Ieder decennium uit de geschiedenis van de popmuziek heeft dominante genres en in de jaren 90 was het voor mij de indierock. Het heeft een aantal hele grote bands opgeleverd, maar ook een aantal bands die in de jaren 90 met de besten mee konden, maar waarover je tegenwoordig niemand meer hoort. De Amerikaanse band Buffalo Tom is zo’n band. De band brak in 1992 door met de single Taillights Fade en het album Let Me Come Over en beiden behoren wat mij betreft tot de uitschieters in het genre. Dertig jaar later klinkt Let Me Come Over als een typisch jaren 90 album, maar het is ook nog altijd een uitstekend gitaaralbum met memorabele songs zonder al te veel opsmuk. Veel te goed om te vergeten.
De jaren 90 waren voor mij absoluut het decennium van de indierock, waarbij ik dit genre zo breed opvat als mogelijk is. Ik doe nog met enige regelmaat een greep uit de geweldige indierock albums die het decennium heeft opgeleverd, maar er zijn ook flink wat albums die ik nagenoeg vergeten ben. Zo kwam ik vorige week min of meer bij toeval Let Me Come Over van Buffalo Tom weer eens tegen. Het is een album dat ik aan het eind van de jaren 90 schaarde onder de beste indierock albums van het decennium, maar hierna lange tijd uit het oog verloor.
Let Me Come Over kwam in 2018 weer even op de radar, toen Buffalo Tom terugkeerde met het uitstekende Quiet And Peace, maar omdat een opvolger uitbleef, verdween ook het bekendste album van de band uit Boston, Massachusetts, helaas weer uit beeld. Buffalo Tom brak in 1992 door met de geweldige single Taillights Fade, die was te vinden op het derde album van de Amerikaanse band, Let Me Come Over. Het is wat mij betreft ook het beste album van Buffalo Tom, al zijn opvolgers Big Red Letter Day (1993) en Sleepy Eyed (1995) ook prima.
Let Me Come Over is een typische exponent van de jaren 90 indierock. Buffalo Tom vertrouwt veelvuldig op de destijds zeer gangbare hard-zacht dynamiek, maar de band uit Boston is op haar derde album ook goed voor lekker in het gehoor liggende en aanstekelijke songs, die vaak een zeer melodieus karakter hebben. Ik heb de afgelopen weken op zondag flink wat albums uit de oude doos besproken die de tand des tijds geweldig hebben doorstaan. Dat vond ik vaak verrassend en ik vind het minstens net zo verrassend dat Let Me Come Over van Buffalo Tom hier en daar wel een ietsiepietsie gedateerd klinkt.
Heel erg vind ik dat overigens niet, want ik vind het nog altijd een geweldig album. Ik moet het ook direct wat relativeren, want hoewel Let Me Come Over van Buffalo Tom een typisch jaren 90 album is, grijpt de Amerikaanse band ook terug op de essentie van de rock ’n roll. De band uit Boston vertrouwt op haar doorbraakalbum vrijwel uitsluitend op de drie-eenheid gitaar-bas-drums, wat een heerlijk pretentieloos geluid oplevert.
Let Me Come Over schakelt tussen meer ingetogen en lekker stevige songs en heeft ook de individuele songs voorzien van veel dynamiek, die niet alleen komt van gitaar, bas en drums, maar ook van de uitstekende stem van voorman Bill Janovitz, die de songs van zijn band ook nog eens voorziet van de nodige melancholie en emotie. Let Me Come Over van Buffalo Tom neemt je onmiddellijk mee terug naar de vroege jaren 90. Het roept niet alleen nostalgische gevoelens op, maar ook de constatering dat albums als deze tegenwoordig veel te weinig worden gemaakt.
Het typische jaren 90 geluid klinkt zoals gezegd hier en daar wel een beetje gedateerd, maar op hetzelfde moment vind ik de productie van Paul Kolderie en Sean Slade die fraai spelen met akoestische en elektrische gitaren nog altijd een schoolvoorbeeld van een goede productie van een gitaarplaat. Ik hoop eerlijk gezegd dat Buffalo Tom nog op de proppen gaat komen met een opvolger van het zo sterke comeback album uit 2018, maar als dat niet gebeurt kan ik uit de voeten met de prima albums die de Amerikaanse band wel maakte, met een glansrol voor het geweldige Let Me Come Over uit 1992. Erwin Zijleman
De geremasterde en luxe editie van Let Me Come Over van Buffalo Tom is verkrijgbaar via de Mania webshop: