Er zijn de afgelopen twintig jaar nog wat jonge soulsensaties gelanceerd, die vervolgens even met veel succes aan de weg timmeren, maar vervolgens snel vergeten worden. Geen van deze soulsensaties was zo goed als de Amerikaanse muzikante Ruthie Foster, die inmiddels een stapeltje geweldige soulalbums op haar naam heeft staan. Het zijn albums die te weinig waardering krijgen en dat gaat Healing Time waarschijnlijk niet veranderen. Ook op haar nieuwe album laar Ruthie Foster echter weer horen dat ze behoort tot de beste soulzangeressen van het moment en bewijst ze bovendien dat ze in alle uithoeken van de soulmuziek uit de voeten kan.
Het nieuwe album van Bruce Springsteen maakte vorige week maar weer eens pijnlijk duidelijk wat er gebeurt als een soulalbum geen soul heeft. Met de soul zit het bij de Amerikaanse zangeres Ruthie Foster gelukkig altijd wel goed. De Texaanse muzikante dook aan het eind van de jaren 90 op en staat inmiddels ruim twintig jaar garant voor prima soulmuziek. Het heeft haar inmiddels vier Grammy nominaties opgeleverd, maar ik overdrijf niet als ik zeg dat het een schande is dat Ruthie Foster nog altijd niet wordt geëerd als een van de grootse soulzangeressen van het huidige millennium.
Ook het deze week verschenen Healing Time is nog maar net onderweg als Ruthie Foster de veters uit je schoenen zingt met haar fantastische stem. Het is een stem die herinnert aan de grote soulzangeressen uit het verleden, met Aretha Franklin voorop. Er zijn niet veel soulzangeressen die dit kunnen of mogen zeggen, maar Ruthie Foster maakt het inmiddels al ruim twintig jaar waar.
De Texaanse zangeres maakte haar nieuwe album met een aantal ervaren krachten uit de muziekscene van Austin, Texas, onder wie de onder andere van Lucinda Williams bekende topproducer Mark Howard, die Healing Time heeft voorzien van een geluid met zowel invloeden uit de soul en de gospel, als uit de blues en de rock.
Het is een behoorlijk vol geluid en dat heeft Ruthie Foster eigenlijk niet nodig. Ook bij sobere klanken vult de soulvolle strot van de Amerikaanse muzikante immers met gemak de hele ruimte, waardoor een vol geluid alleen maar ten koste gaat van het vocale vuurwerk. Dat hoor je goed wanneer in What Kind Of Fool net wat meer ruimte overblijft voor de zang en Ruthie Foster imponeert met rauwe soulstrot. In dezelfde track zit overigens ook een prachtige gitaarsolo van Sonny Landreth, die de luisteraar weer eens ouderwets van zijn of haar sokken blaast.
Ik vond Healing Time in eerste instantie wat te vol en bij vlagen ook wat te glad ingekleurd en ook dat kan een soulalbum om de zeep helpen. Naarmate ik het album wat vaker had gehoord begon ik de productie van Mark Howard en de bijdragen van de fantastische muzikanten op het album overigens wel wat meer te waarderen, al mogen de albums van Ruthie Foster wat mij betreft best wat soberder klinken.
De zang maakt echter alles goed. Ook op Healing Time laat presteert Ruthie Foster in vocaal opzicht weer op de toppen van haar kunnen. Haar stem kan klinken als een zwoel briesje op een snikhete zomerdag, maar de zang van de Texaanse muzikante kan ook tot orkaankracht aanzwellen. Ook als alle registers open gaan blijft Ruthie Foster zingen, wat een wereld van verschil is vergeleken met al die schreeuwende jonge soulzangeressen van het moment.
Het zou mooi zijn als ook Healing Time Ruthie Foster weer een Grammy nominatie op gaat leveren, maar deze keer mag ze hem van mij wel eens winnen. Ook in Nederland verdient de Amerikaanse zangeres veel meer aandacht dan ze tot dusver krijgt, want laat haar nieuwe album uit de speakers knallen en je hoort een soulzangeres die de tijden van de allergrootsten in het genre doet herleven. De naar mijn smaak net wat mindere tracks op het album laten bovendien horen dat Ruthie Foster haar topvorm nog niet heeft bereikt, want een onbetwiste soulklassieker ligt absoluut binnen haar bereik. Erwin Zijleman
