Ik ben vast niet de enige die in de release lijsten van deze week Bruno Mars las in plaats van Bruno Major, maar wat zou het zonde zijn als de Britse muzikant het slachtoffer wordt van persoonsverwisseling. Met Columbo heeft Bruno Major immers een onweerstaanbaar lekker album gemaakt. Het is een album dat zich heeft laten beïnvloeden door heel wat grote namen uit de jaren 70, maar de Britse muzikant heeft al deze invloeden verwerkt in geweldige songs, die nadrukkelijk het stempel van Bruno Major dragen. In muzikaal en vocaal opzicht is Columbo twaalf songs lang smullen, maar de kwaliteit van de songs steekt hier nog een stukje bovenuit. Wat een heerlijk album is dit.
Het deze week verschenen Columbo van Bruno Major kwam bij mij bijna op de verkeerde stapel terecht omdat ik hem verwarde met Bruno Mars, wat gezien de gelijkenis tussen de twee namen ook niet zo gek is. Het verwarren van de twee namen heb ik misschien wel eerder gedaan, want Columbo is al het derde album van de Britse muzikant.
De eerste twee albums van Bruno Major konden rekenen op zeer positieve recensies en hebben op de streaming media diensten flink wat luisteraars getrokken, maar ik heb er helemaal niets van meegekregen. Ook Columbo had zomaar aan me voorbij kunnen gaan, maar gelukkig had ik dit keer wel net op tijd door dat het om Bruno Major ging en niet om Bruno Mars. Columbo is immers een geweldig album van een soort dat tegenwoordig veel te weinig wordt gemaakt.
Bruno Major, overigens een broer van Dot Major van de Britse band London Grammar, komt zeker niet uit de lucht vallen. De in Northampton opgroeide muzikant beproefde een kleine vijftien jaar geleden voor het eerst zijn geluk in de muziekscene van Londen, in eerste instantie als jazzmuzikant. Met Columbo zet hij wat mij betreft grote stappen, want het is een album dat kwaliteit ademt.
Deze maand gaf Elton John zijn laatste concerten, maar Bruno Major laat horen dat de erfenis van de legendarische Britse muzikant bij hem in goede handen is. Columbo staat immers vol met tijdloze popsongs, waarvan er een aantal doen denken aan de songs die Elton John vele decennia geleden schreef. Zeker de door piano en zang gedomineerde songs doen wel wat denken aan de muziek van Elton John, maar Bruno Major grijpt op zijn derde album ook met grote regelmaat naar de akoestische gitaar, wat weer andere associaties oplevert.
Billy Joel, Paul McCartney, Paul Simon, Harry Nilsson, het zijn namen die te groot zijn om als vergelijkingsmateriaal te dienen, maar het zijn associaties die bij beluistering van Columbo nauwelijks zijn te onderdrukken. Columbo klinkt als een klassiek singer-songwriter album uit een ver verleden, maar het is ook een heerlijk soulvol album, met hier en daar wat jazzy accenten uit het verleden van Bruno Major, die ook hoorbaar veel naar Pink Floyd en Queen heeft geluisterd, zeker wanneer Brian May achtige gitaarsolo’s opduiken.
De Britse muzikant grossiert op Columbo vooral in wat zwoele en laidback songs, die goed passen bij het huidige seizoen. Het zijn songs die het oor genadeloos strelen met fraaie melodieën en warme klanken, die de sfeer van de jaren 70 ademen, maar geen moment gedateerd klinken. In muzikaal opzicht voelt Columbo aan als een warm bad en dat is het ook in vocaal opzicht, want wat heeft Bruno Major een warm en aangenaam stemgeluid en wat zingt hij met veel gevoel.
Ik liet me heel snel verleiden door de zwoele klanken en de mooie zang op het album, maar het zijn de songs die van Columbo een fantastisch album maken. Het zijn songs die op een of andere manier direct vertrouwd in de oren klinken en zich enorm opdringen, maar het zijn ook songs die mooier worden wanneer je ze vaker hoort en het zijn bovendien songs waarvan ik maar geen genoeg kan krijgen. Ik heb de laatste tijd wel meer albums gehoord die zich hebben laten inspireren door de grote songwriters uit de jaren 70, maar Bruno Major kan de competitie met al deze albums aan. Het is echt puur toeval dat ik dit album heb opgepikt, maar wat is het een geweldige verrassing. Erwin Zijleman
