in dit verre verleden absoluut zou zijn uitgegroeid tot een klassieker. 

Deze maand keerde Lara Taubman terug met haar tweede album en ook Ol' Kentucky Light is veel te mooi en bijzonder om over het hoofd te zien. De inspiratie voor haar nieuwe album vond Lara Taubman in de zomer van 2021 in een snikheet Manhattan, de thuisbasis van de Amerikaanse muzikante. Ondanks de verzengende hitte, het was meer dan 40 graden in de stad, besloot Lara Taubman om een wandeling te maken door Washington Square Park, terwijl de gospelsong If I Can Help Somebody van Mahalia Jackson door de koptelefoon kwam. 

Ik weet uit eigen ervaring dat muziek tijdens lang wandelen kan zorgen voor bijzondere ervaringen en Lara Taubman ervoer de gospelklanken op de snikhete dag in de grote stad zelfs als een mythische ervaring. De gospelmuziek inspireerde de Amerikaanse muzikante uiteindelijk tot het maken van Ol' Kentucky Light, maar het heeft zeker geen typisch gospelalbum opgeleverd. 

Lara Taubman groeide op in de Appalachen en nam ook invloeden uit de muziek waarmee ze opgroeide mee op haar nieuwe album, dat verder werd verrijkt met invloeden uit de folk, de country en de jazz. Ze maakte het album uiteindelijk in haar thuisbasis New York, samen met producer Steven Williams en een aantal prima muzikanten. 

Ol' Kentucky Light is net als het debuutalbum van Lara Taubman een album dat ook in de jaren 70 gemaakt had kunnen zijn en de jazzy songs zelfs een aantal decennia eerder. Het is een album dat niet misstaat tussen de klassiekers van de grote vrouwelijke singer-songwriters uit de jaren 70, wat overigens niet betekent dat het album vijf decennia later ook maar enigszins gedateerd klinkt. 

De songs en de fraaie door organische klanken gedomineerde instrumentatie zijn niet alleen tijdloos, maar bovendien van een bijzondere schoonheid en intensiteit. Die schoonheid en intensiteit worden nog wat verder opgetild door de geweldige stem van Lara Taubman, die de songs op Ol' Kentucky Light met heel veel gevoel vertolkt. 

De Amerikaanse muzikante heeft er al een carrière in de kunst opzitten, waardoor ze haar songs met meer doorleving vertolkt dan de meeste van haar soortgenoten, die een stuk jonger zijn. De stem van Lara Taubman is niet alleen een stem vol emotie, maar het is ook een stem met een bijzonder geluid. Het is een geluid dat in de hoge noten wat tegen de haren in kan strijken, maar juist de oneffenheden in de zang geven Ol' Kentucky Light een oorspronkelijk en bijzonder karakter. 

Lara Taubman heeft een album gemaakt dat precies op tijd komt, want ondanks het feit dat de Amerikaanse muzikante haar inspiratie voor het album vond op een snikhete zomerdag, is dit er een voor stormachtige herfstdagen en koude en donkere winteravonden. Laat ze maar komen. Erwin Zijleman

Ol' Kentucky Light van Lara Taubman is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Lande Hekt - House Without A View

Lande Hekt trekt vooralsnog niet heel veel aandacht met haar muziek, maar House Without A View is, net als voorganger Going To Hell, een uitstekend album dat in alle opzichten mee kan met de besten in het genre
De Britse muzikante Lande Hekt timmerde al een aantal jaren aan de weg toen ze begin 2021 het uitstekende Going To Hell uitbracht. Het is een album dat helaas een beetje ondersneeuwde, maar echt alle aandacht had verdiend. Die aandacht verdient de muzikante uit Bristol ook met haar nieuwe album House Without A View, dat een wat minder ruw en ook wat veelzijdiger geluid laat horen, maar na enige gewenning is ook op het nieuwe album van Lande Hekt weer alles raak. De aanstekelijke songs zijn mooi ingekleurd en blijven aangenaam hangen, de zang van de Britse muzikante is ook dit keer geweldig en ze heeft nog wat te melden ook. Topalbum weer van Lande Hekt.

Ik was aan het begin van 2021 zeer gecharmeerd van Going To Hell van Lande Hekt. De Britse muzikante had eerder al een tweetal albums afgeleverd met haar band Muncie Girls en had met het in 2019 uitgebrachte Gigantic Disappointment ook al een prima EP op haar naam staan, maar zo goed als op Going To Hell had ik Lande Hekt nog niet gehoord. 

Going To Hell was een redelijk rechttoe rechtaan indierock album, dat de inspiratie vooral vond in de jaren 90, onder andere bij de door mij zeer bewonderde Juliana Hatfield. Het heldere rockgeluid zonder opsmuk klonk echter geweldig, de songs bleven direct bij de eerste keer horen hangen en Lande Hekt overtuigde bijzonder als zangeres en als tekstdichter. 

Alle reden dus om nieuwsgierig te zijn naar het nieuwe album van de muzikante uit Bristol, dat deze week is verschenen. Direct bij de eerste noten van House Without A View is duidelijk dat Lande Hekt heeft gekozen voor een net wat ander geluid, al zijn de verschillen met Going To Hell subtiel. 

Het is een geluid dat nog steeds geïnspireerd lijkt door muziek uit de jaren 90, maar het klinkt allemaal wat minder ruw en direct. House Without A View bevat naast invloeden uit de indierock ook ingrediënten uit de shoegaze, dreampop en postpunk en Lande Hekt is bovendien niet vies van een snufje pop of folk. Mede vanwege mijn liefde voor het vorige album van Lande Hekt was ik in eerste instantie vooral gecharmeerd van de wat stevigere tracks op House Without A View, maar ik moet zeggen dat ik snel gewend ben geraakt aan het nieuwe geluid van de Britse muzikante. 

House Without A View is voorzien van een wat zompig geluid waarin naast bas, drums en gitaren ook plaats is voor keyboards. Het zijn vooral de gitaren die de aandacht opeisen op House Without A View en met deze gitaren kan het alle kanten op. Lande Hekt kan uit de voeten met een akoestische gitaar in een sobere folksong, maar bouwt ook gruizige gitaarmuren op of verrast juist met prachtig melodieus gitaarwerk dat herinnert aan een band als The Sundays. 

De Britse muzikante maakte op haar vorige album indruk als zangeres en songwriter en doet dat ook op haar nieuwe album. Ze beschikt over een stem die net zo makkelijk lieflijk als rauw kan klinken en het is een stem die emotie toevoegt aan de songs op het album. Het zijn nog altijd songs die zich vrijwel onmiddellijk genadeloos opdringen, maar het zijn ook dit keer songs die ergens over gaan. Lande Hekt schreef op Going To Hell messcherpe persoonlijke teksten en doet dat ook weer op House Without A View, dat ze zelf haar ‘coming out’ album noemt. 

Ik was bij eerste beluistering van het album heel even teleurgesteld dat Lande Hekt op House Without A View heeft gekozen voor songs met net wat minder scherpe randjes, maar nu ik het nieuwe album van de Britse muzikante meerdere keren heb gehoord, ben ik verliefd op zo ongeveer alle tracks op het album en dringen met name de heerlijke gitaarlijnen en de mooie stem van Lande Hekt zich steeds meedogenlozer op. 

Going To Hell van Lande Hekt kreeg in Nederland echt veel te weinig aandacht en ook over House Without A View lees ik nog niet al teveel, maar de Britse muzikante doet echt geen moment onder voor al die jonge vrouwelijke muzikanten die momenteel op handen worden gedragen. Geweldig album. Erwin Zijleman

De muziek van Lande Hekt is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://landehekt.bandcamp.com/album/house-without-a-view-2.

Wyldest - Feed The Flowers Nightmares

Zoe Mead verruilt op Feed The Flowers Nightmares de zonnestralen van het vorige album van Wyldest voor donkere klanken en flink wat melancholie, wat een ander maar wederom prachtig album oplevert
Zoe Mead maakte het vorige album van Wyldest grotendeels in haar eentje, maar werkt dit keer samen met muzikant Luciano Rossi (Idlewild). Feed The Flowers Nightmares heeft zeker raakvlakken met het vorig jaar verschenen Monthly Friend, maar klinkt ook anders. De muziek van Wyldest klinkt voller, dynamischer en beeldender en is bij vlagen ook wat steviger, maar het blijft door de prachtige stem van Zoe Mead ook typisch Wyldest. Feed The Flowers Nightmares is een album dat lijkt gemaakt voor een wat groter publiek, maar de Britse muzikante heeft geen concessies gedaan wanneer het gaat om de kwaliteit, die je overigens het best oppikt bij beluistering met de koptelefoon.

Vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van Wyldest, waarna ik ook het debuutalbum van het project van de Britse muzikante Zoe Mead en de fraaie ingetogen remake van dit album ontdekte. Op het vorig jaar verschenen Monthly Friend vond Zoe Mead haar inspiratie vooral in de 80s pop en 90s dreampop, wat een even zonnig als dromerig album opleverde, dat in de persoonlijke teksten van de Britse muzikante stil stond bij de nodige gender issues. 

Op het deze week verschenen Feed The Flowers Nightmares borduurt Zoe Mead deels voort op de uitstekende voorganger, maar Wyldest slaat ook een aantal andere wegen in. Zoe Mead deed op Monthly Friend, deels gedwongen door de coronapandemie, alles zelf, maar werkt op haar nieuwe album samen met Luciano Rossi, die ook in de band Idlewild speelt. Het is wat mij betreft een bijzondere combinatie en het levert een album op dat niet alleen net wat anders klinkt dan het vorige album, maar dat ook wat veelzijdiger is. 

Ook op Feed The Flowers Nightmares staat de mooie stem van Zoe Mead centraal. Het is een stem die ook dit keer heerlijk dromerig kan klinken, maar de Britse muzikante varieert dit keer wat meer met haar stem, wat zorgt voor meer dynamiek in de zang. Die dynamiek is in nog sterkere mate toegevoegd aan de inkleuring van het album. Vergeleken met Monthly Friend klinkt de muziek van Wyldest op Feed The Flowers Nightmares een stuk voller, donkerder en beeldender. 

De uitbundige zonnestralen hebben plaats gemaakt voor vaak zeer melancholische klanken, die hier en daar worden versterkt door violen, stevigere gitaren of breed uitwaaiende elektronica. Zoe Mead noemt Feed The Flowers Nightmares zelf haar doompop album en voor die typering is wel wat te zeggen. Aan de andere kant moeten de verschillen met het vorige album van Wyldest niet worden overdreven. 

Ook op haar nieuwe album kan Zoe Mead uit de voeten met mooi ingekleurde songs vol invloeden uit de 90s dreampop, maar waar het geluid op het vorige album redelijk eenvormig was, kunnen de songs op Feed The Flowers Nightmares hier en daar ontsporen met een muur van gitaren, strijkers en elektronica.Net als zoveel andere albums van deze week is Feed The Flowers Nightmares van Wyldest een album dat gemaakt lijkt voor de seizoenen die er aan komen, want de nieuwe muziek van Zoe Mead komt het best tot zijn recht wanneer de zon onder is. 

Wyldest kiest op Feed The Flowers Nightmares niet alleen voor een donkerder en voller, maar hier en daar ook voor een wat meer mainstream geluid. Dat hoor je vooral in de wat meer uptempo songs op het album. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar de langzamere en meer ingetogen songs op het album, die wat dichter tegen de vorige albums van Wyldest aankruipen, maar wel profiteren van de toegevoegde dynamiek en beeldende kracht op het nieuwe album van de muzikante uit Londen. 

Feed The Flowers Nightmares is overigens wel een album dat beter wordt wanneer je het vaker hoort en het is bovendien een album dat het best tot zijn recht komt wanneer je het met volledige aandacht beluistert. Ik heb het album inmiddels meerdere keren gehoord en vind Feed The Flowers Nightmares inmiddels zeker niet minder dan de vorige albums van Wyldest en misschien zelfs wel wat beter. Erwin Zijleman

De muziek van Wyldest is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://wyldest.bandcamp.com/album/feed-the-flowers-nightmares.

Nikki Lane - Denim & Diamonds

Het is veel te lang stil geweest rond de Amerikaanse muzikante Nikki Lane, maar ze keert deze week terug met een door niemand minder dan Josh Homme geproduceerd album, dat lekker stevig klinkt
Bij Nikki Lane dacht ik tot voor kort aan authentiek klinkende countrymuziek, maar op haar nieuwe album Denim & Diamonds laat Nikki Lane ook een andere kant van zichzelf horen. Producer Josh Homme nam een aantal leden van zijn band Queens Of The Stone Age mee naar de studio en deze konden het niet laten om het nieuwe album van Nikki Lane te voorzien van een stevige rockinjectie. Ook bij flink wat gitaargeweld houdt de krachtige stem van de Amerikaanse muzikante zich makkelijk staande en gelukkig heeft Nikki Lane de country niet volledig afgezworen op een album waarop we te lang hebben moeten wachten, maar dat zeker niet teleurstelt.

Denim & Diamonds, het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante Nikki Lane, werd een tijd geleden al aangekondigd, maar is nu dan eindelijk verschenen. Dat werd wel tijd ook, want het vorige album van de muzikante uit Nashville, Tennessee, verscheen helemaal aan het begin van 2017 en is dus inmiddels vijfenhalf jaar oud. Wat Nikki Lane de afgelopen jaren heeft gedaan weet ik niet precies, al was ze vorig jaar nog te horen op Chemtrails Over The Country Club van Lana Del Rey. 

Nikki Lane brak een jaar of acht geleden door met het door Dan Auerbach geproduceerde All Or Nothin’, waarop ze klonk als de legendarische countryzangeressen uit het verre verleden en indruk maakte met een krachtige stem met een mooie en emotievolle snik. Het vijfenhalf jaar geleden verschenen Highway Queen werd door Nikki Lane en haar partner Jonathan Tyler geproduceerd en liet naast countryinvloeden uit het verleden ook een meer eigentijds countrygeluid horen. 

Het zijn twee kanten van de Amerikaanse muzikante die terugkeren op het deze week verschenen Denim & Diamonds, maar Nikki Lane heeft ook een flinke verrassing in petto. Nikki Lane koos in de persoon van Josh Homme immers voor een zeer opvallende producer voor haar vierde album. De Queens Of The Stone Age voorman nam ook nog eens bandleden Dean Fertita, Alain Johannes en Michael Shuman mee naar de studio, waardoor het QOTSA-gehalte op Denim & Diamonds hoog is. 

Je hoort het direct in de openingstrack, waarin de ritmesectie een stevige basis legt en de gitaren luider en rauwer klinken dan we in de countrymuziek gewend zijn. Invloeden uit de country zijn in deze openingstrack vrijwel afwezig, maar Nikki Lane blijft met haar krachtige stem makkelijk overeind. 

Na twee vooral rock georiënteerde songs laten de door Josh Homme gerekruteerde muzikanten horen dat ze ook met countrymuziek uit de voeten kunnen en voelt Denim & Diamonds, mede dankzij de pedal steel en de snik in de stem van Nikki Lane, even aan als een warm bad. 

De meningen over het nieuwe rockgeluid van Nikki Lane zullen ongetwijfeld verdeeld zijn, maar ik vind het persoonlijk bijzonder lekker klinken. De stem van Nikki Lane had ook op de vorige albums al wel wat van Kirsty MacColl, maar in de rocksongs op het album hoor ik nog veel meer raakvlakken met de veel te vroeg overleden Britse zangeres en dat is geen straf. Rockinvloeden spelen een belangrijke rol op Denim & Diamonds, maar wanneer Nikki Lane wat opschuift richting country, hoor je ook dit keer de flarden van de groten uit het verleden. 

De verrassende samenwerking met Josh Homme levert een veelzijdig album op dat laat horen dat Nikki Lane in meerdere genres uit de voeten kan. In vocaal opzicht is het ook dit keer weer ijzersterk, maar ook het veelkleurige geluid met alles tussen zoete country en bijna stonerrock en de aanstekelijke songs dragen nadrukkelijk bij aan de kracht en kwaliteit van het nieuwe album van Nikki Lane. Na een stilte van vijfenhalf jaar waren de verwachtingen natuurlijk hooggespannen, maar mede door de nieuwe koers maakt Nikki Lane de verwachtingen wat mij betreft waar en behoort ze nog altijd tot de smaakmakers in het genre ... en daarbuiten. Erwin Zijleman

De muziek van Nikki Lane is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://nikkilane.bandcamp.com/album/denim-diamonds.

Denim & Diamonds van Nikki Lane is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Maya Hawke - MOSS

Succesvolle actrices die ook nog eens muziek willen maken staan bij de critici direct met 3-0 achter, maar Maya Hawke laat ook op haar tweede album horen dat ze ook als muzikante zeer talentvol is
Ook ik bekeek het debuutalbum van Maya Hawke in de zomer van 2020 met enige scepsis, maar de succesvolle actrice, het voormalige model en het kind van twee beroemde ouders, bleek een prachtig debuutalbum gemaakt te hebben. Op dit debuutalbum liet de jonge Amerikaanse muzikante zich stevig beïnvloeden door de Laurel Canyon folk uit het verleden en door de jazzy pop van Norah Jones, waarmee producer Jessie Harris uitstekend uit de voeten kon. Op het deze week verschenen MOSS kiest de muzikante uit New York hier en daar voor een net wat moderner geluid, maar de liefde voor de Laurel Canyon folk uit de jaren 60 en 70 is ze zeker niet kwijt. Mooi album weer.

Blush, het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter en actrice Maya Hawke, die ook nog een carrière als fotomodel achter zich heeft, sneeuwde in de zomer van 2020, helaas echt volledig onder. Het is doodzonde, want het samen met producer Jessie Harris (Norah Jones) gemaakte Blush was een verrassend sterk album, waarop de jonge muzikante uit New York vooral invloeden uit de Laurel Canyon folk verwerkte en hier en daar jazzy accenten toevoegde. De songs van Maya Hawke deden meer dan eens denken aan de muziek van Norah Jones, die in één van de tracks op het album zelf opdook. 

Actrices en modellen die een carrière in de muziek ambiëren hebben de schijn meestal flink tegen en Maya Hawk is ook nog eens de dochter van bekende ouders (Ethan Hawke en Uma Thurman), wat meestal ook niet helpt. De jonge muzikante en succesvolle actrice, die onder andere is te zien in de Netflix hit Stranger Things, verdient het echter om op haar muzikale kwaliteiten te worden beoordeeld en die vielen op Blush zeker niet tegen. 

Maya Hawke duikt deze week op met haar tweede album, dat wederom niet in de spotlights staat, al heeft ze alvast een mooi cijfer binnen van het kritische Pitchfork. Ook op MOSS maakt de jonge muzikante uit New York weer indruk met mooie folky songs, die betrekkelijk sober zijn ingekleurd en alle ruimte bieden aan haar mooie en karakteristieke stem, die wat zachter klinkt dan op haar debuutalbum en hier en daar gezelschap krijgt van een mannenstem.

Maya Hawke heeft wederom een uitstekende producer gekozen in de persoon van Benjamin Lazar Davis, die niet alleen lid is van de bands Okkervil River en Cuddle Magic, maar ook werkte met Joan As Policewoman. Maya Hawke deed hiernaast een beroep op Phoebe Bridgers protegee Christian Lee Hutson en op Jonathan Low, die werkte met Taylor Swift. 

Vergeleken met haar debuutalbum Blush klinkt MOSS wat eigentijdser, al zijn nog steeds flink wat invloeden uit het verleden hoorbaar. Het is aan de ene kant jammer dat invloeden uit de Laurel Canyon folk wat aan terrein hebben verloren, maar aan de andere kant zijn er genoeg albums die hier op voortborduren en bovendien komen aan het eind van het album nog wat traditioneler klinkende songs voorbij. 

Maya Hawke heeft op MOSS gewerkt aan een meer eigen en bovendien wat eigentijdser geluid en ze is hierin uitstekend geslaagd. Ik was op Blush al zeer gecharmeerd van de zang van de Amerikaanse muzikante, maar op MOSS maakt de stem van Maya Hawke nog veel meer indruk, al is het maar omdat ze het subtiele rauwe randje op haar stembanden zeer smaakvol inzet. 

Ook in muzikaal en productioneel opzicht vind ik het tweede album van de New Yorkse muzikante een stuk interessanter dan de meeste andere albums van jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indie en MOSS is in deze opzichten ook net wat interessanter dan het debuutalbum. MOSS is een album dat vooral vanwege de stem van Maya Hawke betrekkelijk makkelijk verleidt, maar het is ook een album waarop veel te ontdekken valt. 

In mijn recensie van Blush noemde ik het album een van de memorabele debuten van 2020. Ik ben het album zelf vervolgens te snel weer vergeten, maar was bij beluistering deze week verrast hoe goed het album is. Het deze week verschenen MOSS vind ik nog mooier en interessanter dan het helaas over het hoofd geziene debuut van Maya Hawke. Het moet genoeg zeggen over de kwaliteit van het album. Van mij mag Maya Hawke vol kiezen voor de muziek. Erwin Zijleman

De muziek van Maya Hawke is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://mayahawke.bandcamp.com.

MOSS van Maya Hawke is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Fairground Attraction - The First Of A Million Kisses (1988)

De Britse band Fairground Attraction leverde in 1988, mede dankzij de fantastische zang van frontvrouw Eddi Reader, een droomdebuut af met The First Of A Million Kisses, maar hier bleef het helaas ook bij
In 1988 was er opeens de Britse band Fairground Attraction, die in eerste instantie aandacht trok met de aanstekelijke single Perfect, maar hierna op haar debuutalbum The First Of A Million Kisses liet horen dat het nog veel beter kon. Het was deels de verdienste van de nostalgische songs vol invloeden en het bijzonder aangename akoestische geluid op het album, maar het was vooral de geweldige stem van de zangeres van de band die indruk maakte. Die zangeres, Eddi Reader, zou de band na het debuutalbum verruilen voor een carrière als solomuzikant, maar zo goed op The First Of A Million Kisses, dat ook bijna 35 jaar later nog geweldig klinkt, zou het helaas nooit meer worden.

De Schotse singer-songwriter Eddi Reader begon aan het begin van de jaren 90 aan een solocarrière, die inmiddels een flinke stapel albums heeft opgeleverd. Het zijn albums die zeker niet allemaal memorabel zijn, maar er zitten een aantal uitstekende albums tussen, waarvan het titelloze album uit 1994 en Driftwood uit 2002 mijn persoonlijke favorieten zijn. Mijn favoriete album waarop Eddi Reader de hoofdrol speelt is echter zonder enige twijfel The First Of A Million Kisses, het debuutalbum van haar band Fairground Attraction uit 1988. 

De Britse band zou uiteindelijk blijven steken op twee albums, maar bij de release van het zwakke Any Fond Kiss in 1990 had Eddi Reader de band al verlaten voor haar solocarrière. Het debuutalbum van Fairground Attraction blijft echter een fantastisch album, dat de tand des tijds ook nog eens verrassend goed heeft doorstaan. 

Fairground Attraction brak in 1988 door met de aanstekelijke single Perfect, maar ik vind nagenoeg alle andere tracks op The First Of A Million Kisses beter dan de succesvolle single. The First Of A Million Kisses vertrouwt stevig op de stem van Eddi Reader, die op het debuutalbum van Fairground Attraction echt geweldig zingt. De Schotse muzikante zingt met veel gevoel en expressie, maar varieert ook eindeloos met haar stem, die bijzonder krachtig en uitbundig kan klinken, maar die ook ingetogen en gevoelig kan zijn. 

Het is de zang die het debuutalbum van de band zo goed maakt, maar ook in muzikaal opzicht is The First Of A Million Kisses dik in orde. De band heeft haar debuutalbum voorzien van een akoestisch geluid dat uiteenlopende invloeden verwerkt, waaronder invloeden uit de folk, country, jazz, gipsy en cajun. Het zijn invloeden die bovendien van ver voor 1988 stammen, wat het album een nostalgisch tintje geeft. 

De band beperkt zich zelf tot gitaren, waaronder de Mexicaanse guitarron, en drums, maar gastmuzikanten kleuren de muziek van Fairground Attraction fraai in met onder andere accordeon, piano, mandoline en klarinet. Het zijn klanken die het goed doen bij wat hogere temperaturen, maar als de temperatuur buiten daalt, verwarmt het debuutalbum van Fairground Attraction op aangename wijze de ruimte. 

De muziek op The First Of A Million Kisses klinkt wat nostalgisch en ook de songs op het album lijken weggelopen uit andere tijden, zeker wanneer de muziek van Fairground Attraction wat theatraal of cabaretesk klinkt. Hoe Fairground Attraction op haar debuutalbum ook klinkt, altijd is er de fascinerende stem van Eddi Reader, die zich soepel beweegt langs de mooie, warme en zonnige akoestische klanken op het album en bij mij met grote regelmaat goed is voor kippenvel. 

Met haar debuutalbum leek Fairground Attraction verzekerd van een prachtige toekomst, maar de band viel al uit elkaar voor het de vruchten kon plukken van het succes van het debuutalbum. Het is achteraf bezien best triest, zeker als je je beseft dat ook de solocarrière van Eddi Reader de torenhoogte belofte van The First Of A Million Kisses nooit helemaal heeft waargemaakt. Het was even geleden dat ik het album had beluisterd, maar het had me direct weer te pakken en is inmiddels een trouwe muzikale metgezel op de eerste herfstavonden van 2022. Erwin Zijleman

Eerie Wanda - Internal Radio

Eerie Wanda, een project van de Nijmeegse muzikante Marina Tadic, vervolgt haar weg met het uitstekende Internal Radio, dat indruk maakt met donkere maar ook zeer sfeervolle songs vol geheimen
Marina Tadic maakte ruim drie jaar geleden indruk met Pet Town, het tweede album van haar project Eerie Wanda. Na een zeer geslaagd uitstapje met de Amerikaanse indierock band Kidbug, keert Eerie Wanda deze week terug met Internal Radio, dat nog een stuk mooier en indrukwekkender is dan zijn voorganger. Het nieuwe album van Eerie Wanda verschilt van zijn voorganger als de dag van de nacht. De zonnige klanken van Pet Town hebben plaats gemaakt voor een donker en wat dromerig geluid, waarin elektronica een belangrijke rol speelt en waarin Marina Tadic indruk maakt als zangeres. Internal Radio is een wonderschoon album dat steeds intenser betovert.

Pet Town, het tweede album van Eerie Wanda, liet ik in 2019 maar liefst tien maanden op de stapel liggen, voor ik het album eindelijk op de juiste waarde wist te schatten. Het project van de in Bosnië-Herzegovina geboren, maar in Nederland opgegroeide Marina Tadic, vermaakte op het tweede album van Eerie Wanda met buitengewoon zonnige maar ook knap in elkaar stekende popliedjes, die ik in eerste instantie omarmde als ‘guilty pleasures’, maar die uiteindelijk veel meer bleken dan dat. Het zijn popliedjes die het complete spectrum tussen Belle And Sebastian en Mazzy Star wisten te bestrijken, maar Eerie Wanda had op Pet Town ook een duidelijk eigen geluid, dat nieuwsgierig maakte naar volgende stappen. 

Marina Tadic dook in 2020 op als lid van de Amerikaanse band Kidbug, die een uitstekend indierock album afleverde, maar inmiddels ligt de focus weer bij Eerie Wanda, dat deze week terugkeert met Internal Radio. Marina Tadic maakte het nieuwe album van Eerie Wanda samen met de legendarische Amerikaanse muzikant en producer (Mark) Kramer, het alter ego van Stephen Michael Bonner, die onder andere het complete oeuvre van Galaxie 500 produceerde, en hiernaast schoof Kidbug collega Adam Harding aan voor extra en altijd prachtige gitaarpartijen. 

Direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat Internal Radio een totaal ander album is geworden dan voorganger Pet Town. De zonnige klanken van het vorige album van Eerie Wanda hebben plaatsgemaakt voor een stemmiger en veel donkerder geluid, dat perfect past bij de vorige week binnengehaalde herfst. De meeste songs op het album slepen zich langzaam voort en zijn rijk versierd met wolken elektronica, wat in de openingstrack direct associaties oplevert met de muziek van Beach House. 

Het Frans-Amerikaanse duo blijft het hele album lang relevant vergelijkingsmateriaal, maar ook dit keer heeft Eerie Wanda een duidelijk eigen geluid, waarin ook organische klanken hun weg hebben gevonden. Wanneer de gitaren wat steviger worden aangezet flirt Internal Radio voorzichtig met postpunk, maar het album bevat ook een aantal meer ingetogen en dromerige tracks met een vleugje dreampop en een snufje Cocteau Twins, die David Lynch zo kan gebruiken voor de prequel, sequel of spin-off van Twin Peaks. 

Internal Radio is een veelzijdig album, waarop volop ruimte is voor experiment, maar Eerie Wanda slaagt er ook in om de wat donkere en mysterieuze sfeer vast te houden in alle tracks, waardoor Internal Radio een zeer consistent album is. Net als op het vorige album zijn de songs van Eerie Wanda van het soort dat makkelijk verleidt, maar ook dit keer zitten de songs van Marina Tadic knap in elkaar. Zo zijn de lagen elektronica die zijn toegevoegd verrassend subtiel en ook de andere instrumenten die zijn toegevoegd aan het mooie geluid op Internal Radio laten veel ruimte open. 

Deze ruimte wordt fraai gevuld met de mooie stem van Marina Tadic, die zich als zangeres flink heeft ontwikkeld sinds haar vorige album en klaar lijkt voor een internationale carrière. Voor het op de juiste waarde schatten van het vorige album van Eerie Wanda had ik zoals eerder gezegd een maand of tien nodig, maar bij mijn eerste beluistering van Internal Radio was ik er echt onmiddellijk uit: Prachtplaat! Jaarlijstjesmateriaal! Punt. Erwin Zijleman

De muziek van Eerie Wanda is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse muzikante: https://eeriewanda.bandcamp.com/album/internal-radio.

Internal Radio van Eerie Wanda is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (lavender), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Beth Orton - Weather Alive

Het was lang stil rond Beth Orton, maar de Britse muzikante keert deze week terug met het wonderschone Weather Alive, dat opvalt door een fraaie mix van aardse en atmosferische klanken en mooi doorleefde vocalen
Beth Orton keert deze week terug met de opvolger van het al zesenhalf jaar oude Kidsticks. Dat was zeker niet het sterkste album van de Britse muzikante, maar op Weather Alive heeft Beth Orton de goede vorm weer gevonden. Op haar nieuwe album werkt Beth Orton samen met een aantal muzikanten met een jazzachtergrond, wat een bijzonder geluid oplevert. Weather Alive heeft aan de ene kant een organisch en aards geluid, maar de Britse muzikante kiest op haar nieuwe album ook voor atmosferische elektronische klankentapijten. Het kleurt niet alleen prachtig bij haar bijzondere en doorleefde stem, maar ook bij de donkere seizoenen die er aan komen.

Het is ruim zes jaar stil geweest rond de Britse muzikante Beth Orton, die in 2016 voor het laatst van zich liet horen met het met flink wat elektronica ingekleurde Kidsticks. Kidsticks vond ik zes jaar geleden een verrassend en ook moedig album, maar het is geen Beth Orton album dat ik sindsdien nog vaak uit de kast heb getrokken. 

De Britse muzikante bereikte haar creatieve piek wat mij betreft op haar debuutalbum Trailer Park uit 1996 (het samen met William Orbit gemaakte en nauwelijks verkrijgbare Superpinkymandy uit 1993 tel ik maar even niet mee) en opvolger Central Reservation uit 1999, al doet het grotendeels akoestische Sugaring Season uit 2012 nauwelijks onder voor de twee klassiekers in het oeuvre van Beth Orton. 

Dat Beth Orton nog steeds albums kan maken die niet onder doen voor haar beste werk laat ze deze week horen op haar nieuwe album Weather Alive. Het is een album dat tot stand kwam in een zware periode waarin Beth Orton terugkeerde naar Engeland, werd getroffen door psychische problemen, te maken kreeg met het overlijden van oude muzikale compagnons en ook nog eens in een pandemie terecht kwam. 

Het is een album dat weer flink anders klinkt dan de vorige albums van de Britse muzikante en dat is knap. Beth Orton werkte dit keer samen met een aantal muzikanten die vooral in de jazzhoek opereren en van wie Tom Skinner (Sons of Kemet, The Smile) de bekendste is. Ook de bijdragen van bassist Tom Herbert, multi-instrumentalist Shahzad Ismaily, vibrafoon virtuoos Sam Beste, toetsenist Francine Perry en saxofonist Alabaster dePlume mogen echter niet onvermeld blijven. 

De meeste songs op Weather Alive klinken in de basis folky en wat jazzy en maken indruk met aardse en organische klanken, waarin vooral de ritmes van Tom Skinner en de diepe baslijnen van Tom Herbert opvallen. Het is een geluid dat wordt aangevuld met een spaarzaam ingezette piano, het instrument waarmee Beth Orton de eerste versies van de songs op haar nieuwe album maakte. 

Een beperkt aantal songs op het album beperkt zich tot deze grotendeels aards klinkende basis, maar de meeste songs op Weather Alive worden op fraaie wijze ingekleurd met atmosferisch klinkende bijdragen van synts, waaronder de Moog. De aardse en atmosferische lagen weten elkaar op fraaie wijze te versterken en vloeien prachtig samen in de knappe productie die van de hand van Beth Orton zelf is. 

Het voorziet de muziek van Beth Orton van een dimensie die we nog niet van haar kenden, die af en toe wel wat doet denken aan het latere werk van Talk Talk en het is er een die prachtig past bij haar stem. Het knappe van Weather Alive is dat het album deels teruggrijpt op de muziek die Beth Orton lang geleden maakte, maar op hetzelfde moment nieuwe wegen in slaat. Of zoals PopMatters het zo mooi zegt: “Beth Orton embraces her past on Weather Alive to shape her future". 

Beth Orton heeft altijd een zeer karakteristiek stemgeluid gehad, maar op Weather Alive heeft haar stem nog wat aan doorleving gewonnen. De Britse muzikante heeft een wat breekbare stem die niet iedereen mooi zal vinden, maar persoonlijk vind ik de zang op het nieuwe album van Beth Orton erg mooi en onderscheidend. 

Lange stiltes in de carrière van muzikanten zijn meestal niet goed voor de kwaliteit van een oeuvre, maar Beth Orton kwam in 2012 als eens sterk terug na een stilte van zes jaar en doet dit nu opnieuw met een album dat zomaar kan uitgroeien tot een van haar beste albums, dat het de komende maanden uitstekend gaat doet denk ik. Erwin Zijleman

De muziek van Beth Orton is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://bethorton.bandcamp.com/album/weather-alive.

Weather Alive van Beth Orton is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (clear), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 16,99 euro

Jesca Hoop - Order Of Romance

De Amerikaanse singer-songwriter Jesca Hoop bouwt inmiddels vijftien jaar aan een even mooi als bijzonder oeuvre, waaraan ze deze week het fascinerende maar ook wonderschone Order Of Romance toevoegt
Bij de eerste beluistering van een nieuw album van Jesca Hoop weet je één ding zeker en dat is dat de Amerikaanse muzikante het je waarschijnlijk niet makkelijk gaat maken. Ook haar negende album, Order Of Romance, is weer een album dat continu dingen doet die je niet verwacht. De fraaie blazersarrangementen, de bijzondere ritmes, de zeer aanwezige achtergrondzang, de karakteristieke stem van Jesca Hoop, de complexe structuur van haar songs en haar persoonlijke teksten; alles klinkt anders dan je verwacht, maar toch strijkt Order Of Romance niet tegen de haren in. Het is het negende album van Jesca Hoop en misschien wel haar beste, al blijft het lastig kiezen binnen dit fascinerende oeuvre.

Het zal inmiddels bekend zijn dat Jesca Hoop ooit het kindermeisje was van de kinderen van Kathleen Brennan en Tom Waits, van wie de laatste haar eigenzinnige talent zag bij een voorstelling. Dat eigenzinnige talent van Jesca Hoop heeft zich sindsdien stevig kunnen ontwikkelen, wat de afgelopen 15 jaar een prachtig en zeer interessant stapeltje albums heeft opgeleverd. 

Deze week verscheen het negende album van Jesca Hoop en ook Order Of Romance is weer een mooi en bijzonder album geworden. Jesca Hoop heeft gedurende haar carrière nooit voor de makkelijkste weg gekozen en doet dat ook weer niet op haar nieuwe album. Je hoort het direct in de openingstrack van het album waarin bijzondere ritmes worden gecombineerd met bijzondere blazersarrangementen en meerdere lagen vocalen en achtergrondvocalen. 

De vocalen klinken, net als de instrumentatie, zeker niet alledaags klinken, waardoor niet iedereen zal vallen voor de zang van de Amerikaanse muzikante, maar ik vind de hoge stem van Jesca Hoop nog altijd prachtig. Het is een stem die op Order Of Romance fraai wordt ondersteund door de stemmen van Chloe Foy (die vorig jaar zelf nog een prachtig album uitbracht) en Rachel Rimmer, die een belangrijke rol spelen op het album en mede tekenen voor het unieke geluid van Jesca Hoop op Order Of Romance. 

De eigenzinnigheid van de instrumentatie, de arrangementen en de zang wordt doorgetrokken in de songs en in de teksten van Jesca Hoop. De songs steken stuk voor stuk complex in elkaar, terwijl Jesca Hoop in haar teksten de zeer persoonlijke ervaringen niet uit de weg gaat. Jesca Hoop, die inmiddels een aantal jaren in het Britse Manchester woont, groeide op in een Californisch mormonengezin, waaraan ze zich in de pubertijd ontworstelde. Ze vertelt er indringend over in een aantal songs op haar nieuwe album. 

Voor de productie van haar nieuwe album deed Jesca Hoop wederom een beroep op de vooral van PJ Harvey bekende John Parish, die geweldig werk heeft verricht. Order Of Romance klinkt als geen enkel ander album dat ik ken en fascineert van de eerste tot de laatste noot. Als ik het nieuwe album van Jesca Hoop moet vergelijken met de muziek van anderen, kom ik uit bij Fiona Apple, maar de verschillen tussen de muziek van de twee zijn groot. 

Order Of Romance is behoorlijk sober ingekleurd, al zal het album niet als sober worden ervaren. Jesca Hoop heeft in de basis genoeg aan subtiele gitaarlijnen en kleurt haar muziek vervolgens verder in met bijzondere percussie van de hand van Seb Rochford, maar vooral met de bijzondere achtergrondvocalen en de prachtige bijdragen van blazers. Voor de arrangementen van de blazers tekent de onder andere van This Is The Kit bekende Jesse Vernon, die ook op het nieuwe album van Jesca Hoop weer vakwerk aflevert. 

Order Of Romance is een album dat je meerdere keren moet horen voor je gewend bent aan alle bijzondere ingrediënten in de muziek van Jesca Hoop, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan het unieke geluid op het album, winnen de bijzondere songs van de Amerikaanse muzikante eindeloos aan kracht. Jesca Hoop heeft de afgelopen vijftien jaar een hoogstaand oeuvre opgebouwd en ook Order Of Romance is weer van een niveau dat maar weinigen gegeven is. Dat heeft Tom Waits toch goed gehoord ruim twintig jaar geleden. Erwin Zijleman

De muziek van Jesca Hoop is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jescahoop.bandcamp.com/album/order-of-romance.

Order Of Romance van Jesca Hoop e is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 22,99 euro

LP, 19,99 euro

CD, 14,99 euro

Kim Ware & The Good Graces - Ready

De Amerikaanse muzikante Kim Ware trok nog niet heel veel aandacht met haar band The Good Graces, maar levert met het onder haar eigen naam uitgebrachte Ready een geweldig album vol zonnestralen af
In een overvolle releaseweek als de afgelopen week krijgt een album helaas niet heel veel tijd om indruk te maken, maar Ready van Kim Ware had gelukkig ook niet veel tijd nodig. Mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter was direct raak en levert me een album op dat hier nog heel vaak langs gaat komen. Ready van Kim Ware staat met één been in de Amerikaanse rootsmuziek en met het andere been in de collegerock en folkrock uit de jaren 90. Het levert een origineel geluid op, maar ook een geluid waarvan je alleen maar heel erg vrolijk kunt worden. Kim Ware tovert op Ready het ene na het andere onweerstaanbare popliedje uit de hoge hoed en vertolkt ze op zeer karakteristieke wijze.

Ik kon de afgelopen week kiezen uit een flinke stapel nieuwe albums, waaronder veel albums van vaste waarden of op zijn minst vertrouwde namen, maar er drong zich ook een album op van een tot voor kort voor mij totaal onbekende muzikante: Kim Ware. Als Kim Ware & The Good Graces heeft de Amerikaanse muzikante wat mij betreft een album afgeleverd dat de nazomer glans moet gaan geven en daar voor mij al mee is begonnen. 

Kim Ware werd geboren in Kings Mountain, North Carolina, en dat is sinds kort ook weer haar woonplaats. De afgelopen vijftien jaar maakte Kim Ware als lid van de band The Good Graces muziek vanuit Atlanta, Georgia, maar wist ze de cultstatus niet te ontstijgen en dit ondanks een handvol prima albums, die mij tot deze week overigens nooit zijn opgevallen. Het ontstijgen van de cultstatus zou wat mij betreft moeten gaan gebeuren met Ready, wat een onweerstaanbaar lekker en ook erg goed album is. 

Ready, het eerste album dat Kim Ware onder haar eigen naam uitbrengt, werd gemaakt toen de coronapandemie het openbare leven in de Verenigde Staten lam legde en werd voor het overgrote deel gemaakt door Kim Ware, die tekende voor de songs, de gitaren en de zang, en Jerry Kee die tekende voor het grootste deel van de rest van de instrumentatie en de productie van het album. Hiernaast duikt een keer een viool op en twee keer een hobo, maar dat is het. 

Kim Ware en Jerry Kee hebben lang en in alle rust gewerkt aan het lekker vol klinkende album en dat hoor je. Ready is een ontspannen maar ook mooi klinkend album en het is bovendien een album dat driftig strooit met zonnestralen. Het is een album dat voor een belangrijk deel past in het hokje Amerikaanse rootsmuziek, maar Kim Ware heeft haar muziek ook voorzien van een bijzondere twist en van invloeden uit de indie-folkrock uit de jaren 90. 

Ik moet bij beluistering van Ready meer dan eens denken aan de muziek van 10,000 Maniacs, maar ook de namen van Neko Case en The Cranberries kwamen direct bij mijn eerste beluistering van Ready voorbij en zijn sindsdien blijven hangen. Het betekent overigens niet dat de muziek van Kim Ware heel erg lijkt op die van de genoemde namen, want hoewel Ready op een of andere manier direct bekend in de oren klinkt, kan ik geen vergelijkingsmateriaal bedenken dat echt in de buurt komt van dit album. Ik hou het er maar op dat Kim Ware Amerikaanse rootsmuziek met een jaren 90 twist maakt. 

Het is een geluid dat zowel liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek als liefhebbers van meer richting indierock neigende muziek moet kunnen aanspreken en het is muziek waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Zeker wanneer Ready met flink volume uit de speakers komt vliegen de zonnestralen je om de oren. Deze zonnestralen komen vooral uit de gitaren op het album, al kunnen deze gitaren ook best weemoedig klinken. 

Het past allemaal prachtig bij de opvallende zang van Kim Ware, die heel af en toe en zeker in de wat ruwere tracks wel wat doet denken aan Kirsty MacColl, maar ook beschikt over een stem die is gedrenkt in de Amerikaanse rootsmuziek. Ik had een flinke lijst met kanshebbers voor een plekje op de krenten uit de pop de afgelopen week. Kim Ware stond daar niet tussen, maar is wel een van mijn favorieten van de afgelopen weken of zelfs maanden. Erwin Zijleman

De muziek van Kim Ware is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Amerikaanse muzikante: https://fortlowell.bandcamp.com/album/ready.