De muzikale verrichtingen van de Amerikaanse muzikante Jordan Reynolds waren me tot voor kort ontgaan, maar ik ben zeer gecharmeerd van het tweede album van haar project Rose Hotel. A Pawn Surrender verwerkt zowel invloeden uit het verleden als uit het heden en is niet vies van een genre meer of minder. Het levert een bonte mix van Amerikaanse rootsmuziek, rock, psychedelica en pop op en het is een mix die zich onmiddellijk opdringt. Het klinkt allemaal erg mooi en aangenaam, maar Jordan Reynolds blijkt ook nog eens voorzien van een hele mooie en karakteristieke stem, die het bijzondere karakter van de songs van Rose Hotel nog wat verder versterkt.
Jordan Reynolds is een singer-songwriter uit Atlanta, Georgia, die de afgelopen jaren werkte met onder andere de bands Neighbor Lady en Susto en met de als een komeet omhoog geschoten Faye Webster en die in 2019 bovendien een album afleverde onder de naam Rose Hotel. De Amerikaanse muzikante keert deze week terug met het tweede album van Rose Hotel en A Pawn Surrender is niet alleen een overtuigend, maar ook een heel opvallend album.
Dat opvallende zit hem vooral in de verschillende genres die Jordan Reynolds voorbij laat komen op het album. A Pawn Surrender is een album met flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar ik hoor ook volop invloeden uit de psychedelica, uit de folkrock en uit de indierock en zo zijn er nog wel wat invloeden die voorbij komen op het tweede album van Rose Hotel, waaronder een aangenaam randje pop.
Het zorgt er voor dat A Pawn Surrender wat lastig is te plaatsen en het album je bovendien wat heen en weer sleurt tussen verschillende muziekstijlen en uiteenlopende decennia uit de geschiedenis van de popmuziek. Op hetzelfde moment zorgen de meeste songs op het album voor een feest van herkenning, want de songs van Jordan Reynolds zijn niet alleen aansprekend maar ook zeer toegankelijk.
Ik hoor dit jaar heel veel albums die op elkaar lijken, maar daar hoort het tweede album van Rose Hotel in ieder geval niet bij. A Pawn Surrender citeert weliswaar rijkelijk uit het verleden, maar ik ken geen recent album dat zo klinkt als het tweede album van Rose Hotel. Het is een album dat ook nog eens echt geweldig klinkt, want samen met de mij onbekende producers Damon Moon en Graham Tavel en de mij wel bekende Drew Vandenberg heeft Jordan Reynolds een rijk en veelzijdig geluid in elkaar geknutseld.
Het is een lekker vol en warm geluid, dat de ruimte op aangename wijze vult, waarna wat stekelige accenten van met name gitaren zorgen voor de altijd welkome eigenzinnigheid. De meeste instrumenten zijn lekker stevig aangezet, wat zorgt voor een wat nostalgisch maar ook zeer aangenaam geluid. Wanneer de pedal steel zijn werk doet zit Rose Hotel opeens midden in de Amerikaanse rootsmuziek, maar de Amerikaanse muzikante maakt ook lekker gruizige rootsmuziek als het moet, waarbij het gitaarwerk in positieve zin opvalt.
Al die mooie klanken zijn onderdeel van een serie aansprekende songs, die niet alleen een tijdloos karakter hebben, maar die ook fris en modern klinken. Het zijn songs die goed bij elkaar passen, maar de songs op A Pawn Surrender zijn ook veelzijdig genoeg om de aandacht makkelijk een album lang vast te houden.
Dat doet het tweede album van Rose Hotel het makkelijkst met het nog niet besproken sterkste wapen van Jordan Reynolds, want dat is haar stem. Het is een stem die verleidelijk en dromerig kan klinken, maar het is ook een stem die makkelijk overeind blijft in de wat stevigere tracks op het album en die het tijdloze of wat nostalgische karakter van de songs op het album fraai kan versterken.
Er verschenen de afgelopen week heel veel albums, waaronder albums van een aantal persoonlijke favorieten, maar A Pawn Surrender van Rose Hotel was een van de eerste albums die me overtuigde de afgelopen week en is sindsdien alleen maar beter geworden. Erwin Zijleman
De muziek van Rose Hotel is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://rosehotel.bandcamp.com/album/a-pawn-surrender.