Shelby Lynne heeft zich nooit lasten vastpinnen op een genre en laat ook op haar nieuwe album Consequences Of The Crown weer horen, dat ze op meerdere terreinen uit de voeten kan. Ondanks haar terugkeer naar Nashville, kleurt Consequences Of The Crown nadrukkelijk buiten de lijntjes van de Amerikaanse rootsmuziek, met hier en daar flink wat invloeden uit de soul en de R&B. Door de samenwerking met een aantal gerenommeerde vrouwelijke muzikanten uit Nashville is de kwaliteit van de songs op het nieuwe album van Shelby Lynne dik in orde en zoals altijd maakt de Amerikaanse muzikante indruk met haar geweldige en zeer soulvolle stem. Consequences Of The Crown klinkt totaal anders dan verwacht, maar valt zeker niet tegen.
Een maand of twee geleden stond ik bij het bespreken van een album ‘uit de oude doos’ stil bij I Am Shelby Lynne uit 1999. Het is het album waarmee Shelby Lynne, na een traumatische jeugd en een jarenlang kwakkelend bestaan in Nashville, dat overigens wel vijf albums opleverde, eindelijk de waardering kreeg die ze zo verdiende. I Am Shelby Lynne mag inmiddels best een klassieker worden genoemd en heeft de afgelopen vijfentwintig jaar alleen maar aan kracht gewonnen.
Shelby Lynne maakte het zichzelf vervolgens niet makkelijk door in 2001 op de proppen te komen met het zwaar tegenvallende Love, Shelby. Het zorgde ervoor dat ze weer terug was bij af, maar gelukkig heeft de Amerikaanse muzikante zich in de jaren die volgden herpakt, al kreeg geen van haar latere albums de waardering die I Am Shelby Lynne wist te oogsten. Dat is jammer, want met name Suit Yourself uit 2005 en Just A Little Lovin' uit 2008 doen niet onder voor I Am Shelby Lynne en dat hetzelfde geldt voor Not Dark Yet, het album dat ze in 2017 maakte met haar zus Allison Moorer.
Het afgelopen decennium staat Shelby Lynne flink in de schaduw van haar jongere zus en kost het haar steeds meer moeite om albums uit te brengen. Met het titelloze album dat in 2000 verscheen liet ze horen dat ze nog steeds uitstekende albums kan maken en dat deed Shelby Lynne misschien nog wel duidelijker met de alleen digitaal uitgebrachte albums The Healing (2020) en The Servant (2021), waarop ze liet horen dat soul en gospel bij haar in uitstekende handen zijn.
Deze week keert de muzikante, die Californië weer heeft verruild voor Nashville, terug met Consequences Of The Crown, dat weer een volwaardige release is. Op haar nieuwe album tekent Shelby Lynne voor een groot deel van de instrumenten en uiteraard voor de zang, maar ze maakte het album zeker niet in haar eentje. Voor de productie van het album en het schrijven van de songs deed ze een beroep op Ashley Monroe, Karen Fairchild (Little Big Town) en de van Jason Isbell bekende Gena Johnson en hiernaast schoven ook nog wat jonge countrysterren aan voor een bijdrage.
Het heeft gezorgd voor nieuwe energie en die doet Shelby Lynne hoorbaar goed, net als de kracht die uitgaat van de volledig vrouwelijke samenwerking op het album. Shelby Lynne is gezegend met een geweldige stem, maar de kwaliteit van de songs liet op in ieder geval een deel van haar albums wel wat te wensen over. Op Consequences Of The Crown profiteert Shelby Lynne nadrukkelijk van de songwriting skills van met name Ashley Monroe en Karen Fairchild, maar ook de zeer getalenteerde Angaleena Presley doet een duit in het zakje.
Met Consequences Of The Crown keert Shelby Lynne terug naar Nashville, maar het album klinkt zeker niet als een standaard folk- of countryalbum uit Nashville. Zowel de zang als de muziek op het album neigt af en toe naar R&B, zeker als Shelby Lynne haar teksten uitspreekt in plaats van zingt. Shelby Lynne zingt nog altijd fantastisch en laat horen dat ze in meerdere genres uit de voeten kan, want ook invloeden uit de jazz, soul, gospel en blues hebben een plekje gekregen op Consequences Of The Crown.
Het is, net als veel van zijn voorgangers, een album vol melancholie, want Shelby Lynne gaat de vele demonen uit haar verleden zeker niet uit de weg. Het levert een gewaagd album op, maar het pakt allemaal uitstekend uit. Shelby Lynne is terug met een verassend maar ook verrassend goed album. Erwin Zijleman
