Zonder een tip van Pitchfork was ik deze week nooit op het spoor van Two Star & The Dream Police van Mk.gee gekomen en het is ook nog eens een album dat ik bij eerste beluistering heel makkelijk terzijde had kunnen schuiven. Het is een complex en wat vervreemdend klinkend album dat even funky als minimalistische gitaarakkoorden combineert met bijzondere ritmes en wat elektronica. Ik kon er lange tijd geen chocolade van maken, tot ik er opeens iets van Prince in hoorde en sindsdien intrigeert het album van Mk.gee me hopeloos. Het is een bij vlagen behoorlijk ontoegankelijk album, maar dat kan zomaar omslaan. Pitchfork voorspelt Mk.gee een grote toekomst en ze zouden best wel eens gelijk kunnen hebben.
De Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork selecteerde Two Star & The Dream Police van Mk.gee voor het lijstje van de interessantste albums van deze week. Het is een naam die ik niet eerder ben tegen gekomen, maar Mk.gee, dat wordt uitgesproken als McGee, is het alter ego van de Amerikaanse muzikant Michael Gordon. Pitchfork noemt Two Star & The Dream Police het debuutalbum van de muzikant uit Los Angeles, maar op Spotify zie ik ook al twee eerdere albums. Hoe dat precies zit weet ik niet, maar na beluistering weet ik wel dat Two Star & The Dream Police klassen beter is dan zijn voorgangers.
Het nieuwe album van Mk.gee is een bijzonder intrigerend album en het is een album dat tijd vraagt. Van de openingstrack met vervormde zang en zenuwachtige ritmes werd ik vooral heel nerveus, maar het maakte me ook nieuwsgierig genoeg om verder te luisteren. Al snel raakte ik onder de indruk van de bijzondere muziek van Mk.gee, die vooral wordt bestempeld als R&B en funk. Dat zijn vlaggen die de lading maar in beperkte mate dekken. De ritmes passen hier en daar wel bij de R&B en hetzelfde geldt voor de zang van Mk.gee. De Amerikaanse muzikante speelt verder voorzichtig funky gitaarloopjes, maar met alleen de etiketten R&B en funk, doe je de bijzondere muziek op Two Star & The Dream Police echt flink te kort.
Mk.gee heeft zijn muziek vrij minimalistisch ingekleurd. Buiten de ritmes en de gitaarlijnen hoor je hier en daar wat elektronica, die zowel de muziek als de zang op het album wat vervormt. Two Star & The Dream Police valt hierdoor makkelijk op in het aanbod van het moment, maar het duurt (of het duurde in ieder geval bij mij) zoals gezegd even voordat alles op zijn plek valt.
Ik kan niet direct albums noemen die lijken op dit album van Mk.gee, maar hoe vaker ik naar het album luister hoe meer associaties ik heb met de muziek van Prince. We gaan er helaas nooit achter komen hoe de muziek van Prince in 2024 zou hebben geklonken, maar mogelijk zou het hebben geklonken als Two Star & The Dream Police van Mk.gee. Met name de ritmes doen we wel eens denken aan songs die Prince ooit heeft opgenomen en ook de zang kruipt af en toe tegen die van het genie uit Minneapolis aan, zonder dat het sprekend lijkt op de muziek van Prince.
Ook de klanken van de keyboards en de prominente rol voor de gitaar zouden niet hebben misstaan op een album van Prince, maar de Amerikaanse muzikant is helaas al bijna acht jaar niet meer onder ons en de ontwikkelingen binnen de muziek hebben destijds niet stil gestaan. Mk.gee bouwt wat mij betreft op knappe wijze voort op de erfenis van Prince en verdient respect voor het maken van een behoorlijk complex en bij vlagen ook behoorlijk ontoegankelijk album met vaak wat korte songs.
Het is een album waarvoor je in de stemming moet zijn en vervolgens ook voor in de stemming moet komen, maar als je eenmaal wordt gegrepen door de bijzondere vibe en bijzondere flow van dit album, wordt Two Star & The Dream Police van Mk.gee steeds interessanter. Dat de Amerikaanse muzikant ook popliedjes met een kop en een staart kan maken laat hij overigens horen in het aanstekelijke maar ook nog steeds experimentele Candy, dat niet alleen een hoog Prince gehalte heeft, maar ook citeert uit de blue-eyed soul van Hall & Oates. Het is in Nederland nog stil rond Mk.gee, maar hij kan wel eens heel groot gaan worden. Ik zou zeker eens luisteren naar dit bijzondere album. Erwin Zijleman