Bij eerste beluistering van In The End It Always Does van The Japanese House kabbelde het album vooral aangenaam voort, maar wanneer je er met volledige aandacht naar luistert, hoor je dat Amber Bain wederom een uitstekend album heeft afgeleverd. Op In The End It Always Does is de zang veel beter dan op het debuutalbum van The Japanese House en hetzelfde geldt voor de muziek, de songs en vooral ook de productie. Het levert een eigentijds maar ook eigenzinnig popalbum op, dat voor een breakup album overigens verassend optimistisch klinkt. Het is een album dat tot leven komt wanneer je het met de koptelefoon beluistert en steeds meer moois aan de oppervlakte komt.
Ik had een paar jaar geleden wat moeite om The Japanese House en Japanese Breakfast uit elkaar te houden, maar sinds laatstgenoemde in 2021 met Jubilee de hoogste regionen van mijn jaarlijstje haalde staat Japanese Breakfast, het alter ego van de Amerikaanse muzikante Michelle Zauner, helder op mijn netvlies en trommelvlies. Voor The Japanese House moest ik even stevig graven in het geheugen en in de archieven van de krenten uit de pop, waarna ik er achter kwam dat ik in 2019 behoorlijk positief was over Good At Falling, het debuutalbum van het alter ego van de Britse muzikante Amber Bain.
Ik had eerlijk gezegd geen actieve herinneringen meer aan dit album, maar toen ik het vorige week weer uit de speakers liet komen beviel de mix van 80s pop, 90s dreampop en hedendaagse popmuziek me wederom prima, waarbij het ingetogen en sfeervolle tweede deel van het album overigens veel meer indruk maakte dan het vaak wat grootse en meeslepende eerste deel.
Amber Bain keert deze week terug als The Japanese House met het album In The End It Always Does. Direct vanaf de openingstrack is duidelijk dat Amber Bain er een ambitieus album van heeft gemaakt. In deze openingstrack (Spot Dog) verschiet de muziek van The Japanese House meerdere keren van kleur en trekt Amber Bain van alles uit de kast, variërend van tegendraadse elektronica en vervormde stemmetjes tot aanzwellende strijkers en wonderschone melodieën.
Het is een popsong die je meerdere keren op het verkeerde been zet en die de fantasie uitvoerig prikkelt, maar het is ook een track die doet uitzien naar alles dat nog komen gaat. Dat is overigens niet zo extreem als in de openingstrack. In muzikaal opzicht ligt In The End It Always Does in het verlengde van het debuutalbum van The Japanese House, wat betekent dat invloeden uit een aantal decennia popmuziek worden verwerkt in songs die soms zeer toegankelijk en aanstekelijk klinken, maar soms ook wat dieper durven te graven.
Vergeleken met haar debuutalbum klinkt Amber Bain op het tweede album van The Japanese House wel een stuk zelfverzekerder. Dat hoor je vooral in haar zang die mooier, beter en gevarieerder klinkt, maar je hoort het ook in de songs die volwassener en veelzijdiger klinken dan die op het debuutalbum. Ik hoor nog steeds vlagen 80s en 90s in de muziek van The Japanese House, maar In The End It Always Does is toch vooral een eigentijds popalbum.
Het is een eigentijds popalbum dat van veel glans wordt voorzien door een smaakvolle, trefzekere en avontuurlijke productie. Net als op Good At Falling overtuigt Amber Bain wat mij betreft het meest wanneer ze het tempo laag houdt, haar songs betrekkelijk bescheiden inkleurt en buiten de lijntjes van de toegankelijke pop probeert te kleuren. Dit doet ze op In The End It Always Does met grote regelmaat, waardoor ik zeer gecharmeerd ben van het tweede album van The Japanese House.
Op hetzelfde moment is het een album dat wat moeilijk is te duiden. Amber Bain heeft ook op het tweede album van haar band, waarop ze vooral samenwerkt met George Daniel van The 1975, een duidelijk eigen geluid dat ook nog eens meerdere kanten op kan, wat soms weinig houvast geeft. In The End It Always Does is zoals gezegd een breakup album, maar vergeleken met de meeste andere breakup albums is het zeker geen tranendal. Net als het debuutalbum van The Japanese House is ook album nummer twee een album dat je langzaam maar zeker steeds meer gaat waarderen en waarin steeds meer moois te ontdekken valt. Erwin Zijleman
De muziek van The Japanese House is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://thejapanesehouse.bandcamp.com/album/in-the-end-it-always-does.
In The End It Always Does van The Japanese House is verkrijgbaar via de Mania webshop: