Albums van Thomas Dybdahl schrijf ik de laatste jaren zeker niet als eerste op voor een plekje uit de krenten uit de pop, maar Teenage Astronauts bevalt me na de eerste aarzelingen steeds beter. De stem van de Noorse muzikant stoort me zo af en toe, maar op zijn nieuwe album is de zang meestal mooi. Het is zang die afwisselend wordt gecombineerd met een uiterst subtiel akoestisch geluid en een bijna bombastische orkestratie. De fraaie bijdragen van strijkers maken de muziek van Thomas Dybdahl nog wat melancholischer, maar zorgen ook voor veel dynamiek. Het levert een album op dat ik sinds de moeizame eerste stappen alleen maar mooier en interessanter vind worden.
In 2017 schreef ik op de krenten uit de pop dat ik een zeer moeizame relatie had met de muziek van de Noorse muzikant Thomas Dybdahl. Ik vond en vind twee van zijn vroege albums, One Day You'll Dance For Me, New York City uit 2004 en Science uit 2006, nog steeds prachtig, maar bij alle albums die volgden haakte ik snel af. Het in 2017 verschenen The Great Plains vond ik, vooral vanwege de experimenten met elektronica en hier en daar vervormde vocalen, een gewaagd en uiteindelijk ook best geslaagd album, maar sindsdien heb ik geen album van Thomas Dybdahl meer besproken op deze site.
Ook het deze week verschenen Teenage Astronauts wist me zeker niet direct te overtuigen, maar uiteindelijk ben ik toch gecharmeerd geraakt van het nieuwe album van de muzikant uit het zuidwesten van Noorwegen. Dat ik vaak wat moeite heb met de albums van Thomas Dybdahl heeft alles te maken met zijn stem, die ik soms heel mooi vind, maar die ik soms ook maar heel moeilijk kan verdragen. Zeker als de Noorse muzikant fluisterzacht zingt met een af en toe wat overslaande of zelfs gebroken stem vind ik de zang op Teenage Astronauts niet mooi of zelfs irritant, maar hier staan in vocaal opzicht veel mooiere passages tegenover en de laatste domineren gelukkig op het album, waarop de zang me uiteindelijk niet zo heel vaak stoort.
In muzikaal opzicht vind ik het album nog wat interessanter. De Noorse muzikant heeft voor zijn nieuwe album een uit de kluiten gewassen orkest ingehuurd, wat een rijk georkestreerd en bij vlagen bombastisch geluid oplevert. De bakken met strijkers worden in een aantal passages redelijk subtiel ingezet als begeleiding bij de akoestische gitaar en de karakteristieke stem van Thomas Dybdahl, maar mogen in een aantal andere passages flink los gaan.
In de meer ingetogen passages voegen de fraaie strijkersarrangementen wat extra melancholie toe aan de songs van de Noorse muzikant, terwijl ze in de uitbundigere passages goed zijn voor een breed uitwaaiend en filmisch geluid. Ik ben niet altijd gek op heel rijk georkestreerde albums, maar het past verrassend goed bij de stem van Thomas Dybdahl en bij zijn weemoedige songs. Het grote contrast tussen de ingetogen muziek van de singer-songwriter Thomas Dybdahl en de weids en bombastisch klinkende passages waarin het orkest domineert voorziet Teenage Astronauts van een bijzondere dynamiek, die er in ieder geval bij mij voor zorgt dat het nieuwe album van de muzikant uit Noorwegen de aandacht makkelijk vast houdt.
Zeker wanneer ik het nieuwe album van Thomas Dybdahl met de koptelefoon beluister ben ik onder de indruk van de prachtige strijkersarrangementen, die de met meerdere Grammy’s beloonde Vince Mendoza heeft bedacht voor het Stavanger Symphony Orchestra, maar ook de wijze waarop de bijdragen van het orkest worden gecombineerd met de warme akoestische klanken, de wat broeierige elektronische klanken en wat toegevoegde extra geluiden springt nadrukkelijk in het hoor. Teenage Astronauts werd dan ook geproduceerd door de legendarische Larry Klein, die een CV heeft om bang van te worden. Het levert een uitstekend album op, dat nog wat beter was geweest wanneer Thomas Dybdahl de passages met een krakerige fluisterstem helemaal achterwege had gelaten. Erwin Zijleman
Teenage Astronauts van Thomas Dybdahl is verkrijgbaar via de Mania webshop: