Je hebt soms van die albums die bij vluchtige beluistering niet zo heel interessant klinken, maar die zich bij herhaalde beluistering steeds genadelozer opdringen. Green Dream in F# van The Bug Club is zo’n album. Bij eerste beluistering had ik het idee dat ik de lo-fi popsongs die de band uit Wales maakt wel eens eerder en beter had gehoord, maar iedere keer dat ik het album er toch weer bij pakte werden de songs van The Bug Club weer een beetje leuker. Het drietal uit het zuiden van Wales verstaat de kunst van het schrijven van een popsong van twee minuten. De ene keer rauw, de volgende keer meer ingetogen, maar altijd onweerstaanbaar aanstekelijk. Heerlijk album.
Ik heb Green Dream in F# van The Bug Club er de afgelopen week een paar maal bij gepakt en vervolgens toch weer weg gelegd, maar het tweede album van de band uit Wales blijkt uiteindelijk toch een oorwurm die ik moeilijk of helemaal niet kan weerstaan. Green Dream In F# past in meerdere hokjes, maar indierock en lo-fi worden vooralsnog het meest genoemd in het beperkte aantal recensies van het album.
De muziek van het drietal uit Wales rammelt behoorlijk, wat het hokje lo-fi rechtvaardigt, maar Green Dream In F# bevat wat mij betreft ook voldoende goed uitgewerkte songs om het album in het hokje indierock te stoppen. Het feit dat Tilly Harris (bas/zang), Sam Willmett (gitaar/zang) en Dan Matthew (drums) maar liefst veertien songs in een half uur proppen pleit dan toch weer voor lo-fi, maar laten we niet teveel in hokjes denken. In die veertien songs schiet de muziek van The Bug Club alle kanten op. De band kan uit de voeten met ruwe en stekelige songs met stevig gitaarwerk en een punky attitude, maar er kan ook zo maar een perfect popliedje voorbij komen, of een song die in geen enkel hokje past.
Met de drie-eenheid gitaar/bas/drums kiest The Bug Club voor de eenvoud. De band uit het zuiden van Wales maakt muziek zonder opsmuk en kijkt per song wel of het er één of twee of een enkele keer toch bijna vier minuten voor nodig heeft. Het zijn songs vol humor en cynisme en een enkele keer wat onderbroekenlol. Het zijn ook songs die niet uitblinken met vocaal vuurwerk of muzikale hoogstandjes. De zang van Sam Willmett is aangenaam onderkoeld en monotoon, terwijl Tilly Harris met de tweede stem hier en daar voor de broodnodige variatie zorgt. De instrumentatie in de songs is vrijwel zonder uitzondering elementair, maar Green Dream In F# van The Bug Club klinkt absoluut lekker en weet hier en daar toch ook te verrassen met muzikale uitstapjes buiten het eigen muzikale universum of met een vlammende gitaarsolo.
Het zijn echter de songs die van het tweede album van The Bug Club zo’n leuk album maken, want het zijn songs die niet alleen grenzeloos vermaken maar ook de fantasie genadeloos prikkelen. Green Dream In F# wordt ondertussen met van alles en nog wat vergeleken, van Jonathan Richman & The Modern Lovers tot The Thermals. Zelf hoor ik wel wat van de Schotse band The Vaselines en een klein beetje van The Delgados en The Lemonheads, maar op een of andere manier hoor ik vooral iets van The Strokes, al is het wel een eigenzinnige en lo-fi versie van The Strokes. Net als The Strokes is The Bug Club immers een meester in het schrijven van puntige popliedjes die direct vermaken en overtuigen en vervolgens aangenaam blijven hangen.
Het knappe van Green Dream In F# van The Bug Club is dat de drie muzikanten uit Wales meerdere kanten op kunnen met hun songs, maar toch een consistent en eerlijk geluid laten horen. Green Dream In F# is een album dat met een beetje geluk zou kunnen uitgroeien tot een van de culthits van 2022, maar daarvoor moet het album nog wel wat meer aandacht krijgen dan momenteel het geval is, want ik lees er nog veel te weinig over. Het zou absoluut verdiend zijn, want albums als deze worden in 2022 te weinig gemaakt. Erwin Zijleman
De muziek van The Bug Club is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band uit Wales: https://thebugclub.bandcamp.com/album/green-dream-in-f.