Núria Graham is een muzikante uit Barcelona, die inmiddels een aantal jaren aan de weg timmert. Dat leverde haar nog niet heel veel aandacht op, maar dat zou zomaar kunnen veranderen. Met Cyclamen heeft de Iers-Catalaanse muzikante immers een interessant album gemaakt. Núria Graham kiest op haar vierde album voor een zeer smaakvolle instrumentatie, die meerdere kanten op gaat en flink buiten de lijntjes van de folkpop kleurt. Het levert een avontuurlijk geluid op, dat goed past bij de eigenzinnige songs. Núria Graham is ook nog eens een bijzondere zangeres, die met veel expressie zingt, maar ook keer op de keer de juiste noten raakt.
Ik vind de albums van de Iers-Catalaanse muzikante Núria Graham tot dusver bij eerste beluistering altijd wel interessant, maar uiteindelijk leg ik ze altijd weer aan de kant ten gunste van vergelijkbare albums. Het leek ook weer te gebeuren met het deze week verschenen Cyclamen, maar het vierde album van de muzikante uit Barcelona kon ik uiteindelijk toch niet los laten.
Cyclamen is een intrigerend album waarop Núria Graham vermaakt met lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar waarop ze ook net wat meer experimenteert dan op haar vorige albums. Dat experiment loont, want Cyclamen weet zich opeens te onderscheiden van veel andere albums in het overvolle genre. Experiment is overigens wel een groot woord voor het beschrijven van de songs van de Iers-Catalaanse muzikante, want Cyclamen is uiteindelijk toch vooral een album met aangenaam klinkende popsongs. Núria Graham kleurt op haar vierde album wel net wat meer buiten de lijntjes dan gebruikelijk en verrast met bijzondere klanken en eigenzinnige songstructuren.
De muziek van de muzikante uit Barcelona werd tot dusver vooral in het hokje folkpop geduwd en dat is een hokje dat ook voor Cyclamen nog deels relevant is. Het album bevat echter ook een aantal tracks met veel meer invloeden uit de jazz en de instrumentatie kan ook wat klassiek aandoen. Núria Graham kiest deels voor sprookjesachtige klanken met veel strijkers en piano, maar Cyclamen bevat ook songs waarin de akoestische gitaar domineert of waarin blazers de hoofdrol opeisen.
Het klinkt allemaal mooi en warm, maar ook licht eigenzinnig, bijvoorbeeld door het toevoegen van bijzondere elektronische accenten of ritmes, waardoor de songs op het album stuk voor stuk spannend klinken. Dat spannende effect wordt verder vergroot door de zang van Núria Graham. De muzikante uit Barcelona beschikt over een bijzonder mooie stem, die het goed doet in lome en dromerige songs, maar het is ook een stem met veel expressie, die de songs op Cyclamen voorziet van een bijzondere twist.
De vele lagen in de muziek van Núria Graham komen het best tot zijn recht wanneer Cyclamen wordt afgespeeld met een wat hoger volume of wanneer het album wordt beluisterd met de koptelefoon. In het laatste geval hoor je nog net wat meer details en het zijn vooral deze details die de muziek van Núria Graham bijzonder maken. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe mooi en veelzijdig de stem van de Iers-Catalaanse muzikante is en hoor je bovendien hoe de instrumentatie keer op keer wordt verrijkt met wonderschone bijdragen.
De ene keer is Núria Graham een zwoele nachtclubzangeres die genoeg heeft aan een piano en een staande bas, de volgende keer is ze een sprookjesprinses die zich omringt met een rijk klankenpalet vol verrassingen, maar ook een wat ruwere gitaartrack zet ze makkelijk naar haar hand. Cyclamen schiet meerdere kanten op, maar de dertien songs op het album vormen ook een consistent geheel en zijn samen goed voor muziek die een kleine veertig minuten lang alle aandacht opeist. Met haar vorige albums heeft Núria Graham niet heel veel aandacht gekregen, maar op haar vierde album tilt ze haar muziek ruimschoots boven de middelmaat uit. Zeker eens proberen dit bijzondere album. Erwin Zijleman