De Normandische band Deleyaman maakt muziek die zich niet makkelijk laat omschrijven. De band haalt er inspiratie soms uit de Middeleeuwen en soms uit de postpunk, maar veel vaker uit de folk uit de jaren 60 en 70. De band klinkt soms Brits en soms Amerikaans, maar ook Franse en met name Armeense invloeden hebben hun weg gevonden naar de bijzondere songs van Deleyaman, die verder worden opgetild door de mooie zang van Aret Madilian en Beatrice Valantin. Ik ken niet veel andere albums als The Sudbury Inn, de vorige acht albums van Deleyaman moet ik nog beluisteren, maar het album bevalt me echt steeds beter. Fascinerend album van een bijzondere band.
Ik heb het idee dat ik de ontwikkelingen binnen de popmuziek redelijk goed bijhoud, maar desondanks heb ik de eerste acht (!) albums van de Amerikaans-Franse band Deleyaman compleet gemist. Het deze week verschenen The Sudbury Inn is immers al het negende studioalbum van de band, die ruim twintig jaar geleden werd geformeerd door de Amerikaanse muzikant Aret Madilian, die overigens Griekse en Armeense wortels heeft, en de Franse muzikante Beatrice Valantin.
De twee werken op hun albums met flink wat gastmuzikanten en ook voor The Sudbury Inn schoof een ruime handvol muzikanten aan. Ik heb nog niet naar de vorige albums van Deleyaman geluisterd, maar The Sudbury Inn is een bijzonder klinkend album. De muziek van de band uit Normandië deed me in eerste instantie vooral denken aan de muziek die bijvoorbeeld Cat Stevens en Leonard Cohen maakten aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70, maar het album doet ook af en toe denken aan de muziek die Leonard Cohen maakte in de laatste jaren van zijn leven, bijvoorbeeld door de rijke instrumentatie.
De muziek van Deleyaman is echter niet zo makkelijk in een hokje te duwen. Wanneer het tempo wat omhoog gaat en diepe basloopjes opduiken hoor ik net zo makkelijk een vleugje postpunk in de muziek van de Amerikaans-Franse band, maar door de inzet van flink wat verschillende blazers klinkt de muziek van Deleyaman ook jazzy en hoor je ook nog wel wat invloeden uit de Normandische folkmuziek en de muziek uit verdere oorden, bijvoorbeeld wanneer de Armeense duduk een voorname rol speelt.
De muziek van Deleyaman is vooral ingetogen en ook de zang van Aret Madilian en Beatrice Valantin, die elkaar afwisselen, is ingetogen van aard. Zeker wanneer het tempo laag ligt en de klanken van blazers vooral subtiel zijn, doet de sfeer van het album me wel wat denken aan het latere werk van Talk Talk, maar ook dit is een vergelijking die slechts incidenteel op gaat.
The Sudbury Inn is een album vol mooie en wat lome luisterliedjes, maar de songs van de Normandische band zijn ook songs vol bijzondere accenten wendingen, waardoor het album nog lange tijd groeit. De band van Aret Madilian en Beatrice Valantin maakt het je in muzikaal opzicht niet altijd makkelijk, maar ook in tekstueel opzicht is de band niet van de straat. De band heeft zich laten inspireren door stokoude gedichten, wat de songs van Deleyaman nog een stukje verder optilt.
Het betekent overigens niet dat de muziek van de band ontoegankelijk is, want op een luie zomeravond klinkt The Sudbury Inn als de perfecte soundtrack, zeker wanneer Beatrice Valantin wat Franse woordjes prevelt en de blazers de ruimte krijgen om wat te improviseren. De muziek van Deleyaman heeft iets melancholisch, maar The Sudbury Inn is zeker geen somber album.
Het is een album dat haar muzikale invloeden zo nu en dan uit een heel ver verleden haalt en dan heb ik het over eeuwen geleden. Daar ben ik meestal niet zo gek op, maar op The Sudbury Inn zit het me geen moment in de weg. Ik moest wel even wennen aan de bijzondere muziek van Deleyaman, maar inmiddels ben ik zeer gecharmeerd van dit bijzondere album dat vooralsnog alleen maar mooier en stemmiger wordt. Erwin Zijleman
De muziek van Deleyaman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaans-Franse band: https://deleyaman.bandcamp.com/album/the-sudbury-inn.
The Sudbury Inn van Deleyaman is verkrijgbaar via de Mania webshop: