Sleater-Kinney werd met het succesvolle No Cities To Love uit 2015 uiteindelijk toch nog een grote band, maar Carrie Brownstein, Corin Tucker en Janet Weiss hadden op dat moment al een aantal geweldige albums op hun naam staan. Van die albums is The Woods wat mij betreft de meest aansprekende. Het is een album met de rauwe rocksongs die Sleater-Kinney op dat moment al een kleine tien jaar maakte, maar op The Woods is er ook ruimte voor experiment, wat het een interessant album maakt. Zeker het gitaarwerk op het album is geweldig, maar ook de andere puzzelstukjes vallen makkelijk op hun plek op een van de allerbeste albums van 2005.
De Amerikaanse band Sleater-Kinney werd halverwege de jaren 90 geformeerd in Olympia, Washington, en maakte in de eerste twintig jaar van haar bestaan een aantal geweldige albums. Call The Doctor uit 1996, Dig Me Out uit 1997, The Hot Rock uit 1999, All Hands On The Bad One uit 2000, One Beat uit 2002 en The Woods uit 2005 zijn allemaal albums die me zeer dierbaar zijn en die nauwelijks voor elkaar doen.
Na het laatstgenoemde album werd het stil rond Carrie Brownstein, Corin Tucker en Janet Weiss en was er tijd voor andere projecten. Sleater-Kinney keerde in 2015 terug met No Cities To Love, dat door velen wordt gezien als het beste album van het drietal. Het was in ieder geval het meest succesvolle album tot dat moment.
Vlak voor de release van The Center Won’t Hold in 2019 verliet drummer Janet Weiss de band. Het is waarschijnlijk niet helemaal los te zien van de koerswijziging op het album, waarop de band aan de hand van producer St. Vincent koos voor een meer pop georiënteerd en deels met synths ingekleurd geluid.
Ik vind The Center Won’t Hold en opvolger Path Of Wellness uit 2021 zeker niet zo slecht als alle critici die de albums genadeloos neersabelden, maar als ik mijn favoriete Sleater-Kinney album moet kiezen, kies ik toch voor The Woods uit 2005 of voor No Cities To Love uit 2015, waarbij mijn voorkeur meestal uit gaat naar het eerstgenoemde album.
Op The Woods hebben Carrie Brownstein, Corin Tucker en Janet Weiss het geluid van de eerste zes albums van Sleater-Kinney vervolmaakt. Het is een album waarop het drietal dat inmiddels was uitgeweken naar Portland, Oregon, nog vertrouwt op de basis van bas, drums en gitaar en vooral kiest voor rauwe songs. De ritmesectie speelt strak, terwijl het gitaarwerk alle ruimte krijgt. De karakteristieke stem van Corin Tucker, die je prachtig of vreselijk vindt, maakt het geluid van Sleater-Kinney compleet.
The Woods bevat een aantal van de elementaire indierock songs waarop het drietal sinds de tweede helft van de jaren 90 het patent had, maar op The Woods experimenteert de band ook met net wat langer uitgesponnen tracks, waaronder een track van maar liefst elf minuten. Het zijn tracks waarin het gitaarwerk zo nu en dan flink uit de bocht mag vliegen tot Led Zeppelin achtige proporties aan toe en met name in de tracks waarin dit gebeurt slaagt producer Dave Fridmann (met name bekend van The Flaming Lips en Mercury Rev) er in om zijn stempel te drukken op het album.
Op het grootste deel van The Woods hoor je echter precies wat Sleater-Kinney op alle albums die het tot 2019 uitbracht zo goed maakte. Zeker als Corin Tucker het uitschreeuwt, de gitaren aan alle kanten uit de bocht vliegen en Janet Weiss haar drumstel er flink van langs geeft hoor je op The Woods Sleater-Kinney op haar best. The Woods is op hetzelfde moment een van de meest veelzijdige albums van het Amerikaanse drietal en het album met het beste gitaarwerk.
Er doken de afgelopen jaren wel wat andere bands op die zich ontfermden over de rauwe erfenis van Sleater-Kinney, die Corin Tucker en Carrie Brownstein zelf lieten liggen, maar zo goed als op The Woods werd het nooit. In januari verschijnt een nieuw Sleater-Kinney album, dat is geproduceerd door de legendarische John Congleton. Ik ben er echt heel erg benieuwd naar, maar betwijfel of het album net zo’n mokerslag gaat uitdelen als The Woods deed in 2005 en eigenlijk nog steeds doet. Erwin Zijleman
De muziek van Sleater-Kinney is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://sleaterkinney.bandcamp.com/album/the-woods.
