De Amerikaanse muzikante Ashley McBryde had in 2018 een vliegende start met Girl Going Nowhere, dat ik persoonlijk goed genoeg vond voor mijn jaarlijstje. Het deze week verschenen The Devil I Know is, net als het in 2020 uitgebrachte Never Will, een album dat in het verlengde ligt van het debuutalbum van Ashley McBryde. Net als op haar debuutalbum maakt de Amerikaanse muzikante bij vlagen aangenaam rauwe Amerikaanse rootsmuziek, maar heeft ze deze verpakt in songs die net zo makkelijk kunnen worden gekoesterd door liefhebbers van de wat meer gepolijste countrypop uit Nashville. Ik kan met beide kanten van het spectrum uit de voeten en vind ook The Devil I Know weer erg goed.
Ashley McBryde is in Nederland nog niet heel bekend, maar in Nashville werd de Amerikaanse muzikante een paar jaar geleden al geschaard onder de grote beloften van de muziekscene van de hoofdstad van de Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en de countrypop in het bijzonder. Zelf kwam ik in 2018 bij toeval in aanraking met haar debuutalbum Girl Going Nowhere en het album maakte zoveel indruk dat het uiteindelijk terecht kwam in mijn jaarlijstje over het betreffende jaar.
Girl Going Nowhere was een album dat niet heel ver was verwijderd van de countrypop albums van dat moment, maar de muziek van Ashley McBryde klonk net wat ruwer, verwerkte duidelijk meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek dan uit de pop en trok flink de aandacht met de krachtige stem van de Amerikaanse muzikante. Girl Going Nowhere deed hier niet zo heel veel, maar zelf keek ik na het album met hooggespannen verwachtingen uit naar de verdere verrichtingen van Ashley McBryde.
Het in 2020 verschenen Never Will moest het doen zonder de verrassing van haar debuutalbum, maar was net als het debuutalbum van Ashley McBryde een uitstekend album dat zowel bij liefhebbers van Nashville countrypop als bij liefhebbers van wat oorspronkelijker klinkende Amerikaanse rootsmuziek in de smaak viel. De Amerikaanse muzikante vertilde zich vorig jaar wat mij betreft flink aan het wat pretentieuze conceptalbum Lindeville. Het met flink wat gastmuzikanten gemaakte album kwam maar moeilijk tot leven en bleef nog minder goed hangen, waardoor ik er uiteindelijk maar weinig mee kon.
Na de teleurstelling van Lindeville keert Ashley McBryde deze week terug met haar vierde album The Devil I Know. Het is, zeker na zijn wat pretentieuze voorganger, een album waarop Ashley McBryde vertrouwt op de kracht van haar eerste twee albums. Bijgestaan door een aantal gelouterde muzikanten en songwriters heeft Ashley McBryde een album gemaakt waar iedere jonge countrypop ster in Nashville een moord voor zou doen, maar net als op haar eerste twee albums slaagt de Amerikaanse muzikante er in om een countrypop album te maken dat niet klinkt zoals al die andere countrypop albums die in Nashville worden gemaakt.
Het heeft deels te maken met de krachtige stem van Ashley McBryde, maar ook het feit dat ze net wat dichter tegen de Amerikaanse rootsmuziek dan tegen de pop aan kruipt helpt. In muzikaal opzicht klinkt ook The Devil I Know weer bijzonder lekker en Ashley McBryde is echt een uitstekende zangeres. Er zijn in Nashville zoals gezegd hordes jonge countrypop zangeressen die goed uit de voeten zouden kunnen met de songs van Ashley McBryde, maar er zijn er niet veel die ze kunnen laten klinken als Ashley McBryde dat kan, al kan ik er nog steeds niet de vinger op leggen waarom ik zo’n zwak heb voor de songs van de Amerikaanse muzikante.
Ik ben dit jaar sowieso erg gek op countrypop en kan dus uitstekend uit de voeten met The Devil I Know, maar waar rootspuristen niet uit de voeten kunnen met de echte countrypop, verwacht ik dat ze best gecharmeerd kunnen zijn van het vierde album van Ashley McBryde, die in Nederland zo langzamerhand ook wel wat meer aandacht verdient met haar muziek, die inmiddels drie albums heel goed is. Erwin Zijleman
The Devil I Know van Ashley McBryde is verkrijgbaar via de Mania webshop: