No Sense Of Sin van The Lotus Eaters uit Liverpool is een van mijn favoriete albums uit de jaren 80, maar het is helaas een album dat destijds nauwelijks werd opgemerkt. Dat is best bijzonder, want het debuutalbum van de Britse band had eigenlijk alles dat nodig was om in de jaren 80 uit te groeien tot een succesvol album. De typische jaren 80 mix van gitaren en keyboards, de wat dromerige zang, de volle productie en vooral de bitterzoete songs met flink wat melancholie waren goud in de handen van een aantal andere bands uit het decennium, maar No Sense Of Sin deed helemaal niets. Ik heb er destijds eindeloos naar geluisterd, maar ook veertig jaar later heb ik nog wel wat met deze Britse eendagsvliegen.
De maker van het Britse muziektijdschrift Uncut bracht onlangs een drietal speciale edities uit met de beste albums van de jaren 60, 70 en 80. Met name het doorbladeren van de editie met de beste albums van de jaren 80 was een feest van herkenning met al die albums die ik destijds met mijn zuurverdiende geld in huis haalde en koesterde. Het zijn albums waar ik in een beperkt aantal gevallen nog met enige regelmaat naar luister, maar er zitten ook flink wat albums tussen die inmiddels in de categorie jeugdliefdes en jeugdzonden passen of die ik helemaal ben vergeten.
Er ontbreekt in de genoemde lijst en ook in alle andere lijsten met de beste albums van de jaren 80 overigens ook een album dat ik zelf reken tot de beste albums van de jaren 80 of in ieder geval tot de jaren 80 albums die me het meest dierbaar zijn. Het gaat om No Sense Of Sin van de Britse band The Lotus Eaters. De band uit Liverpool werd, mede dankzij de hippe kapsels van de leden van de band, geschaard onder de New Romantics beweging, waar destijds wel meer bands ten onrechte toe werden gerekend. Ik weet niet meer hoe ik destijds op het spoor kwam van het debuutalbum van The Lotus Eaters, maar ik was onmiddellijk verliefd op het album.
Het is volgens informatie op het Internet een album dat in Europa compleet flopte en alleen succesvol was in Japan en de Filippijnen. Volgens diezelfde informatie zou de originele versie van het album op vinyl inmiddels voor enorme bedragen over de toonbank gaan. Ik rekende mezelf even rijk, maar na een bezoekje aan Discogs weet ik dat ik in financieel opzicht zeker geen goud in handen heb. In muzikaal opzicht heb ik dat wel, want ik vind No Sense Of Sin nog altijd een bijzonder aangenaam album, dat makkelijk allerlei mooie herinneringen uit de jaren 80 naar boven haalt.
Het in 1984 verschenen debuutalbum van The Lotus is een typisch jaren 80 albums, dat niet heel ver is verwijderd van de albums van onder andere The Dream Academy, The Pale Fountains, The Blue Nile, Lloyd Cole & The Commotions en China Crisis, om maar eens wat namen te noemen. De band uit Liverpool maakt op No Sense Of Sin uiterst melodieuze muziek die smaakvol is ingekleurd met zowel gitaren als keyboards en hier en daar een orkestraal randje. Het klinkt wat gepolijst, maar alles klinkt ook even mooi met hier en daar een aangenaam riedeltje janglepop.
The Lotus Eaters hoorden misschien niet echt bij de New Romantics beweging, maar ik hoor wel wat van deze beweging terug in de warmbloedige klanken en de dromerige zang op No Sense Of Sin, die het goed doet in de lentezon. Het debuutalbum van The Lotus Eaters is op hetzelfde moment een album dat overloopt van melancholie en strooit met bitterzoete teksten. Ik heb er in de jaren 80 zo vaak naar geluisterd dat ik het hele album nog noot voor noot ken en hoewel de muziek van de Britse band veertig jaar later misschien wel ietwat gedateerd klinkt, heeft No Sense Of Sin de tand des tijds wat mij betreft veel beter doorstaan dan veel andere bands uit het decennium.
Vooral de aanstekelijke maar ook knappe songs op No Sense Of Sin sprongen er voor mij destijds uit, maar ook de fraaie orkestraties, het uitstekende gitaarwerk en de mooie stemmen op het album doen het ook veertig jaar na de release van het album nog altijd prima. Het is voor mij nog altijd lastig te begrijpen dat het album destijds niet veel deed, want No Sense Of Sin had ook zomaar een van de kroonjuwelen van de jaren 80 pop kunnen zijn. The Lotus Eaters probeerde het twee decennia later nog eens, maar het niveau van hun debuutalbum zouden ze nooit meer benaderen. Erwin Zijleman
No Sense Of Sin (Japanse editie met heel veel bonustracks) van The Lotus Eaters is verkrijgbaar via de Mania webshop:
