Het uit het Londense Brixton afkomstige junodream maakt op haar debuutalbum geen geheim van de bewondering voor Pink Floyd, Spiritualized en Radiohead en slaagt er niet alleen in om al deze invloeden fraai te combineren, maar voegt ook iets van zichzelf toe. Pool Of Colours staat vol met aangenaam dromerige en vaak wat zweverige en donkere popsongs, maar de band durft ook te experimenteren, waardoor er van alles gebeurt op het debuutalbum van de Britse band. Het is een debuutalbum dat een verrassend hoog niveau aantikt en junodream onmiddellijk schaart onder de interessantere jonge Britse bands van het moment. En blijf vooral luisteren, want Pool Of Colours wordt steeds mooier.
Het debuutalbum van junodream sneeuwde de afgelopen week helaas wat onder tussen de Britse hypes van het moment, maar wat hebben deze jonge honden uit Brixton een leuk album afgeleverd. Pool Of Colours volgt op twee aardige en zeker veelbelovende EP’s, maar met haar debuutalbum is junodream de belofte direct voorbij.
De Britse band ontleende haar naam naar eigen zeggen aan een b-kantje van een vroege Pink Floyd single (Julia Dream), maar ook in muzikaal opzicht is met name het vroege werk van Pink Floyd een belangrijke bron van invloed geweest. Pool Of Colours krijgt afwisselend de labels spacerock en dreamrock opgeplakt, maar het etiket psychedelica past wat mij betreft ook prima op de muziek van de Britse band.
Naast invloeden van Pink Floyd hoor ik ook veel van Spritualized op het debuutalbum van junodream en hier moet zeker de naam van Radiohead aan worden toegevoegd. Het zijn nogal uiteenlopende invloeden, die door junodream worden gecombineerd in songs die het experiment niet schuwen, maar die ook lekker in het gehoor liggen. Het zijn bovendien songs die de jaren 60 en 70 makkelijk verruilen voor de jaren 90 of landen in het heden. Pool Of Colours is een vooral donker en atmosferisch klinkend album, maar de zon breekt ook met enige regelmaat door in de muziek van junodream.
Wanneer de band wat meer experimenteert raakt het afwisselend aan de muziek van het psychedelische Pink Floyd en het enigszins toegankelijke Radiohead. In de wat experimentelere songs is er volop ruimte voor muzikale uitbarstingen en trekken vooral gitaren en synths de aandacht. Het knappe is dat junodream hierbij makkelijk een brug slaat tussen het vroege Pink Floyd en het late Radiohead, waarmee het in een klap een aantal decennia overbrugt.
Pool Of Colours kan naast experiment ook kiezen voor veel makkelijker in het gehoor liggende songs met mooie klanken en lekker dromerige zang. Spiritualized is in die songs relevant vergelijkingsmateriaal, maar hier kan ik van alles aan toevoegen. Het is wat mij betreft beter om de muziek van junodream niet te veel te vergelijken met de muziek van anderen, want de jonge band uit Brixton laat wat mij betreft een duidelijk eigen geluid horen.
Zeker de wat toegankelijkere songs op het album weten vrij makkelijk te overtuigen, maar persoonlijk vind ik de songs waarin junodream wat meer het experiment zoekt het interessantst. In alle gevallen blijft de muziek van de Britse band overigens aangenaam dromerig en heerlijk melodieus.
Pool Of Colours is een album dat groeit wanneer je het wat vaker hoort. Dan immers verdwijnt de vergelijking met Pink Floyd, Spiritualized en Radiohead wat meer naar de achtergrond en komt junodream zelf boven drijven. Ik heb Pool Of Colours inmiddels zelf behoorlijk vaak beluisterd en van mij heeft het album zich ontwikkeld van aangenaam tot fascinerend en de rek is er nog niet uit.
Volkomen terecht dus dat junodream met haar debuutalbum kan rekenen op zeer positieve recensies in met name de Britse muziekmedia, maar het zijn er tot dusver echt veel te weinig. Ik was zelf ook niet direct bij de les, maar inmiddels schaar ik het debuutalbum van junodream absoluut onder de hoogtepunten van het nog prille muziekjaar 2024. Erwin Zijleman
