Neil Young is de afgelopen jaren behoorlijk productief en ondanks heel veel releases zijn de archieven van de Canadese muzikant nog altijd niet leeg. Uit deze archieven komt nu het album Chrome Dreams, dat in 1977 de opvolger had moeten worden van albums als After The Gold Rush, Harvest, Time Fades Away, On The Beach, Tonight's The Night en Zuma, maar dat uiteindelijk op de plank terecht kwam. Veel tracks kwamen later op andere albums of verzamelaars terecht, maar Chrome Dreams is nu dan eindelijk als compleet album te beluisteren. Het is een sterk album met veel akoestisch en ook wat elektrisch werk en een aantal uitstekende songs. Een waardevolle release al met al.
Neil Young gaat al aardig richting de 80 (hij wordt dit jaar 78), maar blijft verrassend productief. In het huidige millennium bracht hij al meer dan twintig albums uit en dan waren er ook nog eens de talloze releases uit de zeer goed gevulde archieven van de Canadese muzikant. Het is heel veel muziek en het is lang niet allemaal even goed, maar bij Neil Young weet je het nooit. Het ene moment kan de Canadese muzikant een draak van een album of een totaal overbodige greep uit zijn archieven uitbrengen, maar het andere moment kan er zomaar een prachtalbum of een parel uit deze archieven verschijnen.
Deze week worden we verrast met de release van Chrome Dreams. Het is een album dat tussen 1974 en 1977 werd opgenomen, maar nooit zou worden uitgebracht, al kwam een aantal songs van het album in 1977 wel terecht op American Stars ’N Bars, dat wordt gerekend tot de zwakkere albums uit het jaren 70 oeuvre van Neil Young, en in 1979 op Rust Never Sleeps, dat juist bekend staat als een Neil Young klassieker.
Nu leren ervaringen uit het verleden dat het niet uitbrengen van een album vaak een juist besluit was, maar dit ligt bij Neil Young toch anders. Dit bleek bijvoorbeeld in 2020 bij de release van Homegrown, dat in 1975 niet goed genoeg werd bevonden, maar wel degelijk een prima album bleek. Het geldt ook weer voor Chrome Dreams, dat halverwege de jaren 70 makkelijk uit had kunnen groeien tot een klassieker en echt niet minder is dan de albums die wel verschenen.
Neil Young bracht in 2007 overigens met Chrome Dreams II al wel een vervolg op Chrome Dreams uit, maar op de release van het originele album hebben we lang moeten wachten. Voor de echte Neil Young fan is het allemaal niet zo heel spannend, want er circuleren al lange tijd goed klinkende bootlegs van het album en bovendien kwamen veel songs uiteindelijk, soms in een net wat andere versie, terecht op andere reguliere albums of op releases uit de archieven van de Canadese muzikant, waardoor er weinig echt nieuws is te horen op Chrome Dreams. Voor de wat minder fanatieke Neil Young fan is de release van Chrome Dreams, dat overigens is gestoken in een door Rolling Stones gitarist Ron Wood getekende cover, echter goed nieuws, want eindelijk is de verzameling songs nu te horen als en op een officieel album.
Het album, dat overigens niet is te vinden op Spotify, is ook voor de minder fanatiek fan een feest van herkenning. Het album bevat immers Neil Young klassiekers als Pocahontas, Star Of Bethlehem, Will To Love, Powderfinger en Like A Huricane , die eerder hun weg vonden naar de reguliere albums van Neil Young. Het album bevat vooral akoestische tracks, maar ook een aantal tracks met elektrische gitaren, waaronder het prachtige Like A Hurricane, waarin de Canadese muzikant los gaat op zijn elektrische gitaar.
Neil Young kan nog altijd prima albums maken, maar het niveau van zijn jaren 70 werk is lastig te evenaren, waardoor Chrome Dreams de competitie met recent verschenen albums met nieuw materiaal makkelijk aan kan. Chrome Dreams herschrijft de geschiedenis van het vroege oeuvre van Neil Young, maar zet dit oeuvre door de flinke overlap met albums als American Stars ’N Bars en Rust Never Sleeps zeker niet op zijn kop. Alles bij elkaar genomen ben ik echter blij met de release van het decennia lang verloren gewaande album. Erwin Zijleman
