Na alle postpunk albums van de afgelopen jaren was het punt van verzadiging voor mij bereikt, tot ik kennis maakte met Exit Strategy van de Ierse band The Clockworks. De band die Galway inmiddels heeft verruild voor Londen blijft zeker niet hangen in het keurslijf van de postpunk, heeft een zanger die zingt in plaats van praat en beschikt over een geweldige gitarist. Het door Bernard Butler geproduceerde debuutalbum van de Ierse band staat boven alles vol met geweldige songs. De songs van The Clockworks zijn aanstekelijk en veelzijdig en zijn van een niveau dat je maar zelden hoort op een debuutalbum. Absoluut een van de betere gitaaralbums van 2023.
Ierland was de afgelopen jaren met onder andere Fontaines D.C., The Murder Capital, Girl Band en Silverbacks een belangrijke leverancier van goede postpunk bands. Ook The Clockworks komt uit Ierland, maar komt voor de afwisseling eens niet uit Dublin, maar uit Galway. De band heeft inmiddels Londen als thuisbasis en debuteert deze week met Exit Strategy. Ik volg de Britse en Ierse gitaarbands en zeker de postpunk bands op het moment niet heel nauwgezet, maar na beluistering van het debuutalbum van The Clockworks durf ik wel te voorspellen dat deze Ierse band heel groot gaat worden.
Net als de hierboven genoemde bands hebben de songs van The Clockworks zich stevig laten beïnvloeden door postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 en door de meerdere revivals van het genre. Het is echter zeker niet alleen postpunk dat de klok slaat op Exit Strategy, dat citeert uit een aantal decennia Britse gitaarmuziek, maar ook niet vies is van invloeden uit de pop.
Exit Strategy is een conceptalbum over een man die Galway achter zich laat en naar Londen vertrekt, waarmee The Clockworks ook haar eigen verhaal vertelt. Het verhaal van de Ierse band is al een tijdje een succesverhaal, want The Clockworks wist zich in de kijker te spelen bij de roemruchte platenbaas Alan McGee en bij voormalig Suede gitarist Bernard Butler, die uiteindelijk de productie van Exit Strategy voor zijn rekening nam.
The Clockworks nam de tijd voor haar debuutalbum en dat hoor je, want Exit Strategy klinkt volwassener dan het gemiddelde debuutalbum. De Ierse band beschikt over een zeer degelijk maar ook soepel spelende ritmesectie en heeft met Sean Connelly een uitstekende gitarist in de gelederen. Na alle Britse postpunk bands met een irritante praatzanger is het verademing dat The Clockworks beschikt over een voorman die gewoon zingt. Ook James McGregor kan zijn teksten met veel bravoure voordragen of uitspugen, maar op het grootste deel van het debuutalbum van The Clockworks zingt hij en maakt hij wat mij betreft indruk als zanger.
In muzikaal opzicht kan het zoals gezegd meerdere kanten op. In een aantal tracks hoor je de toegankelijke postpunk die een band als Editors in haar begindagen maakte, maar The Clockworks kan ook uit de voeten met indierock en Britpop uit de jaren 90. In een aantal andere tracks gaat de Ierse band nog wat verder terug in de tijd en hoor ik meer dan flarden van de albums van The Jam, die in Nederland nooit op de juiste waarde werden geschat, en hier en daar hoor ik ook wel wat van het debuutalbum van U2 of van de vroege albums van Manic Street Preachers, al zijn de overeenkomsten hier subtieler.
De grootste kracht van het debuutalbum van The Clockworks zit hem echter in de songs. Exit Strategy staat vol met songs die je bij eerste beluistering al jaren lijkt te kennen en die zich vervolgens vrijwel onmiddellijk in het geheugen nestelen. Dit geldt zeker voor de uptempo postpunk songs op het album, maar ook de songs waarin de band gas terug neemt of flirt met pop zijn van een opvallend hoog niveau. Met name de zang en het gitaarwerk op Exit Strategy overtuigen bijzonder makkelijk, maar ook de productie van Bernard Butler mag er zijn.
Ik was na een overdosis postpunk albums vorig jaar even flink uitgekeken op het genre, maar het in meerdere tracks stevig door postpunk beïnvloede Exit Strategy van The Clockworks is eindelijk weer eens een gitaaralbum van een stel jonge honden dat me niet doet grijpen naar klassiekers uit het verleden. Integendeel zelfs, want als je eenmaal kennis hebt gemaakt met dit album blijf je er naar luisteren. Erwin Zijleman
