Mel Parsons timmert in Nieuw-Zeeland al heel wat jaren met succes aan de weg, maar in de rest van de wereld wil het helaas nog niet zo lukken, al kreeg met name het in 2018 verschenen Glass Heart ook hier best wat aandacht. Mel Parsons keerde een tijdje geleden terug met Sabotage, dat wederom laat horen dat ze zeer getalenteerd is. Ze kiest dit keer voor een wat meer ingetogen geluid, dat prima past bij de persoonlijke songs op het album. Het klinkt allemaal prachtig, maar het is vooral de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante die van Sabotage zo’n bijzonder album maakt. Het is nog geen half uur muziek, maar het is wederom heel goed.
De afgelopen jaren besprak ik twee albums van de Nieuw-Zeelandse muzikante Mel Parsons. In 2018 was er het door de legendarische Mitchell Froom geproduceerde Glass Heart, dat me uiteraard werd aangeraden door de nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out Records, die er voor heeft gezorgd dat ik de afgelopen jaren stapels geweldige albums uit Nieuw-Zeeland heb besproken.
Mel Parsons had op dat moment al drie in eigen land zeer succesvolle albums op haar naam staan, maar leek met het in alle opzichten uitstekende Glass Heart klaar voor een succesvolle internationale carrière. Glass Heart was in muzikaal en productioneel opzicht een hoogstaand album vol uitstekende songs, maar ik was persoonlijk het meest onder de indruk van de geweldige stem van Mel Parsons. Dat de Nieuw-Zeelandse muzikante met Glass Heart niet internationaal doorbrak verbaast me daarom tot op de dag van vandaag.
Het hielp vervolgens niet dat Mel Parsons pas vier jaar later de opvolger van Glass Heart uitbracht, maar ook met het uitstekende Slow Burn maakte de muzikante uit Christchurch alleen maar indruk, ook al kon ze door de coronapandemie dit keer geen gebruik maken van de topproducer en topmuzikanten die haar vorige album zoveel flair en kleur gaven.
Ruim twee maanden geleden liet Mel Parsons weer van zich horen met de release van Sabotage. Het is een release die ik echt heel lang heb laten liggen en eigenlijk alleen omdat het met acht songs en een speelduur van bijna 29 minuten meer een mini-album dan een volwaardig album is. Ik vind Sabotage nog steeds aan de korte kant, maar het nieuwe album van Mel Parsons is wel 29 minuten heel erg goed en verdient daarom alle aandacht.
Mel Parsons maakte het album samen met de Nieuw-Zeelandse muzikant en producer Josh Logan, die ook Slow Burn produceerde. Sabotage klinkt wel wat anders dan het vorige album van Mel Parsons. De songs op Sabotage zijn wat soberder en ook wat donkerder ingekleurd met een hoofdrol voor gitaren. Het wat meer ingetogen en ook wat melancholischere geluid past wat mij betreft uitstekend bij de stem van Mel Parsons, die ook wat meer ingehouden zingt dan op de vorige albums.
De stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante tilde de vorige twee albums van Mel Parsons flink op en ook op Sabotage vind ik de zang echt prachtig. Mel Parsons beschikt over een opvallend warme en soulvolle stem en het is een stem die van alles doet met de songs op het album. Wanneer harmonieën worden toegevoegd aan de songs heeft Sabotage een aangename jaren 70 vibe, maar de songs van de muzikante uit Christchurch klinken met een mix van folk en Americana ook zeker eigentijds.
Het blijft jammer dat Mel Parsons dit keer met nog geen half uur muziek op de proppen komt, maar in kwalitatief opzicht zijn de persoonlijke songs op Sabotage misschien nog wel beter dan die op Glass Heart en Slow Burn. Ik geef direct toe dat ik me in eerste instantie vooral door de beperkte kwantiteit liet leiden, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk ook om de kwaliteit en die is ook op Sabotage weer heel hoog. In Nieuw-Zeeland weten ze het al jaren, maar er moet ook in de rest van de wereld een moment komen dat we niet meer om het talent van Mel Parsons heen kunnen. Erwin Zijleman
De muziek van Mel Parsons is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://melparsons.bandcamp.com/album/sabotage.